Διαβιώντας ἀνάμεσα σὲ εὐχολόγια, ἐλπίδες καὶ σκληρὴ …πραγματικότητα!!!

Δύσκολη περίοδος αὐτὴ ποὺ διανύουμε. Πολὺ δύσκολη. Ὅλος ὁ κακός μας ἑαυτός ἐξωτερικεύεται, λόγῳ τῶν τόσων καὶ τόσων φόβων, ποὺ ἐλέῳ μνημονίων, ἔχουν γιγαντωθῆ μέσα μας. Δύσκολη περίοδος καὶ παράλογος. Δύσκολη καὶ ἐμφυλιοπολεμική.
Ὅσο, ἀπὸ τὴν μία, πυκνώνουν οἱ φωνὲς τοῦ (ἐμφύτου μας) πατριωτισμοῦ, τόσο ἀπὸ τὴν ἄλλην θορυβοῦν οἱ φωνὲς τῶν «λογικῶν», τῶν, συνειδητῶν ἢ μή, πλανεμένων καὶ τῶν ἐξαγορασμένων, ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν, μᾶς προβληματίζουν καὶ μεγιστοποιοῦν τὰ διλήμματα καὶ τὰ ἐρωτηματικά μας.
Δύσκολη περίοδος καὶ ἀκόμη πιὸ δύσκολη ἡ ἐπιλογὴ τοῦ τὶ νὰ κάνουμε. Νά πολεμήσουμε; Νά μή πολεμήσουμε; Νά σκύψουμε περισσότερο; Νά φύγουμε ἀπό τήν χώρα; Νά σφυρίξουμε ἀδιάφορα; Ἤ νά μετατραποῦμε σέ σφάγια;

Τὸ τὶ θὰ κάνη κάποιος εἶναι ἀπολύτως προσωπική του ὑπόθεσις καὶ συνείδησις.
Ἡ ἐπικρατοῦσα λογικὴ ἐπιτάσσει νὰ ἐξέλθουμε τῆς χώρας καὶ νὰ ἀποφύγουμε τὸν πόνο, ἀπὸ τοὺς ὁποίους, πολλοὺς ἢ λίγους, ἐπερχομένους κραδασμούς.
Συνυπολογίζοντας πὼς τὸ κράτος κατέῤῥευσε, πὼς οἱ Δούρειοι Ἵπποι πέταξαν τὶς μάσκες τους καὶ πὼς ἀναμένεται μόνον τὸ τέλμα ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς μία σειρὰ ἀπὸ ἰσχυρὰ κτυπήματα, 
γιὰ ὅλους μας, ἔπονται. Κτυπήματα ποὺ θὰ μᾶς γονατίσουν καὶ θὰ μᾶς ἀπελπίσουν. Κτυπήματα ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά. Κυρίως ὅμως κτυπήματα ποὺ θὰ ἀποτελειώσουν ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο ἀπὸ τὸ μόρφωμα κράτος καὶ τὰ κάθε λογῆς καθεστῶτα του.
Μεταξὺ αὐτῶν διαφαίνεται κι ἕνας (τοὐλάχιστον) πόλεμος, ποὺ θὰ ὁλοκληρώσῃ τὸ σκηνικὸ καταστροφῆς ἢ καὶ φρίκης.

Ὅλα αὐτὰ ποὺ φανταζόμεθα, μαζὺ μὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς φοβίζουν, μποροῦμε ἢ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἀποφύγουμε.
Μποροῦμε νὰ ἐξαφανισθοῦμε, τώρα, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὶς συνέπειες τῶν ὅσων θὰ προκύψουν, ἤ ὄχι.
Μποροῦμε νὰ ἐπιλέξουμε σήμερα τὸ πῶς θὰ ἀντιδράσουμε, τὸ ἐὰν θὰ προετοιμασθοῦμε γιὰ αὐτὸ ἢ ἐὰν θὰ ἀφαιθοῦμε στὴν Μοίρα μας.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἡ ἐξῆς: ἕνας φρικτὸς τρόπος διαβιώσεως δὲν μᾶς ἀξίζει. Οὔτε καὶ θὰ τὸν ἀνθέξουμε. Οὔτε καὶ τολμοῦμε νὰ τὸν διανοηθοῦμε φυσικά, σὲ ὅλην τὴν ἔκτασίν του καὶ σὲ ὅλες του τὶς διαστάσεις. Οὔτε μποροῦμε νὰ διασφαλίσουμε τὴν ἐπιβίωσίν μας. Οὔτε μπορεῖ κάποιος νὰ μᾶς ἐγγυηθῇ πὼς θὰ ἐπιτύχουμε γρήγορα νὰ πατήσουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, στὰ πόδια μας, γιὰ νὰ ξανὰ ξεκινήσουμε. Οὔτε βεβαίως ἔχει σημασία καὶ κάτι ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἐφ΄ ὅσον αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἔχουμε ἐμπρός μας τὴν θύελλα καὶ τὰ παρελκόμενα αὐτῆς θὰ διαπιστωθοῦν ἐκ τῶν ὑστέρων.
Αὐτὸ ποὺ σήμερα ἔχει σημασία καὶ μᾶς ἀπασχολεῖ εἶναι τὸ ἐὰν θὰ παραμείνουμε ἐντὸς ἢ ἐκτὸς τῆς χώρας, γιὰ νὰ βιώσουμε (ἤ ὄχι) τοὺς τελικοὺς κραδασμοὺς ποὺ θὰ τὴν ἀποτελειώσουν. Κι ἐπὶ αὐτοῦ καὶ μόνον τίθενται τὰ παραπάνω ἐρωτήματα.
Θά μείνουμε ἤ θά φύγουμε;

