Τὸ 1847 ἡ τότε (ἂς ποῦμε) ἑλληνικὴ κυβέρνησις ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἀπαγορευθῇ ἡ καύσις τοῦ Ἰούδα τὴν Μεγάλη Παρασκευή, διότι ὁ Τζέημς Μάγιερ Ῥοθτσάιλντ, μαζὺ μὲ τοὺς τοκογλυφικούς του δανεισμούς, θὰ ἐπεσκέπτετο τὴν χώρα καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ γίνῃ μάρτυς ἐνὸς ἀντί-ἑβραϊκοῦ ἐθίμου. Βέβαια ἡ καύσις τοῦ Ἰούδα, γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, δὲν ἀντιμετωπίζετο ὡς «ἀντί-ἑβραϊσμός», παρὰ μόνον σὰν ὑπέρμετρος χριστιανισμός, ποὺ τιμωροῦσε (ναί, μὲ αὐτὸν τὸν ἀκραῖο τρόπο) τὸν Ἰούδα.
Ἐν τούτοις, εἰδικῶς ἐκείνην τὴν περίοδο, ποὺ περιμέναμε τὰ μπικικίνια τῶν Rothschild, μέσῳ τῶν ὁποίων θὰ μᾶς ἁλυσόδεναν γιὰ (τοὐλάχιστον ἀκόμη) δύο αἰῶνες, ἦταν, γιὰ τοὺς τύπους, ἀναγκαία. Καί, τελικῶς, ἡ κυβέρνησις ἀπεφάσισε νὰ ἀποσιωπήσῃ (ἢ ἴσως καὶ νὰ ἀκυρώσῃ) τὴν ἀναπαραγωγὴ τοῦ ἐν λόγῳ ἐθίμου. Κι ἔτσι ἀκριβῶς συνέβη. Ἡ ἐντολὴ ἦταν σαφής: ἀπηγορεύθη ἡ καύσις τοῦ Ἰούδα γενικῶς στὴν Ἀττική.

Αὐτὰ ὅμως συνέβησαν τὸ 1847.
Σήμερα δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπαναληφθοῦν. Ἤ μήπως ὄχι;

Ὁ μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος, πνευματικὸ παιδὶ τοῦ ἄλλου Ἀνθίμου, πρὸ μερικῶν ἐτῶν (3 Μαΐου τοῦ 2013 – πληροφορίες ἀπὸ Ἀσυμπίεστο), ἔπραξε ἀκριβῶς τὰ ὅμοια, ἀπαγορεύοντας τὴν ἀπαπαραγωγὴ τοῦ ἰδίου ἐθίμου, πού, προφανῶς, ἀκόμη ἐπαναλαμβάνεται σὲ ἐπαρχιακὲς περιοχὲς τῆς χώρας.

Ὅπως ἐγὼ ἀντιλαμβάνομαι ὅμως κάτι ἄλλο ἤθελε νὰ πῇ ὁ ἄνθιμος, ποὺ δὲν τὸ εἶπε ἀνοικτά. Κι αὐτὸ τὸ κάτι ἄλλο, λόγῳ ἀκριβῶς τῶν ἡμερῶν καὶ τῶν συνθηκῶν, ἀποκρύβει ἐντέχνως τὸ προσκύνημα πρὸς τοὺς τοκογλύφους, ἀπὸ τὴν πλευρὰ (τοὐλάχιστον) καὶ τῆς ἐκκλησίας. Καί, κατὰ πῶς ἐτόνισε ὁ ἴδιος: «δὲν θὰ μᾶς βγῆ σὲ καλό»…

Κάτι λέει ὁ ἄνθιμος… Κάτι λέει… Κάτι ποὺ οὐσιαστικῶς (ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς) ἀποκαλύπτει πὼς ἤδη, ὡς λαό, μᾶς ἔχουν πρὸ πολλοῦ παραδώση στὸν ἔλεγχο τῶν τοκογλύφων. Καὶ οὐδόλως ντρέπεται νὰ ἀναλάβῃ ἐπισήμως τὸν ῥόλο τοῦ …ἐξομαλυντοῦ ὁ ἴδιος.
Γιατί; Τί νά σᾶς πῶ; Αὐτὰ μόνον ὀ (κάθε) ἄνθιμος μπορεῖ νὰ τὰ ἀπαντήσῃ.

Ὅσο γιὰ τὸ ποίμνιό του… Τί νά πῶ; Ἂς ἀποφασίσουν μόνοι τους γιὰ τὸ ἐὰν τοὺς χρειάζεται ἢ ὄχι ὁ κάθε ἄνθιμος.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Ὅπως ἀνέφερα καὶ παραπάνω τελικῶς τὸ 1847 ἀπηγορεύθη ἡ καύσις τοῦ Ἰούδα.
Ὁ κόσμος, μετὰ ἀπὸ αὐτό, ἀντέδρασε, ἰδίως διότι ἦταν λίγο πρὸ τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ὅμως παραλλήλως ἕνα σαπρόφυτο ἐκείνης τῆς περιόδου, ὁ Πατσίφικο, τοκογλύφος, καταχραστὴς καὶ γενικότερα πιντὶ γιὰ ὅλες τὶς βρώμικες δουλειές, ἐπέτυχε νὰ προκαλέσῃ τὸ κοινὸ αἴσθημα καὶ νὰ γίνῃ ἀποδέκτης πολλῶν …διαμαρτυριῶν, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ ἐν λόγῳ ἐπεισόδιον νὰ χρησιμοποιηθῇ ὡς πρόσχημα γιὰ νὰ «κοποῦν τὰ κεφάλια» ποὺ εἶχαν σηκωθῆ..

Ἡ ὑπόθεσις Πατσίφικο ἦταν αὐτὴ ποὺ ταλάνισε τὴν χώρα γιὰ ἀρκετὰ χρόνια, σὲ μίαν ἐποχὴ ποὺ οἱ Rothscild ἀνελάμβαναν ἐπισήμως τὸν ἔλεγχο τοῦ προτεκτοράτου τους. Μὰ ἐπεὶ δὴ ἀπὸ τὴν μία μεριὰ τὸ ἑλληνικὸ δαιμόνιον, μέσῳ τῆς ναυτιλίας, ἐπέτυχε νὰ ἐκτοπίσῃ τοὺς Βρεταννοὺς (τοὐλάχιστον στὰ τοῦ Δουνάβεως), καθὼς κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἡ προσέγγισις μὲ τὴν Ῥωσσία, ἐκείνην τὴν ἐποχή, καλῶς εἶχε…
…εἶπαν οἱ …«νταβατζῆδες» μας νὰ μᾶς τραβήξουν τὸ αὐτί. Κι ἔτσι, μὲ πρόσχημα ἕνα προκλητικὸ κατακάθι, ποὺ ἐπὶ πλέον ἦταν καὶ τοκογλῦφος καὶ καταχραστής, ξεκίνησαν ναυτικὸ ἀποκλεισμὸ τοῦ Πειραιῶς, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον, γιὰ λόγους …«ἐγγυήσεως», κατῆσχαν ἄγνωστον ἀριθμὸ πλοίων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκβιάσουν θαυμάσια τὸν Ὄθωνα καὶ νὰ τρομοκρατήσουν τοὺς ἰθαγενεῖς.

Τὰ ὀφελη τῶν Ἄγγλων (ἐπισήμως) πολλλά, ἐκείνην τὴν περίοδο (Παρκαρικά). Αὐτὰ ὅμως ποὺ ἐχρησιμοποιήθησαν ὡς πρόσχημα ἦταν κάτι ἄλλο, διαφορετικὸ καί, προφανῶς πάλι τότε, ὅπως καὶ  τώρα, ὑπῆρχαν κάποιοι ἄλλοι «ἄνθιμοι» οἱ ὁποῖοι τὰ διέδιδαν, πρὸ κειμένου  νὰ κατευνάσουν τὴν ὀργή. Ἐν τούτοις ὑπῆρχαν ἀκόμη ἰσχυρὲς ἀντιστάσεις, καθὼς καὶ φιλότιμο, γιὰ νὰ ὁδηγήσῃ τὸν λαὸ στὸ νὰ συσπειρωθῇ γύρω ἀπὸ τὸν Ὄθωνα.

Απαγόρευσαν το «κάψιμο του Ιούδα» για να πάρει δάνειο η Ελλάδα από τον Γερμανοεβραίο τραπεζίτη Ρότσιλντ.
Οι πολίτες ξεσηκώθηκαν και οι Βρεταννοί προχώρησαν σε ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδος…

Τον Απρίλιο του 1847 η ελληνική κυβέρνηση αναμένει, μετά βαΐων και κλάδων, τον Γερμανοεβραίο τραπεζίτη Τζέημς Μάγιερ Ρότσιλντ, της γνωστής οικογενείας. Η χορήγηση ενός δανείου από την τράπεζά του στο Παρίσι ήταν απολύτως απαραίτητη. Το πρόβλημα ήταν ότι η επίσκεψη έπεφτε την Μεγάλη Εβδομάδα, που σύμφωνα με το έθιμο την Μεγάλη Παρασκευή, έκαιγαν το Ιούδα.

Ο τραπεζίτης Τζέημς Μάγιερ Ρότσιλντ…

Ο τραπεζίτης Τζέημς Μάγιερ Ρότσιλντ…

Το θέαμα δε θα ήταν καλό για έναν Εβραίο που τον είχαμε και ανάγκη και το κάψιμο απαγορεύθηκε με διάταγμα! Η δυσαρέσκεια που προκλήθηκε μεταξύ των Αθηναίων ήταν πολύ μεγάλη. Τα επεισόδια της Δευτέρας του Πάσχα Την Δευτέρα του Πάσχα πολλοί πολίτες επεχείρησαν να τελέσουν το έθιμο, έστω και ετεροχρονισμένα. Επενέβη όμως η αστυνομία και διέλυσε το πλήθος. Ακολούθησαν ταραχές.
Tότε μια ομάδα νεαρών επετέθη στο σπίτι του Εβραίου Δόν Πατσίφικο, επί της οδού Καραϊσκάκη στου Ψυρή και κατέστρεψε με μανία τα πάντα.

Το πρόβλημα ήταν ότι ο Δον Πατσίφικο ήταν κάτοχος βρεταννικού διαβατηρίου.
Κατέφυγε λοιπόν στην βρεταννική πρεσβεία και διεμαρτυρήθη  εντονότατα για την καταστροφή των πολυτίμων επίπλων του.
Την επομένη κιόλας του συμβάντος ο Βρεταννός πρεσβευτής σερ Έντμοντ Λάιονς προέβη σε διάβημα προς το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών για την καταβολή αποζημιώσεως στον θιγέντα με το αστρονομικό, για τα τότε δεδομένα, ποσό των 886.736 δραχμών και 57 λεπτών.
Το εντυπωσιακό είναι πως ο Λάιονς απαίτησε το ποσό χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε μια πρώτη καταγραφή των ζημιών.

Η ελληνική κυβέρνηση φυσικά αρνήθηκε θεωρώντας ότι η υπόθεση αφορά στην δικαιοσύνη. Άλλωστε τα χρήματα που ζητούσε ο Πατσίφικο ξεπερνούσαν σε αξία ακόμη και τα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα! Η άρνηση αυτή έδωσε την ευκαιρία στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Βρεταννίας Πάλμερστον να απαιτήσει από την ελληνική κυβέρνηση την άμεση καταβολή της αποζημιώσεως για τις καταστροφές που υπέστη ο Πατσίφικο.

Επειδή και τότε η ελληνική κυβέρνηση δεν συναίνεσε, ο Πάλμερστον έφθασε στο απίστευτο σημείο να διατάξει τον βρεταννικό στόλο της Μεσογείου να προβεί σε ναυτικό αποκλεισμό του ελληνικού βασιλείου και στην κατάσχεση πολεμικών και εμπορικών πλοίων!

Ο Δον Πατσίφικο. Καταχραστής, τοκογλύφος….

ο Δον Πατσίφικο. Καταχραστής, τοκογλύφος….

Δαυΐδ Πατσίφικο ο τυχοδιώκτης που ταπείνωσε την Ελλάδα

Ποιός ήταν όμως ο δον Πατσίφικο που για χάρη του κινητοποιήθηκαν τα βρεταννικά πλοία.
Ο Δαυΐδ Πατσίφικο ήταν Ισπανοεβραίος ή Πορτογαλοεβραίος, τυχοδιώκτης που εγκατεστάθη στην Ελλάδα το 1836 ως πρόξενος της Πορτογαλίας.
Το 1842 ωστόσο παύθηκε λόγω καταχρήσεων.

Στην συνέχεια προσκολλήθηκε στον κύκλο της Δουκίσσης της Πλακεντίας και έζησε για κάποιο διάστημα με τα γενναιόδωρα βοηθήματά της.
Αργότερα επιδόθηκε στην τοκογλυφία με αγνώστους πόρους.

Την Μεγάλη Παρασκευή, τρεις ημέρες πριν την επίθεση εναντίον του σπιτιού του, προκάλεσε το εκκλησίασμα του ναού του Αγίου Φιλίππου κατά την εκφορά του Επιταφίου. Γλύτωσε το λυντσάρισμα στο παρά πέντε. Προφανώς όμως μερικοί θερμόαιμοι δεν τον ξέχασαν.
Πολλές πηγές πάντως κάνουν λόγο για νέα πρόκληση του Πατσίφικο, από το παράθυρο του σπιτιού του, την Δευτέρα του Πάσχα.

Το διπλωματικό παρασκήνιο

Το ερώτημα είναι πώς η Βρεταννία προκάλεσε τέτοιου μεγέθους διπλωματικό επεισόδιο για έναν άνθρωπο μειωμένης αξιοπιστίας.Ο Πατσίφικο ήταν απλά το πρόσχημα. Η Ελλάδα, σύμφωνα με Βρεταννούς κυβερνητικούς αναλυτές, είχε προσδεθεί επικίνδυνα στο «ρωσσικό άρμα» εξωτερικής πολιτικής με ό,τι αρνητικό μπορούσε να σημαίνει αυτό για τα βρεταννικά εμπορικά συμφέροντα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Επιπλέον η Βρεταννία άρχισε να νοιώθει τον ισχυρό ανταγωνισμό του Ελληνικού Εμπορικού Ναυτικού, που ήδη είχε γίνει πρώτη σημαία στην Δουνάβιο ναυσιπλοΐα.
Η Ελλάδα έπρεπε να επανέλθει με βίαιο και ωμό τρόπο στην «τάξη» και να κατανοήσει ως θαλάσσιο κράτος ότι δεν μπορούσε να παρεκκλίνει από την πολιτική της Γηραιάς Αλβιώνος.
Όποτε συνέβαινε αυτό τα βρεταννικά πολεμικά πλοία θα εμφανίζονταν για «εθιμοτυπικές επισκέψεις».

Το νεοσύστατο ελληνικό κρατίδιο, ανίσχυρο οικονομικά και στρατιωτικά, ήταν το τέλειο υπόδειγμα της «τακτικής των κανονιοφόρων» των Μεγάλων Δυνάμεων.
Πάντως οι κάτοικοι του Πειραιά και της Αθήνας υπέμειναν με μεγάλη καρτερικότητα την περίοδο του αποκλεισμού και συνασπίστηκαν γύρω από τον Οθωνα, ο οποίος είδε την δημοφιλία του να αυξάνεται.
Ο βρεταβνικός ναυτικός αποκλεισμός δεν αφορούσε μόνο στην υπόθεση Πατσίφικο.
Είχε ακόμη και εδαφικές διεκδικήσεις στο όνομα του βρεταννικού προτεκτοράτου των Ιονίων νήσων.
Οι διεκδικήσεις αφορούσαν στα νησιά Σαπιέντζα και Ελαφόνησο.

Αποζημίωση για έξι επτανησιακά πλοιάρια που έπεσαν θύματα πειρατείας.

Ικανοποίηση για καθύβριση της βρετανικής σημαίας και ασέβεια προς τον Βρεταννό πρόξενο Μπόυντ.
Αποζημίωση για δυο κακοποιημένους Επτανησίους στον Πύργο.
Αποζημίωση για τον αγρό του Φίνλεϊ που περεελήφθη χωρίς αποζημίωση στον Βασιλικό Κήπο.

Τελικά μετά από εντονότατη διαμαρτυρία της Γαλλίας και παρέμβαση της Ρωσσίας ο ναυτικός αποκλεισμός ήρθη στις 15 Απριλίου του 1850 και το ζήτημα της αποζημιώσεως του Πατσίφικο παρεπέμφθη σε διεθνή διαιτησία.
Ορίσθηκε επιτροπή διαιτησίας η οποία και εξακρίβωσε πως η ζημία που τελικά είχε υποστεί ο Πατσίφικο ήταν μόλις 3.750 δραχμές, με αρκετές αμφιβολίες, αφού και ο ίδιος δεν κατάφερε να αποδείξει τον τρόπο αποκτήσεως των καταλογιζομένων ειδών.Έτσι αφενός η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλε στον Πατσίφικο το ποσόν των 3.750 δραχμών και αφετέρου επεστράφη σε αυτήν το υπόλοιπο ποσό εκ 330.000 δραχμών, που είχε εν τω μεταξύ καταθέσει στην Βρεταννία, ως εγγύηση, για την άρση τουλάχιστον του αποκλεισμού.

Στην Βρεταννία προεκλήθη κυβερνητική κρίση εξαιτίας της γαλλικής και ρωσσικής εμπλοκής. Η βασίλισσα επέπληξε τον υπουργό, που υπερασπίσθηκε τον εαυτό του με μία πεντάωρη ομιλία στην βουλή.
Στην Ελλάδα το πάλαι ποτέ κραταιό αγγλικό κόμμα έχασε πολύ σημαντικό μέρος της επιρροής του ενώ η ανάμνηση των «Παρκερικών» (από το όνομα του επικεφαλής ναυάρχου του αποκλεισμού Ουίλιαμ Πάρκερ) έμεινε για πολύ καιρό αποτυπωμένη στην μνήμη των Ελλήνων.
Τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο αποκλεισμό, λίγα μόλις χρόνια αργότερα, στα πλαίσια του Κριμαϊκού Πολέμου.

Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης στα γραφόμενά του απέδωσε πολύ χαρακτηριστικά την περίοδο του αποκλεισμού:
«…καὶ ἕνας μεγάλος στόλος τῶν σκύλων μᾶς ἔχουν μπλόκον ὁποῦνται περίπου ἀπὸ τρεῖς μῆνες καὶ μᾶς πῆραν ὅλα τὰ καράβια καὶ μᾶς κατεκερμάτισαν ὅλο τὸ ἐμπόριον καὶ τζαλαπάτησαν τὴν σημαίαν μας καὶ πεθαίνουν τῆς πείνας οἱ ἄνθρωποι τῶν νησιῶν καὶ ἐκεῖνοι ὁπούχουν τὰ καράβια τους γκιζεροῦν εἰς τοὺς δρόμους καὶ κλαῖνε μὲ μαῦρα δάκρυα…».

Όσο για τον Πατσίφικο εγκατεστάθη μόνιμα στο Λονδίνο.
Σοφή απόφαση γιατί η Αθήνα θα ήταν πολύ επικίνδυνη και όχι μόνο για τα έπιπλα του.

Ὅταν διαβάζουμε γιὰ …«Ἄγγλους» νὰ καταλαβαίνουμε …Rothschild!!!

Προειδοποιεῖ γιά κάτι τελικῶς ὁ ἄνθιμος; Καί τί;
Θά ἔχουμε τά ἴδια πού συνέβησαν τό 1847; Ἤ ὄχι;
Νομίζω πὼς θὰ μάθουμε συντόμως.