Θρήσκευμα, ταὐτότητες καὶ ἰθαγένεια

Ἐὰν ἐξετάσουμε τὸ θέμα τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος, σὲ ἔνα δημόσιον ἔγγραφον, θὰ καταλήξουμε νὰ φαγωθοῦμε μεταξύ μας …ἀναίτια. Κι αὐτὸ διότι, ὅσο κι ἐὰν κάποιους ξεβολεύῃ, ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὄπως ἀκριβῶς ἡ ψῆφος πρέπει (θεωρητικῶς λέμε!!!) νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα ἀτομικῆς ἐπιλογῆς, βάσει κάποιων κριτηρίων σέ, ὑποτίθεται, περίοδον ποὺ τὸ ἄτομον δύναται νὰ κρίνῃ δίχως ἐπιδράσεις, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ τὸ θρήσκευμα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποφασίζεται ἀπὸ ἄτομα ποὺ θὰ ἔχουν ὅλα τὰ ἀναγκαία στοιχεία γιὰ νὰ κρίνουν καὶ νὰ ἀποφασίσουν κάτι τέτοιο. Μάλιστα, ἐὰν εἴμαστε ἔντιμοι καὶ εἰλικρινεῖς, θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ συμφωνήσουμε πὼς τελικῶς ἂν καὶ ἡ ψῆφος εἶναι κάτι πρόσκαιρον, ποὺ δύναται νὰ ἀλλάξῃ, κατὰ περίπτωσιν, βάσει τῶν ἑκάστοτε δεδομένων, τὸ θρήσκευμα εἶναι κάτι ποὺ δυσκολότερα ἀλλάζει καί, στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων συνοδεύει τὸ ἄτομον καθ’ ὄλην τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του. Κατ’ ἐπέκτασιν, κατ’ ἐμέ, τὸ θρήσκευμα εἶναι πολὺ σοβαρότερο καὶ σημαντικότερον γιὰ νὰ τὸ ἐπιλέγουν ἄλλοι γιὰ ἐμᾶς. Μὰ αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμματα…

Ψῆφος λοιπὸν καὶ θρησκεία (κοσμοθέασις), ἀποτελοῦν (κατ’ ἐμὲ καὶ πάντα θεωρητικῶς) ἀπολύτως προσωπικὸ δεδομένον τοῦ ἀτόμου καὶ ἀπαγορεύεται ἐπάνω σὲ αὐτὰ νὰ παίζονται πολιτικά, ἐθνικά, οἰκονομικὰ καὶ κομματικὰ παίγνια. Ἀντιθέτως ὅμως, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὑπάρχουν τὰ ποίμνια (βλέπε μουσουλμάνους τῶν ὁποιονδήποτε ὁμάδων μὰ καὶ χριστιανοὺς σὲ κατὰ τόπους ἐκκλησίες), οἱ παππάδες (κάθε ἐκδοχῆς) «διαπραγματεύονται» πρὸς ὄφελος τῆς δικῆς τους ἐκκλησίας («μαγαζάκι» ἐπὶ τῆς οὐσίας) ὀφέλη, ποὺ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν.

Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν ΕΝΦΙΑ.

Ἐν κατακλείδι, ὄσο ἐγὼ θὰ αἰσθάνομαι μέρος ποιμνίου, τόσο κάποιοι ἄλλοι θὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὴν ζωή  μου καὶ θὰ διαπραγματεύονται, ἀντὶ ἐμοῦ, τὰ πασιφανῆ. Κι αὐτὸ δὲν μοῦ ἀρέσει.

Ἄλλως τὲ ἔχουμε ἀμέτρητες περιπτώσεις νὰ ἀναφέρουμε γιὰ ἄτομα ποὺ ναὶ μὲν ἐγεννήθησαν σὲ κάποιο θρησκευτικὸ περιβάλλον Χί, ἐπέλεξαν ὄμως ἀργότερα, ὡς ἐνήλικα, εἴτε νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ κάθε θρησκεία εἴτε ἀκόμη καὶ νὰ μεταπηδήσουν σὲ ἄλλην θρησκεία, ἀσκῶντας ἕνα αὐτονόητον καὶ κατὰ φύσιν δικαίωμά τους στὸ πῶς θὰ διαχειρίζονται τὶς ὀπτικές τους μὲ τὸ θεῖον καὶ τὸ σῦμπαν..

Τέλος, εἰδικῶς γιὰ τὸ θρήσκευμα, ἂς ἐνθυμούμεθα, διαρκῶς πὼς ἐὰν κάποια (πραγματικὴ ἢ τεχνητὴ) ἀνάγκη, μίας ἄλλης ἐποχῆς, ὑπεχρέωσε τὶς τότε (φερόμενες ὡς) ἀρχὲς τοῦ τόπου νὰ διατάξουν ἀναγραφὴ θρησκεύματος, τώρα μία ἄλλη (πραγματικὴ ἢ τεχνητὴ) ἀνάγκη ὀδηγεῖ στὴν διαγραφὴ τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταὐτότητες. Καί, κατ’ ἐμὲ πάντα, αὐτὸ δὲν εἶναι δάκτυλος ἀθέων ἢ δάκτυλος ἑβραίων, ὅπως κάποιοι ἰσχυρίζονται, διότι, πάντα κατ’ αὐτούς, δὲν πρέπει νὰ «στιγματίζονται», στοχοποιῶνται ἢ ἀναγνωρίζονται λόγῳ θρησκευτικῶν ἐπιλογῶν. Πολὺ σωστὰ δὲν πρέπει νὰ στιγματίζονται γιὰ τὶς θρησκευτικές τους ἀπόψεις ἅπαντες. Ἡ ἐν λόγῳ ἀπόφασις ὅμως ἀφορᾶ σὲ ὅλον τὸν δυτικὸ κόσμο, προέρχεται ἀπὸ τοὺς γνωστούς μας (δεδηλωμένους, ἐπισήμως, ὡς …«περιουσίους») τοκογλύφους καὶ σχετίζεται μὲ τὶς κοινωνικὲς καὶ φυλετικὲς ὁμογεοποιήσεις ποὺ μᾶς ἐπιφυλάσσουν.

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς οἱ χριστιανοί, ὡς πληθυσμός, διαρκῶς μειώνονται καί, παραλλήλως οἱ μουσουλμάνοι, ποὺ διαρκῶς αὐξάνονται, δὲν πρέπει νὰ «ξεχωρίζουν». Δὲν εἶναι λοιπόν, κατ’ ἐμέ, θέμα προστασίας προσωπικῶν δεδομένων (ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως παρεβιάζοντο ἐδῶ καὶ δεκαετίες) ἀλλὰ θέμα πολιτικο-κοινωνικῆς χειραγωγήσεως.

Κι ἐδῶ περνᾶμε σὲ ἔνα ἄλλο «ἀγκαθάκι», πολὺ πιὸ σημαντικό, ἀπὸ τὸ θρήσκευμα.
Καλὸ εἶναι νὰ ἐνθυμούμεθα πὼς τὸ (φερόμενο ὡς) ἑλληνικὸ κράτος ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεώς του δὲν ἐνδιεφέρετο γιὰ τὸ πόσο «καθαροὶ φυλετικῶς» θὰ εἶναι οἱ ὐπήκοοί του, παρὰ μόνον γιὰ τὸ ἐὰν εἶχαν συμφέροντα (γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν) στὴν χώρα. 

18 Μαρτίου 1844. Ἡ ἀπάτη «Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος».

Συνεπῶς, ἐὰν δίπλα στὸ θρήσκευμα τοποθετήσουμε τὴν ἰθαγένεια, θὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς τὸ ἑλλαδοκαφριστάν, ὡς γνησιότατον προτεκτοράτο τῶν τοκογλύφων, μᾶς ἐπεξεργάζεται ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεώς του. Διότι, τελικῶς, πολιγογραφημένοι ὡς «Ἕλληνες» δὲν ἦσαν ἀπαραιτήτως οἱ γνήσιοι ἰθαγενεῖς παρά, μόνον, ὅσοι μποροῦσαν νὰ ἀποδείξουν πὼς διέθεταν κάποιαν κινητὴ ἢ ἀκίνητη περιουσία.

Τελικῶς ὅμως σήμερα ποιό εἶναι τό μεγαλύτερο πρόβλημα; Ἡ ἀπαλοιφή τοῦ θρησκεύματος ἡ τῆς ἀπαλοιφή τῆς ἰθαγενείας; Ἤ καί τά δύο;

Νομίζω πὼς εἶναι καιρὸς πλέον νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ φαίνονται καὶ νὰ περάσουμε στὰ ὄσα πράγματι ἰσχύουν. Αὐτὰ ποὺ ἰσχύουν λοιπὸν εἶναι τὰ ἐξῆς:

  1. Ἕλληνες δὲν ὑπῆρξαν καὶ δὲν θὰ ὑπάρξουν σὲ «θέσεις-κλειδιά», διότι δὲν εἶναι τζογαδόροι οἱ δυνάστες μας, γιὰ νὰ διακινδυνεύουν τὴν ἐξουσία τους.
  2. Ἐὰν δὲν ὑπάρχουν Ἔλληνες σὲ θέσεις ἐξουσίας, τότε εὔκολα μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς εἴτε ἡ ἰθαγένεια εἴτε τὸ θρήσκευμα παρέμεναν μόνον σὰν βιτρίνες γιὰ νὰ τὶς βλέπουμε ἐμεῖς καὶ γιὰ νὰ ἐκβιάζονται καταστάσεις. Μὰ πίσω ἀπὸ τὶς βιτρίνες, δύο σχεδὸν αἰῶνες τώρα, τὰ σκατὰ καὶ ἀνακυκλώνονται μεταξύ τους καί, ὅταν ἀποκαλύπτονται, ἀντικαθίστανται μόνον ἀπὸ δικά τους πιντιά, ποὺ ἄλλαξαν τὰ ὀνόματά τους, ὅταν παρὰ ἐξετέθησαν.
  3. Τὸ ζήτημα τῆς ἰθαγενείας οὐδέποτε ἦταν κάτι ποὺ ἀποδεικνύεται. Ἀντιθέτως μάλιστα ἦταν πρόσχημα γιὰ νὰ μᾶς ἀποκοιμίζουν. Τὸ ἑλλαδοκαφριστὰν οὐδέποτε διεσφάλισε «φυλετικὲς καθαρότητες» στὴν χώρα, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸ Ἰσραήλ, ποὺ γιὰ νὰ πολιτογραφηθῇ κάποιος ὡς Ἰσραηλινὸς ἀπαιτεῖται νὰ τὸ ἀποδείξῃ μὲ ἐξετάσεις γενετικοῦ κώδικος. Συνεπῶς πάντα ἦταν μέρος διαπραγματεύσεων καὶ ἠ ἰθαγένεια καὶ οὐδέποτε κάτι ἀληθές.
  4. Τὸ ζήτημα τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνη, ἐπίσης, «ὅπλο διαπραγματεύσεων» μὲ τὴν ἑκάστοτε (φερομένη ὡς) ἐξουσία. Ὁ κάθε «προβατάρης», ἀναλόγως τοῦ ἀριθμοῦ τῶν πιστῶν ποὺ «διαθέτει», ἀποσπᾶ εἰδικὰ προνόμια πρὸς ὄφελός του (καὶ πάντα εἰς βάρος τῶν πιστῶν). 
  5. Ὅσοι φωνάζουν, γιὰ τὶς πρόσφατες ἀποφάσεις τῆς (φερομένης ὡς) κυβερνήσεως, περὶ μὴ ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος, ἐν ἀγνοίᾳ τους ἐξυπηρετοῦν «μαγαζάκια». Ἀδυνατοῦν δὲ νὰ συνειδητοποιήσουν πὼς τὸ πρόβλημά μας δὲν  εἶναι τὸ θρήσκευμα ἀλλὰ τὸ ποιοὶ χρησιμοποιοῦν τὸ θρήσκευμα, γιὰ νὰ διαχωρίζουν τὰ πλήθη σὲ «καλοὺς» καὶ «κακούς».
  6. Ὅσοι, τέλος, φωνάζουν περὶ τῆς καταργήσεως ἀναγραφῆς τῆς ἰθαγενείας, εἶναι σαφῶς πιὸ κοντὰ στὴν πραγματική μας ἀνάγκη, ἀλλὰ οἱ περισσότερο ἐξ αὐτῶν ἀγνοοῦν τὸ τί ἀκριβῶς ἔκρυβε ἔως σήμερα αὐτὴ ἡ ἀναφορά. Ἀν τί λοιπὸν νὰ ἑστιάζουμε στὸ ποιοὶ ἔως σήμερα παρουσιάζονται ὡς Ἕλληνες, ἑστιάζουμε στὸ ποιοὶ ἐπὶ πλέον θὰ πολιτογραφῶνται ὡς Ἔλληνες. Σωστὴ ἡ τοποθέτησις, ἀλλὰ μὲ λάθος ἀφετηρία, ἐφ΄ ὅσον κάθε κράτος τὴν σήμερον μιμεῖται τὰ αὐτοκρατορικὰ πρότυπα, ὅπου οἱ ὑπήκοοι πρέπει νὰ εἶναι ὑπήκοοι σκέτο, δίχως ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ ἐθνοτικῆς ταὒτότητος. Σὴν ἀνάγκη μάλιστα ἐφευρίσκονται τέτοια κοινὰ χαρακτηριστικὰ (ὅπως γιὰ παράδειγμα στὸ ἑλλαδοκαφριστάν), ποὺ σκοπό τους ἔχουν νὰ ὁμογενοποιήσουν ὄσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὶς μάζες, πρὸ κειμένου αὐτὲς νὰ ὑπηρετοῦν τυφλὰ τὸ κράτος-δυνάστη τους.

Ἡ ἀναγραφὴ λοιπὸν τοῦ θρησκεύματος, στὶς ταὐτότητες, ἀποτελεῖ πολὺ μικρὸ μέρος τῆς συνολικῆς ἱστορικῆς παραχαράξεως καὶ παραβιάζει πράγματι τὰ προσωπικὰ δεδομένα.
Ἡ ἀναγραφὴ τῆς ἰθαγενείας εἶναι ἀπολύτως πλαστή, ἀλλὰ ὄχι τώρα μόνον, μὲ τὶς σοσιαλιστικὲς κυβερνήσεις τῆς μεταπολιτεύσεως, παρὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κράτους-προτεκτοράτου. Ἐὰν θέλουμε πράγματι νὰ συζητήσουμε γιὰ καθαρὲς λύσεις καὶ στοχεύσεις τέτοιες, ποὺ νὰ «μετουσιώσουν» τὸν (φερόμενο ὡς) Ἑλληνικὸ λαὸ σὲ Ἕλληνες, τότε θὰ πρέπη νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ ἄλλες βάσεις καὶ  κυρίως ἀπὸ τὴν παιδεία. Ὅμως ἠ ἀπαιδεία, κοινὸ χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν (φερομένων ὠς) κυβερνήσεων, ἦταν καὶ παραμένει ἡ προμετωπὶς τῆς χειραγωγήσεως τῶν μαζῶν.

Συνεπῶς;
Συνεπῶς φίλοι μου καὶ πάλι δικός μας, καθαρὰ ἀτομικός, ὁ κάθε ἀγὼν ποὺ θὰ ἐπανελληνίση τὸ πόπολον (δῆλα δὴ ἐμᾶς). Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι γιὰ νὰ λέμε καὶ γιὰ νὰ ἀπασχολούμεθα πρὸ κειμένου νὰ χρονοκαθυστεροῦμε τὸ Ἀναγκαῖον.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Ἕνα μικρό, ἀλλὰ ἀναγκαῖο, ἱστορικό, γιὰ τὸ πότε, ἐπισήμως, ξεκίνησε νὰ ἀναγράφεται τὸ θρήσκευμα στὶς ταὐτότητες, σκονταύτει ἐπάνω στὶς ἀσάφειες, στοὺς φανατισμοὺς καί, κυρίως, στὴν διασπορὰ ὑπέρ-πληροφορίας καὶ παραπληροφορίας, ποὺ ἐντέχνως ἔμμισθοι πρακτορίσκοι ξένων μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, μὰ καὶ ἐγχώριοι μπαρουφολόγοι, διακινοῦν ὁπουδήποτε καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους.
Παρ’ ὅλα αὐτά, μποροῦμε νὰ τοποθετηθοῦμε, βάσει πάντα ἐπισήμων στοιχείων, γιὰ νόμους τοῦ κράτους μόνον στὸ 1945 καὶ στὸν νόμο 87, «περὶ  ὑποχρεωτικοῦ ἐφοδιασμοῦ διὰ δελτίων ταὐτότητος».

Συζητᾶμε, ἐπισήμως πάντα, γιὰ μετά-μεταξικὴ καὶ μετά-κατοχικὴ περίοδον. Εἴπαμε ἐπισήμως, διότι ἀνεπισήμως γνωρίζουμε ἢδη πὼς ἐπὶ γερμανικῆς κατοχῆς ἔνα μεγάλο μέρος τῶν ἐβραίων τῆς χώρας «ἀνεβαπτίσθησαν» σὲ χριστιανοὺς ὀρθοδόξους (μὲ πιστοποιητικὰ βαπτίσεως), γιὰ νὰ ἀποφύγουν τοὺς ἐκτοπισμούς, χάριν τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου Δαμασκηνοῦ. Τὰ πρὸ ἐκείνης τῆς περιόδου ὑποχρεωτικὰ δηλωτικὰ θρησκεύματος (καὶ μή), βάσει κρατικῶν διαταγμάτων καὶ νόμων, ἀναφέρονται περισσότερο στὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις (στρατὸ κι ἀστυνομία), δίχως ὅμως νὰ ἐννοοῦνται ὡς μὴ χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι οἱ λοιποί.

Αὐτὰ πολὺ γενικῶς καὶ πάντα ἀναφορικῶς μὲ ἔνα κράτος ποὺ πρῶτο του μέλημα ἦταν τὸ νὰ παραμένουν ἑθνικιστικὰ ἐλεγχόμενοι οἱ ὑπήκοοί του, ἔως καὶ τὴν περίοδο τῆς μεταπολιτεύσεως.
Τί ἀλλάζει ἀπό ἐκεῖ καί μετά; Τίποτα σπουδαίον, μὰ ὄλα. Διότι εἰς τὸν σοσιαλισμὸν πατρὶς τοῦ σοσιαλιζομένου (βλέπε καὶ ΚΚΕ) εἶναι τὸ κόμμα καὶ ὄχι τὸ κράτος ἢ ἡ χώρα ἢ (ἀκόμη χειρότερα) τὸ Ἔθνος. Τέτοια ὅμως ἀνάλογα παραδείγματα ὀμογενοποιήσεως ἔχουμε καὶ σὲ ἄλλες ἐποχές, βυζαντινές, ὅπου ὁ χριστιανὸς ἦταν μόνον πολίτης τοῦ κράτους, ἐνᾦ ὄλοι οἱ ἄλλοι ἦσαν εἶδος πρὸς ἐξαφάνισιν.

Πρὸ ἡμερῶν, ἡ «φέρελπις» ὑπουργὸς παιδείας καὶ θρησκευμάτων κα Νίκη Κεραμέως ἀπεφάσισε τὴν ἀπαλειφὴ τῶν στοιχείων θρησκεύματος καὶ ἰθαγενείας στὰ στοιχεῖα ποὺ τηρῶνται στὸ σχολεῖο καὶ στοὺς τίτλους καὶ πιστοποιητικὰ σπουδῶν τῆς δευτεροβαθμίου ἐκπαιδεύσεως.

Πρὶν τρισήμιση μῆνες, στὶς ἀρχὲς Ἰουνίου 2019, ἕνα περίπου μήνα πρὶν ἀπὸ τὶς ἐθνικὲς ἐκλογές, ἡ τομεάρχης Παιδείας, τότε, τῆς ΝΔ Νίκη Κεραμέως συμμετεῖχε στὴν σύναξη τῆς περιφήμου Λέσχης Μπίλντερμπεργκ στὸ Μοντρὲ τῆς Ἐλβετίας μαζὺ μὲ 140 «Ἰσχυροὺς» ἀπὸ τὸ πλανητικὸ «ἀπαύγασμα» τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας, τῆς ἐπιχειρηματικότητος, τῶν λόμπυ, τῆς ἀριστοκρατίας κλπ. Στὴν ἐπίσημο λίστα συμμετεχόντων τῆς Μπίλντερμπεργκ ὑπῆρχε ἡ ἑξῆς ἐπισήμανσις γιὰ τὴν Ἑλληνίδα, κὰ Κεραμέως : «Ἀνερχομένη δικηγόρος (Kerameus & Partners) ἡ ὁποία προηγουμένως εἶχε ἐργασθῆ στὸν δικηγορικὸ κολοσσὸ τῆς Νέας Ὑόρκης Cravath, Swaine & Moore LLP σὲ πολὺ εὐαίσθητες ὑποθέσεις, ὅπως Enron, Fannie Mae, Merck (Vioxx) κλπ».

Δὲν ὑπάρχουν συμπτώσεις (καὶ μὲ τὴν Κεραμέως)

Οἱ μουσουλμάνοι, ποὺ κατακλύζουν τὴν Εὐρώπη καί, ἐπὶ τοῦ παρόντος, ἀδειοδοτῶνται γιὰ νὰ ἐξαπλωθοῦν καὶ νὰ ἐπικρατήσουν, μᾶς «ψιθυρίζουν» μίαν σπουδαία πληροφορία, ἀναφορικῶς μὲ τὸ πῶς σχεδιάζεται τὸ μέλλον τῶν (ὅσων ἀπέμειναν) ἰθαγενῶν Εὐρωπαίων, μὰ καὶ ὅλων τῶν πληθυσμῶν στὸν πλανήτη. Τί μᾶς «ψιθυρίζουν»;  Ὄ,τι γιὰ νὰ ἐλεγχθῇ τόσο μεγάλη μάζα ὑπηκόων ἀπαιτεῖται μία σκληρὰ ἐπιθετικὴ θρησκεία, μὲ ὅσο τὸ δυνατὸν ἐλαχιστότερα ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ μὲ τὸν ἀπόλυτο καὶ ἀκρότατο φανατισμό. Ἐὰν συνυπολογίσουμε πὼς ἡ πανθρησκεία ἔχει πρὸ πολλοῦ συμφωνηθῆ ἀπὸ ὅλους τοὺς (φερομένους ὡς) θρησκευτικοὺς ἡγέτες τοῦ κόσμου μας…

Ἡ πανθρησκεία μαγειρεύτηκε στὴν Ἀστανᾶ.

…τότε εἶναι εὐκολότερον νὰ κατανοήσουμε πὼς διανύουμε ἔνα προστάδιον ὁλοκληρωτικῆς ἐπικρατήσεως τοῦ ἀπολύτου σκοταδισμοῦ.
Καὶ ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ πραγματικό μας πρόβλημα. Τὰ περὶ θρησκεύματος καὶ  περὶ ἰθαγενείας, ἐπὶ τοῦ παρόντος (καὶ μόνον) εἶναι δευτερεύοντα.

Τὸ ἐὰν θά, ἢ δὲν θά, ἐπικρατήσουν τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας, εἶναι μία ἄλλη ἱστορία, ποὺ ἐφ΄ ὅσον τὴν ἀγνοοῦμε, διότι παραμένει στὴν σφαίρα τοῦ ὐποθετικοῦ ἀκόμη, εἶναι καλὸ νὰ μὴν τὸ συζητήσουμε σήμερα.
Πάντως ἡ ὑπομονή μας εἶναι ἀναγκαία γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ διακρίνουμε τὸ ἐὰν θὰ ἐπιτύχουν ἢ ἐὰν θὰ ἀποτύχουν (καὶ πάλι) τὰ παγκόσμια σαπρόφυτα, στοὺς νέους σχεδιασμούς τους, ποὺ ὅμως εἶναι πανομοιότυποι μὲ ἄλλους, παλαιοτέρους.

Ἄλλως τέ, ἀκόμη καὶ τώρα, δυσκολευόμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὅλοι αὐτοὶ οἱ λαθρο-ἔποικοι δὲν θέλουν νὰ μείνουν ἐδῶ, διότι μία χώρα ἢδη πτωχευμένη δὲν τοὺς χρειάζεται. Ὁ πλούσιος βοῤῤᾶς εἶναι ὁ στόχος τους ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. Τὸ κλείσιμο τῶν συνόρων ὅμως, ἡ ὑπερβολικὰ μεγάλη ἀστυνόμευσις ἀπὸ τὶς (φερόμενες ὡς) ἑλληνικὲς ἀρχὲς σὲ ἐπίπεδον ἐξόδου τους ἀπὸ τὴν χώρα, καθὼς καὶ ὁ ἐγκλεισμὸς ὅλων αὐτῶν τῶν μαζῶν σὲ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ναὶ μὲν πολλαπλασιάζει τὰ προβλήματα τῶν τοπικῶν πληθυσμῶν, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως πολλαπλασιάζει καὶ τὰ προβλήματα αὐτῶν ποὺ δὲν ἦλθαν γιὰ νὰ μείνουν.

Τί ὄμως ἐμποδίζει τίς (φερόμενες ὡς) ἑλληνικές κυβερνήσεις νά ἐφοδιάσουν μέ ἔγγραφα ὅλους αὐτούς καί νά τούς ἐπιτρέψουν τήν ἔξοδο;;  Τί θά συμβῆ στήν κεντρική Εὐρώπη καί εἰδικῶς στήν Γερμανία ἀπό μίαν τέτοιαν ἀπόφασιν; Τί θά κερδίσουμε ἐμεῖς ὡς χώρα; Ἔχουμε ἀναρωτηθῆ; Ἤ μόνον ἑστιάζουμε στό γεγονός τῆς ἀποθηκεύσεώς τους ἐντός συνόρων, μέ ὄ,τι αὐτό συνεπάγεται;

Καί, καλά. Ὡς γνωστὸν ὁ Ἐρντογὰν σαφῶς καὶ ἐκμεταλλεύεται τὶς ἐντολὲς τοῦ ΟΗΕ πρὸς ὄφελός του, μὲ καθαρὰ ἐπεκτατικὲς τάσεις γιὰ τὴν Τουρκία. Ὅμως ὄλα αὐτὰ ὁσονούπω θὰ ἐκδηλωθοῦν, καθὼς φυσικὰ καὶ οἱ ὅποιες σχέσεις τῶν λαθρο-ἐποίκων μὲ τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες τοῦ Ἐρντογᾶν. (Καί, δυστυχῶς μας, ἐμεῖς θὰ πληρώσουμε κι αὐτὸ τὸ …«μάρμαρο»!!!)
Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ὅμως τί προβλέπεται νά συμβῇ; Θά μείνουν ἐδῶ ὅλοι αὐτοί πού δέν ἦλθαν γιά νά μείνουν ἤ θά προωθηθοῦν βορειότερα;

Αὐτὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολοῦν κι ὄχι τὰ «βιτρινάκια» ποὺ μᾶς παρουσιάζουν. Αὐτὰ καὶ μόνον. Διότι αὐτὰ εἶναι τὰ πραγματικά μας προβλήματα κι ὄχι αὐτὰ ποὺ θέλουν νὰ μᾶς πείσουν πὼς εἶναι.  

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

4 thoughts on “Θρήσκευμα, ταὐτότητες καὶ ἰθαγένεια

  1. Ὁρθότατον! Θεὸς ἤ, ἔστω, Θεία Πρόνοια ὑπάρχει καὶ εἶναι πλήρως αἰσθητή. Ὅλες ὅμως οἱ θρησκεῖες, ὅπως ἑρμηνεύονται ἀπὸ τὰ ἱερατεῖα, εἶναι ΑΠΑΤΗ σκοπὸς τῆς ὁποίας εἶναι νὰ κάνη τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀλληλοσφάζωνται γιὰ ΑΡΛΟΥΜΠΕΣ.
    Παραδείγματα; Ὅσα θέλετε – καὶ ἰδοὺ ἐλάχιστα: 1. Ἀλλάχου ἄκμπαρ: Αὐτὸ δὲν σημαίνει “ὁ Θεὸς εἶναι μεγάλος”, μὰ ὁ “Θεὸς εἶναι μεγαλύτερος”. Μεγαλύτερος ἀπὸ τί; Ὅθεν, προκύπτει ὁ αὐτοκράτορας τῆς Κωνσταντινούπολης Κωνσταντῖνος ὁ Πορφυρογέννητος, ποὺ στὸ βιβλίο του “Πρὸς τὸν ἴδιον υἱὸν Ῥωμανὸν” ἐξηγεῖ: Ὁταν οἱ Μουσουλμάνοι κραυγάζουνε “Ἀλλάχου ἄκμπαρ” λένε “Ἀλλάχ οὐὰ κουμπάρ”, τὸ ὁποῖον: “ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ἀφροδίτη”. (Δηλαδὴ τὸ ἀστέρι, ὁ πλανἠτης Ἀφροδίτη.)
    Καὶ οἱ ἡμέτεροι, οἱ εὐσεβεῖς ἑλληνοορθόδοξοι ἀριστεροχριστιανιστές. Μόνο στὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον γίνεται λόγος γιὰ τὴ σύλληψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν “Παρθένο Μαρία”. Τὸ ρῆμα ὅμως ποὺ χρησιμοποιεῖται ἐν προκειμένῳ χρησιμοποιεῖται εἶνα ΞΕΚΑΘΑΡΟ: “Εἰσῆλθε πρὸς αὐτήν”. Ὅθεν διερωτῶμαι: Ἔχει προσπαθήσει κάποιος εὐσεβής, μὲ στοιχειώδεις ἔστω γνώσεις ἑλληνικῶν, νὰ σκεφτῆ τί ἀκριβῶς σημαίνει ἡ ἔκφραση “εἰσέρχομαι πρός τινα” (ἐν προκειμένῳ γυναῖκα);
    Σταματῶ, ἐπειδὴ ἤδη ἀκαταμάχητος προβάλλει ὁ πειρασμὸς νὰ ἐπιδοθῶ στὴν ἐξαπόλυση ἐκφράσεων ἀναλόγων πρὸς ἐκεῖνες τοῦ Νίκου Ρούσση – καὶ ἀκόμη σφοδρότερων.

Leave a Reply