Καὶ μόνον ποὺ  βλέπεις αὐτόν…

…ἀντιλαμβάνεσαι!!!

Ἡ ἡμέρα ἑορτασμοῦ «παλινορθώσεως τῆς δημοκρατίας» εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα καραγκιοζιλίκια τῆς συγχρόνου (ἂς ποῦμε) Ἱστορίας μας. Καὶ γράφω «(ἂς ποῦμε) Ἱστορίας μας» (καὶ ὄχι σκέτο «Ἱστορίας μας») διότι ὅλο αὐτὸ τὸ μύθευμα πού, ἀκόμη καὶ σήμερα, μᾶς ἀπασχολεῖ, ἦταν ἀπὸ ἀρχῆς του ἕνα παραπλανητικὸ καὶ καθησυχαστικὸ ὄνειρο, ποὺ οὐδέποτε θὰ μποροῦσε νὰ ἐφαρμοσθῇ ἐμπράκτως, ἐφ’ ὅσον καὶ τὸ ὄνειρο εἶναι ἀτομικὸ μὰ καὶ ὁ κάθε δημότης εἶναι τόσο ἀπέραντα ἀπαίδευτος, ποὺ ἀρνεῖται νὰ γίνῃ, ἐπὶ τῆς οὐσίας δημότης μά, κυρίως, διότι καταπίνοντας ἀμάσσητη τὴν καραμέλα τῆς δημοκρατίας, ὅλοι ἐμεῖς, καταντήσαμε τὰ χειρότερα πρόβατα τοῦ πλανήτου.
Γιατί αὐτό; Μά, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, σὲ καθαρὰ ἰδεατὸν καὶ ἰδανικὸν ἐπίπεδον, ἡ δημοκρατία γιὰ νὰ εἶναι πράγματι δημοκρατία (ἐὰν θὰ μποροῦσε νὰ συμβῇ αὐτὸ κάποτε καί, φυσικά, ὄχι ὀχλοκρατία, λιθο-κρατία, ἀρλουμπο-κρατία) θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ Δῆμο ὁμοιογενῆ, ποὺ δὲν θὰ αὐτοχειριάζεται, ἀλλὰ συνειδητῶς θὰ ἂγωνίζεται, πρωτίστως σὲ ἀτομικὸ καὶ δευτερευόντως σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδον, γιὰ νὰ αὐτοβελτιώνεται.
Ἐμεῖς ἂν τί αὐτοῦ ἐπιλέγουμε τὰ …ἐπιδόματα!!!

Θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως πὼς ἔχουμε σήμερα πράγματι (σχεδὸν) ὁμοιογενῆ Δῆμο. Ἔτσι εἶναι. Ἀληθῶς ἀποτελούμεθα, ὡς κοινωνίες, ἀπὸ δημότες ποὺ ἄγονται καὶ φέρονται πανεύκολα σὲ ὁποιανδήποτε παγίδα καὶ ἐπιλογή, ἐφ΄ ὅσον τὸ κριτήριόν τους, γιὰ νὰ ψηφίσουν ἢ σκέτο γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν κάποιον ὑποψήφιον, εἶναι τόσο ἐπιδερμικό, ποὺ καθίσταται αὐτοκτονικό. Αὐτὸ εἶναι τὸ χαρακτηριστικότερον γνώρισμα τῆς δημοκρατίας, ὅσο κι ἐὰν μᾶς δυσαρεστῇ. Ὅλα τὰ ἄλλα παραμένουν φροῦδες ἐλπίδες…

Ἀλλὰ ἂς περάσουμε καλλίτερα στὴν «ἑορτὴ τῆς δημοκρατίας».

Φῶτα, ἀκριβὰ φορέματα καὶ λοιπὰ ἐνδύματα, γαστρονομικὲς ἰδιαιτερότητες καὶ πολλά, πάρα πολλά, καραγκιοζιλίκια. Τιμοῦμε, λέει, τὸ γεγονὸς τῆς μεταπολιτεύσεως. Λέει. Διότι στὴν πραγματικότητα τιμοῦν, μόνοι τους, τὸ γεγονὸς τῆς παραδόσεως τῆς Κύπρου, ἀλλά, κυρίως, ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, τὴν ἐξουσία τῶν τοκογλύφων ἀνοικτὰ ἐπάνω μας.

Γιὰ τὴν κυπριακὴ προδοσία οὔτε λόγος…

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς συζητᾶμε πλέον ἀνοικτὰ γιὰ κυβερνήσεις πSoros μὲ βιτρίνα τσιπροκαμμενομητσοτάκηδες καὶ λοιποὺς κουδουνισμένους.

Ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τῶν ἀνθρώπων τοῦ Soros οἱ τράπεζες

Καὶ μαζὺ μὲ αὐτοὺς ὅλοι ἐμεῖς, ἀπὸ χειροκροτητὲς ἔως παρατηρητές, ἀν τί νὰ τοὺς χορτάσουμε φάσκελα, χαζεύουμε ἀπὸ τὸν πλοῦτο (ποὺ λεηλάτησαν ἀπὸ ἐμᾶς), θαυμάζουμε καὶ ψιθυρίζουμε, κάπου κάπου, πὼς δὲν εἶναι ἔτσι ἀκριβῶς ἡ δημοκρατία, ἀλλὰ ἐξακολουθοῦμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νὰ τὴν ὑποστηρίζουμε. Λὲς καὶ ξέρουμε ἢ λὲς καὶ  θέλουμε νὰ μάθουμε… Τὰ λέμε μόνον καὶ μόνον γιατί μᾶς τσούζει ἡ ἐφαρμογή της στὶς πλάτες, ἀλλὰ ἔως ἐκεῖ. Ἀπὸ τὸ σημεῖον ἐκεῖνο ποὺ δυνάμεθα νὰ ἀναγνωρίζουμε μέρος ἀπὸ τὶς καταχρήσεις της, σὲ ἔναν βαθμό, ἔως τοῦ νὰ ἀναγνωρίσουμε σὲ αὐτὴν τὴν πραγματικότητά της ὑπάρχει ἀπέραντος δρόμος. Διότι δὲν μᾶς βολεύει τὸ νὰ ἀποδεκτοῦμε πὼς πρόκειται γιὰ μίαν καὶ μόνην δικτατορία, πολλῶν αἰώνων, ποὺ κατὰ καιροὺς ἀλλάζει ὀνόματα, ἴσα γιὰ νὰ ἀποκοιμίζῃ ἐμᾶς, τοὺς χαχόλους.

Τί μᾶς ἔφερε λοιπόν ἡ μεταπολίτευσις; Τίποτα πέραν τῆς αὐξήσεως τῶν «δημοκρατικῶν» δανεισμῶν καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τῶν ἄνευ ἀρχῆς καὶ τέλους «χρεῶν».
Ὄχι φυσικὰ διότι ἡ δικτατορία τῆς 21ης Ἀπριλίου ἠρνήθη τοὺς δανεισμοὺς καὶ τὸ «χρέος», ἀλλὰ διότι, ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ ὅ,τι ἀπαρτίζετο ἀπὸ «καραβανάδες», ἦταν ὀλίγον δύσκολο νὰ παραμένῃ διαρκῶς ἀπολύτως ἐλεγχομένη. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ οἱ «καραβανάδες» ἐγνώριζαν στοιχειώδη μαθηματικὰ (ὄχι λογιστικὰ τοῦ «χρέους») ἐπέτυχαν νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὰ βάρη τῶν τοκογλύφων σὲ ἕναν βαθμό. Ἔως ἐκεῖ. Μά, μεταξὺ ἀρκετῶν ἄλλων, μία τέτοια ἐξέλιξις δὲν ἦταν βολική. Κι ἔτσι, μαζὺ μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς Κύπρου, ξεκινήσαμε ἐκ νέου τὴν ἀνηφόρα τῶν «δανεισμῶν», ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὴν σημερινὴ κατάντια.

Ἑορτὴ τῆς δημοκρατίας λέει σύσσωμος ὁ (σιωνιστο-ἐλεγχόμενος) Τύπος. Ἑορτὴ τῆς δημοκρατίας τιμοῦν τὰ σαπρόφυτα. Ἑορτὴ τῆς δημοκρατίας καμαρώνουν καὶ οἱ παλαμοκροῦστες.
Κι ἐμεῖς;

Ἐμεῖς, τελικῶς, ἀν τί νὰ πάρουμε τὶς βρεγμένες σανίδες ἐνασχολούμεθα μὲ τὸ ἐὰν τὸ κούλλλιιι καὶ ἡ παρέα του εἶναι λιγότερο ἢ περισσότερο κάθαρμα ἀπὸ κάθε ἀνάλογο προηγούμενον (ἢ καὶ ἐπόμενον…!!!).
Τόσο ἁπλᾶ.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Ὅπως, πολὺ σωστά, λέει καὶ ὁ φίλος «Ἕνας»:

Ἑορτὴ τῆς δημοκρατίας εἶναι ὅταν ὅλη ἡ σεσημασμένη πουτανοσύνη τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῶν περιχώρων ἐπισκέπτεται τὸ προεδρικὸ Μέγαρο.

Στὴν μία καὶ  μοναδικὴ περίπτωσιν ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐφαρμοσθῇ δικαίως καὶ ἰσονόμως ἡ δημοκρατία, θὰ ἦταν σὲ μίαν, ἀπολύτως ἰδεατὴ -καὶ γιὰ τὴν ὥρα ἀνύπαρκτον- κοινωνία ἀριστείας. Αὐτὸ ὅμως εἶναι κάτι ποὺ ὄχι μόνον δὲν ἐπιδιώκεται, ἀλλὰ καταπολεμᾶται συνειδητῶς ἐδῶ καὶ αἰῶνες, ἀπὸ τοὺς ἰδίους αὐτοὺς ποὺ μᾶς παραμυθιάζουν μὲ τά, τάχα μου, πολιτικά τους συστήματα.
Κάθε της ἄλλη ἐκδοχὴ εἶναι ἁπλῶς ἐπικάλυψις δικτατοριῶν.

Ἀγαπητοί μου… Ὅλοι αὐτοὶ  πράγματι ἐορτάζουν. Ἑορτάζουν τὸ ἄλλοθί τους, τὰ προσχήματά τους, τὴν παραμονή τους σὲ (βιτρίνες) θέσεις ἐξουσίας…
Ἐμεῖς ὅμως τί ἑορτάζουμε;

εἰκόνα