Βέβαια, θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως πὼς δὲν χρειάζεται νὰ εἴμαστε φιλοπόλεμοι, πὼς καλὸ εἶναι νὰ προσπαθήσουμε διπλωματικῶς νὰ ἐπιλύσουμε τὰ προβλήματά μας καὶ πὼς ἐὰν πιέσουμε τοὺς κυβερνῶντες (ποιός ἦλθε;) θὰ ἐπιτύχουμε, ἴσως, κάποιους συμβιβασμούς, ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὸ σημαίνῃ πὼς κάποια ἐθνικὰ ἐδάφη θὰ ἐκχωρηθοῦν σὲ γείτονες χῶρες. Ἔτσι;
Σωστὰ ὅλα αὐτά, ἀλλὰ παραμένουν μόνον εὐχολόγια, ἐφ΄ ὅσον πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, πάντα γιὰ ἐμᾶς, ἔχει ἀποφασισθῆ πόλεμος (ἢ καὶ πόλεμοι!). Οἱ φερόμενοι ὡς κυβερνῶντες μας ἔχουν ἀποδεδειγμένα καὶ πολλάκις ἀποδείξη πὼς παραμένουν φερέφωνα τοκογλύφων καὶ πὼς ἡ ὁποία (ἂς ποῦμε) κορώνα πατριωτισμοῦ τους, ἐξυπηρετεῖ μόνον τὰ σχέδια τῶν ἐργοδοτῶν τους. Ὁ πόλεμος (ἢ οἱ πόλεμοι) ἔχουν ἀποφασισθῆ εἴπαμε καὶ ἢ θὰ λάβουμε μέρος ἢ ὄχι…
Τί θά κάνουμε ἐμεῖς σάν ἄτομα λοιπόν; Θά πολεμήσουμε ἤ θά βάλουμε τήν οὐρά στά σκέλια;

Ἔχουμε σαφῶς μόνον δύο ἐπιλογές.
Ἡ διαφυγή μας θὰ μᾶς ἐξασφαλίσῃ τὴν ἀποφυγὴ τῆς ἀγωνίας καὶ τῆς βίας.
Ἡ παραμονή μας ὄχι.
Ἡ διαφυγή μας ὅμως θὰ μᾶς ἀποκόψη καὶ ἀπὸ ἄλλα, πολὺ σπουδαία, ποὺ θὰ συμβοῦν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς προσπαθείας ἐπανόδου μας, ἐνᾦ ἡ παραμονή μας, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον ἐπιβιώσουμε, θὰ μᾶς ἐπιτρέψη νὰ κινητοποιηθοῦμε ταχύτερα καὶ νὰ ἐπανεκκινήσουμε τὰ πάντα σὲ νέες βάσεις.
(Κι ἂς μὴ σκέπτονται κάποιοι πονηροὶ πὼς μποροῦν νὰ ἀποφύγουν τὸν πόνο, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν μετὰ καὶ νὰ μᾶς …ἀποσώσουν!!! Δὲν θὰ φᾶμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ …φροῦτο!!!)
Ἡ ἐπανεκκίνησις ὅμως, οὔτως ἢ ἄλλως, εἶναι μονόδρομος καὶ θὰ συμβῆ μὲ ἢ χωρὶς ἐμᾶς. Θὰ συμβῆ εἴτε ἐπιβιώσουμε εἴτε ὄχι. Θὰ συμβῆ διότι τὸ πιὸ κάτω θὰ ἔχη τελειώση…

