Μετὰ τὸν πρώην πρωθυπουργὸ Κωνσταντῖνο Σημίτη, τὸν πρώην ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιᾶ, μὲ πρόσφατο ἄρθρο του καὶ ὁ Μίκης Θεοδωράκης περιγράφει γιατί ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ Κύπρος πρέπει νὰ δεχτοῦν τοὺς ἐκβιασμοὺς τῆς Τουρκίας γιὰ συνδιαχείρηση τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου σὲ Αἰγαῖο καὶ Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποφύγουμε τὸν πόλεμο. Τὴν ἰδίαν μὲ ἐκείνους ἄποψη ἔχουν καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ἕλληνες πολιτικοὶ ἀλλὰ καὶ πολῖτες.

Ξεκάθαρα, μονάχα ἕνας παράφρων ἐπιθυμεῖ ἕναν πόλεμο, ἀλλὰ καὶ ἕνας ἀφελὴς πιστεύει ὅτι θὰ τὸν ἀποφύγη δωρίζοντας στοὺς Τούρκους καὶ τὸ μισὸ σπίτι του.
Καὶ αὐτὸ γιατί ὁ «ἐθνικὸς ὅρκος» τῶν Τούρκων δὲν περιορίζεται σὲ μία συνδιαχείρηση μὲ ἐμᾶς καὶ τοὺς Κυπρίους ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα, τὰ ὁποία ἂν καὶ ἐφόσον μίαν ἡμέρα πραγματοποιηθοῦν τότε οἱ Τοῦρκοι, κατὰ τὴν συνήθη τακτική τους, θὰ προχωρήσουν σὲ νέο σχέδιο ποὺ θὰ περιλαμβάνη μέσα μέχρι καὶ τὴν Σπάρτη!

Ὁ «Ἐθνικὸς Ὅρκος» τῶν Τούρκων Ἦταν 28 Ἰανουαρίου 1920 ὅταν ὁ Μουσταφὰ Κεμὰλ διῳργάνωσε τὸ Συνέδριο τοῦ Ἐρζεροῦμ, ὅπως ἐπίσης τὸ Συνέδριο τῆς Σεβαστείας, ὅπου καὶ ὁριστικοποιήθηκε ὁ λεγόμενος καὶ Ἐθνικὸς Ὅρκος τῶν Τούρκων!
Προηγήθη τὸ 1919 ἡ ἔναρξίς (του σύμφωνα μὲ τοὺς ἰδίους) «τουρκικὸς ἀπελευθερωτικὸς πόλεμος» (1919 – 1922) ποὺ ἐταὐτίσθη ἀῤῥήκτως μὲ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, μιᾶς καὶ ξεκίνησε μὲ τὴν ἄπελευθερωση τῆς Σμύρνης καὶ ὁλοκληρώθηκε τὸ 1922 μὲ τὴν καταστροφή της!

Στὰ συνέδρια ποὺ τότε ὁ Μουσταφᾶ Κεμὰλ διῳργάνωσε ἐξησφάλισε τὴν ὑποστήριξη τῶν Κούρδων ποὺ συμμετεῖχαν ἐνεργὰ καὶ στὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Τὴν ἴδια περίοδο ὁ Κεμὰλ ἦταν σὲ συζητήσεις καὶ μὲ τοὺς Μπολσεβίκους, ἀφοῦ εἶχε προηγηθῆ ἡ δική μας συμμετοχὴ στὴν Ἐκστρατεία τῆς Κριμαίας, ποὺ τὸ 1919 ἡ Γαλλία, σὰν ἡγετικὸ μέλος τῆς Ἀντᾶντ, ᾠργάνωσε καὶ ἡγήθη.

Ὁ Ἐθνικὸς Ὅρκος τῶν Τούρκων ἀνεκοινώθη στὴν κοινὴ γνώμη στὶς 17 Φεβρουαρίου 1920 καὶ τὰ ὅσα τότε ἀνέφερε συνεχίζουν γιὰ τὴν Τουρκία νὰ ἰσχύουν ἀκόμη καὶ σήμερα:

Οἱ ὄροι τοῦ τουρκικοῦ ἐθνικοῦ ὅρκου εἶναι:

1. Τὸ μέλλον τῶν περιοχῶν ποὺ κατοικοῦντο ἀπὸ Ἄραβες κατὰ πλειοψηφία, τὴν στιγμὴ τῆς ὑπογραφῆς τῆς Ἀνακωχῆς τοῦ Μούδρου, θὰ καθορισθῆ μὲ δημοψήφισμα. Ὅι περιοχὲς οἱ ὁποῖες δὲν εὑρίσκοντο ὑπὸ τὴν κατοχὴ τῶν συμμάχων τὴν περίοδο τῆς ὑπογραφῆς τῆς ἐκεχειρίας καὶ εἶχαν τουρκικὴ-μουσουλμανικὴ πλειοψηφία ἀποτελοῦν τὴν πατρίδα τοῦ τουρκικοῦ ἔθνους.
2. Τὸ μέλλον τῶν περιοχῶν τοῦ Κᾶρς, Ἀρνταχᾶν καὶ Βατοῦμ θὰ καθορισθῆ μὲ δημοψήφισμα.
3. Τὸ καθεστὼς τῆς περιοχῆς τῆς Δυτικῆς Θρᾴκης θὰ καθορισθῆ μὲ τὴν ψῆφο τῶν κατοίκων της.
4. Θὰ πρέπη νὰ ἐξασφαλισθῇ ἡ ἀσφάλεια τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ τῆς θαλάσσης τοῦ Μαρμαρᾶ. Τὸ καθεστὼς ἐλευθέρας διακινήσεως προϊόντων καθὼς οἱ μεταφορὲς μέσῳ τῶν Στενῶν του Βοσπόρου καὶ τῶν Δαρδανελίων θὰ καθορισθῆ μεταξύ της Τουρκίας καὶ τῶν ἄλλων ἐνδιαφερομένων κρατῶν.
5. Τὰ δικαιώματα τῶν μειονοτήτων θὰ ἐξασφαλισθοῦν μὲ βάση τὴν ἀμοιβαιότητα τῶν δικαιωμάτων τῶν μουσουλμανικῶν μειονοτήτων στὶς γειτονικὲς χῶρες.
6. Μὲ στόχο τὴν ἀνάπτυξη τῆς χώρας σὲ κάθε ἐπίπεδο θὰ πρέπη νὰ ἐξασφαλισθῇ ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ἀνεξαρτησία της, κάτι ποὺ θὰ ἐπιτευχθῆ μὲ τὴν ἄρση κάθε ἐμποδίου στὸ οἰκονομικό, πολιτικὸ καὶ δικαϊκὸ πεδίο.

Ὁ χάρτης ποὺ «συνοδεύει» τὸν ἐθνικό τους ὅρκο περιλαμβάνει τὰ νησιὰ τοῦ βορείου Αἰγαίου καὶ τὰ Δωδεκάνησα, τὴν δυτικὴ Θράκη μέχρι τὸν Νέστο ποταμό, τὴν Κύπρο, τὴν Ἀντιόχεια, τὸ Χαλέπι, τὴν Τζαραμπλοῦς, τὴν Ντὲρ ἂλ Ζόρ, τὴν Μοσούλη, τὸ Κιρκοὺκ καὶ τὴν Σουλεϊμανγία.

Ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάννης ποὺ ἠκολούθησε στὶς 24 Ἰουλίου 1923 καὶ ὑπέγραψε ὁ Μουσταφὰ Κεμὰλ μὲ τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, ὑπὸ τὶς εὐλογίες τῶν τότε Μεγάλων Δυνάμεων, οὐσιαστικὰ «κατεπάτησε» τὸν ἐθνικὸ ὅρκο τῶν Τούρκων ὅσον ἀφορᾶ στὰ σύνορα ποὺ αὐτὸς τότε ἐπέβαλε μὲ συνέπεια σήμερα ὁ Ἐρντογᾶν ἀφ’ ἑνὸς νὰ τὸν ἐπικαλεῖται καὶ ἀφ’ ἑτέρου νὰ θεωρῇ τὴν Συνθήκη τῆς Λωζάνης ὡς μία συνθήκη οὐσιαστικὰ ἄκυρο καὶ ὡς …ἀδιανόητο νὰ ἰσχύῃ μετὰ ἀπὸ 100 χρόνια!

Ὅσοι θεωροῦν ὅτι ὁ Ἐρντογᾶν μπλοφάρῃ λέγοντάς μας…«θὰ ῥίξουμε τοὺς Ἕλληνες στὴν θάλασσα» καθὼς καὶ γιὰ τὰ «σύνορα τῆς καρδιᾶς του» καλὸ εἶναι νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν Ἱστορία τὴν ὁποία λίαν συντόμως θὰ πρέπη νὰ ξανὰ μελετήσουμε ἀλλὰ καὶ νὰ πολεμήσουμε γι’ αὐτήν!

Συμπερᾶς Λουκᾶς