Φυσικὰ αὐτὰ εἶναι τὰ ὅσα ἐκ πρώτης ὄψεως διακρίνονται. Πίσω ἀπὸ αὐτὰ ὑπάρχουν κι ἄλλα, ἀνεπίσημα, ποὺ δὲν θέλουμε ἀκόμη νὰ τὰ δοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐπεξεργασθοῦμε, ἐφ΄ ὅσον λίγο ἡ ἀγωνία μας, λίγο ἡ προπαγάνδα καὶ λίγο ἡ ἀμφιβολία, μᾶς κρατοῦν δεσμίους σὲ σκέψεις τέτοιες, ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ εἴμαστε διαυγεῖς. Κάπου στὸ βάθος τοῦ μυαλοῦ μας ἴσως καὶ νὰ ἐλπίζουμε πὼς θὰ γλυτώσουμε, ἀλλὰ κι αὐτὸ εἶναι ἀνάξιον λόγου, ἐφ΄ ὅσον οὐδὲ μίαν ἀξία ἔχει τὸ ἄτομον ἐμπρὸς στὴν ἐπιβίωσιν τοῦ συνόλου.
Κάποιοι, βεβαίως, θὰ θυσιασθοῦν, μὰ καὶ κάποιοι ἄλλοι θὰ ἐπιβιώσουν. Καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ ἐπιβιώσουν θὰ πρέπη νὰ εἶναι ὁ σκοπός μας. Ὄχι ἐμεῖς.
Συνεπῶς γιὰ ἀρχή μας πρέπει νὰ ἔχουμε μόνον τὸ συνολικὸ καλὸ κι ὄχι τὶς φυσικὲς τάσεις ἐπιβιώσεώς μας καὶ ἀποφυγῆς πόνου. Ἄλλως τέ… Μόνον ὅταν ὅλα τὰ κύτταρα ἑνὸς ὀργανισμοῦ συνεργάζονται πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσῃ συνολικὰ ὁ ὀργανισμός, τότε μόνον ἔχει ὁ ὀργανισμὸς πιθανότητες ἐπιβιώσεως.

Θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως πὼς εἶναι πολλοὶ οἱ ῥιψάσπιδες. Θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως ἀκόμη πὼς ἄλλοι, ἀλλότριοι, σχεδιάζουν κι αὐτὸν τὸν πόλεμο. Θὰ μοῦ πεῖτε πιθανὸν πὼς εἴμαστε λίγοι καὶ πὼς οἱ ἐχθροί μας πολλοί.
Καί τί θά κάνουμε; Θά ἐγκαταλείψουμε τίς ἑστίες μας γιά νά σώσουμε τά τομάρια μας; Θά μποῦμε στήν φωτιά καί θά καοῦμε δίχως νά προλάβουμε νά ἀντιδράσουμε; Ἤ μήπως θά ἀφήσουμε ἄλλους νά πολεμήσουν γιά νά γλυτώσουμε ἐμεῖς;

Μποροῦμε νά ἀποφύγουμε τόν πόλεμο; Πολὺ φοβᾶμαι πὼς ὄχι.
Μποροῦμε νά κερδίσουμε μίαν παρτίδα πού κάθε της χαρτί εἶναι σημαδεμένο; Πολὺ φοβᾶμαι πὼς ὄχι.
Μποροῦμε μήπως νά καταστρέψουμε τά σημαδεμένα χαρτιά καί νά ἀλλάξουμε τίς εἰς βάρος μας πιθανότητες;
Ναί, τὸ πιστεύω αὐτό.

Γνωρίζουμε θαυμάσια μέσα μας πὼς μόνον ὅσοι πολεμοῦν γιὰ νὰ κερδίσουν τὴν ζωὴ εἶναι κι αὐτοὶ ποὺ δικαιοῦνται τὴν ζωή. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι γιὰ νὰ χρονοτριβοῦμε.

Ἔχουμε λοιπὸν ἐμπρός μας δύσκολες ἡμέρες καὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται τὸ ἐὰν θὰ συμπεριφερθοῦμε ὡς πανικόβλητες μονάδες ἢ ὡς κύτταρα ἑνὸς ἑνιαίου σώματος. Ἀπὸ ἐμᾶς ὅμως ἐξαρτᾶται καὶ τὸ ἐὰν θὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν τόπο μας βοῤῥὰ στοὺς βαρβάρους, ἢ ἐὰν θὰ τὸν ὑπερασπισθοῦμε. Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται τὸ ἐὰν θὰ ἐπιλέξουμε συνειδητῶς νὰ πάρουμε μέρος σὲ ἕναν ἀκόμη πόλεμο, ποὺ ἄλλοι, πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουν σχεδιάση, γιὰ τὸν ὁποῖον, πρὸς ὥρας διαφαίνεται ἡ τροπή του, ἀλλὰ μέσῳ τοῦ ὁποίου πολλὰ μποροῦν νὰ ἀλλάξουν γιὰ πάντα.

Καλὲς λοιπὸν οἱ εὐχές μας… Καλὲς καὶ οἱ ἐλπίδες.
Ἡ σκληρή μας πραγματικότης ὅμως εἶναι ἀμείλικτος καὶ μᾶς προειδοποιεῖ ἐδῶ καὶ καιρό. Ἤ θὰ πολεμήσουμε ἢ θὰ χαθοῦμε. Ὅλοι θέλουν νὰ ἀποφύγουν τὶς μάχες, οἱ δρόμοι εἶναι ἀνοικτοί, ἀλλὰ ὁ δικός τους πόλεμος, γιὰ τὴν Ἑλλάδα, θὰ ἔχη διὰ παντὸς τελειώση μόλις θὰ αἰσθανθοῦν ἀσφαλεῖς.

Φιλονόη

εἰκόνα 

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply