Ψυχραιμία (ψυχρότης τοῦ …αἵματος!!! ἤ, ἄλλως, διαύγεια!!!) ἀπαιτεῖται, βάσει τῶν ὅσων παπαγαλίζουν τὰ διάφορα Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, τῶν ὑπέρ-προβεβλημένων κουδουνισμένων καὶ τῶν ἐπὶ κεφαλῆς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων.
Ἤ, κυριολεκτικῶς, κατὰ πῶς μᾶς τὰ λέν, ἡρεμοῦμε καὶ περιμένουμε νὰ μᾶς ἀποτελειώσουν οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ ἐμπροσθοφυλακές τους. Ὅσο γιὰ τὴν …ἀποφασιστικότητα, τὴν διακρίναμε ἤδη στὶς ἀνακοινώσεις ντοράκλας καὶ λοιπῶν κουδουνισμένων. Πρόκειται γιὰ τὴν αὐτὴν τακτικὴ τοῦ ἐφησυχασμοῦ μας πρὸ κειμένου τὰ σαπρόφυτα νὰ κερδίσουν χρόνο καὶ γιὰ νὰ βάλουν στὶς τσεποῦλες τους ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ διαφύγουν ἐκτὸς τοῦ πεδίου τῶν μαχῶν, ποὺ ὁσονούπω θὰ μετατραπῆ ἡ χώρα, ἐὰν ἀπαιτηθῇ…
(Τὸ ἐὰν ὅμως δύνανται αὐτὰ τὰ σαπρόφυτα νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ τί ἔπεται, εἶναι ἄλλη ἱστορία!!!) 

Ὁπωσδήποτε βέβαια ὑπάρχει σοβαρὴ πιθανότης νὰ ἀγνοοῦν πλήρως τὸ τί ἔρχεται καὶ νὰ ἀντιδροῦν ὅπως ἀντιδροῦν διότι, πολὺ ἁπλᾶ ἐλπίζουν πὼς θὰ τὴν …«σκαπουλάρουν» μὲ μερικὰ προσκυνήματα καὶ μερικὲς ἀκόμη, γενναῖες …ὑποχωρήσεις στὴν ΑΟΖ. Ἔ, λοιπόν, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὑπάρχει σοβαρὴ πιθανότης νὰ ἀγνοοῦν τὸ ὁ,τιδήποτε ἀπὸ ἱστορία, ὅλες αὐτὲς οἱ ἐκδοχές, ἀπόψεις καὶ θεωρίες τους δὲν εἶναι κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο ἀπὸ σκουπίδια μά, κυρίως, ἀπὸ ἀποδείξεις τῆς «ἀγνοίας κινδύνου» ποὺ ἅπαντες ἀπολαμβάνουν. Ἡ ἄγνοια κινδύνου ὅμως, εἰδικῶς σὲ περιόδους ἐντόνων ἀναταραχῶν, ποὺ τὰ «μηνύματα» κρούουν συναγερμούς, καθίσταται ἁπλῶς αὐτοκτονική.

Ἐὰν λοιπὸν ὑποθέσουμε πὼς ἴσως κάποιοι πράγματι νὰ γνωρίζουν τὸ τί ἔπεται, δὲν δικαιολογεῖ, ἀκόμη κι ἔτσι, τήν, κατὰ γενικὴ ὁμολογία, ἀπόλυτο ἀναισθησία τοῦ «πολιτικοῦ προσωπικοῦ» τῆς χώρας. Διότι, πολὺ ἁπλᾶ, σὲ καθαρὰ ἐσωτερικὸ ἐπίπεδον ἐπικοινωνίας τους, ἡ ἐνημέρωσις ὑφίσταται. Ἐὰν λοιπὸν οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν ἀντιλαμβάνονται τὰ ἐνημερωτικὰ καὶ πληροφοριακὰ στοιχεία, ποὺ σαφῶς διακινῶνται μὲ ὅλους τοὺς τρόπους καὶ τὰ μέσα, ὡς …δευτερεύοντα, τότε ἀποδεικνύουν πὼς ἐκτὸς ἀπὸ ἀνίκανοι καὶ ὀλίγιστοι εἶναι καὶ ἠλιθίως αὐτοκτονικοί.

Γενικῶς ὅμως, καλὸ εἶναι νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ὅλες αὐτὲς οἱ παπαρολογίες ποὺ δημοσίως ἀνακοινώνονται εἶναι καὶ σκουπίδια καὶ ἐπικίνδυνες (εἰς βάρος μας φυσικά!!!) προπαγάνδες. Κάθε δημοσία τοποθέτησίς τους καὶ γιὰ τὰ ἑλληνοτουρκικὰ καὶ γιὰ τὸ ἐποικιστικὸ εἶναι ἁπλῶς γιὰ τὰ …μπάζα.
Ὅμως τὸ τί κάνουν ἢ δὲν κάνουν αὐτὰ τὰ σούργελα, πρέπει νὰ μᾶς εἶναι ἀδιάφορον. Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι μόνον τὸ τί κάνουμε ἢ δὲν κάνουμε ἐμεῖς. Ἐὰν λοιπὸν ἐπιλέγουμε νὰ ἐφησυχαζόμεθα, πολὺ ἁπλῶς θὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε στὸ τέλος τους. Ἐὰν ὄχι, τότε ὀφείλουμε, ὁ καθεὶς ἐξ ἠμῶν, νὰ ἀναζητήσῃ τρόπους ἀμύνης του.

Κατ’ ἐμὲ ὅμως ἕνα εἶναι βέβαιον: Μπορεῖ ἡ χώρα νὰ διαλυθῇ πλήρως… Μπορεῖ ἀκόμη καὶ νὰ γενοκτονηθῇ ἔνα μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ μας… Ὅμως οἱ πρῶτοι ποὺ θὰ πληρώσουν δὲν εἶναι οἱ ἐθνοφυλακὲς τῶν συνόρων, ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἀνεγκέφαλοι κι ἀνίκανοι καὶ παρτάκηδες ποὺ τὸ παίζουν ἐπὶ πλέον καὶ κυβερνῶντες μας.

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Ἐγὼ λοιπὸν πάλι, μόλις τὸ ἄκουσα αὐτὸ τὸ «ψυχραιμία», ἄρχισα νὰ …τρέμω, συνειδητοποιῶντας, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, πὼς ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ καραγκιόζηδες καὶ ἠλιθίους καὶ ἀνθέλληνες καὶ ἀσχέτους καὶ ἀνικάνους καὶ μισανθρώπους. Τὰ ἄτομα διαβιοῦν σὲ μίαν γυάλα καὶ ἀδυνατοῦν νὰ ἐξέλθουν αὐτῆς, πρὸ κειμένου νὰ διαπιστώσουν, τοὐλάχιστον, τὸ πόσο ὀλίγιστοι καὶ ἀνεπαρκεῖς εἶναι καὶ νὰ ἐξαφανισθοῦν, εἰδικῶς τώρα, ποὺ ἡ χώρα χρειάζεται καθαρὰ μυαλά, ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ κυρίως ἀπολυτότες.
Τὰ ἄτομα ὅμως ὁδηγοῦν τὴν χώρα ὄχι μόνον σὲ μίαν μεγάλη ἧττα, ἀλλὰ καὶ στὸν ἀπόλυτο καταποντισμὸ τοῦ κράτους-μορφώματος, ποὺ τοὺς τρέφει καὶ τοὺς ἐκτρέφει καὶ τοὺς συντηρεῖ, ἀδυνατῶντας νὰ ἐννοήσουν πὼς τὸ πρῶτο καὶ σπουδαιότερον ποὺ θὰ χαθῆ εἶναι οἱ ἴδιοι.
Ἤ, γιὰ νὰ τὰ λέμε ὡμά, τὰ ἐν λόγῳ ἄτομα ὁδεύουν ταχύτατα πρὸς τὸ τέλος τους, ἀνίκανα νὰ ἐννοήσουν πὼς κατήντησαν ἀπολύτως αὐτοκτονικὰ καὶ αὐτοκαταστροφικά. Καί, εἰδικῶς σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖον, ἀφήνω ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν αὐτοκαταστροφική τους πορεία ἐμᾶς τοὺς χαχόλους, ἐφ΄ ὅσον ἐδῶ καὶ χρόνια ἔχουμε διαχωρίση πλήρως τὶς πορείες μας. (Θὰ τὸ ἐξηγήσω παρακάτω αὐτό!) 

Γιατί ὅμως ἄρχισα νά τρέμω; Διότι αὐτὸ τὸ «ψυχραιμία» ποὺ ἔφερε στὴν μνήμη κάποιες ἄλλες ἐποχές, ὅπου ὡς φοιτήτρια μετεῖχε σὲ ἐξεταστικὲς περιόδους. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ (ἀναγκαία!!!) ψυχραιμία ἦταν μία κατάστασις ἀπολύτως χρήσιμος, γιὰ νὰ μπορέσῃ ἕνας φοιτητής, ποὺ δὲν εἶχε (καὶ δὲν ἤθελε νὰ ἔχῃ) «ἄκρες» γιὰ νὰ …διευκολυνθῇ, νὰ περάσῃ τὰ μαθήματα τῶν ἐξετάσεων.

Πῶς κατεκτᾶτο ὅμως ἡ ψυχραιμία;
Τελικῶς, ἰδίως τώρα, μετὰ τὴν πάροδον τόσων ἐτῶν, συνειδητοποιῶ πὼς ἡ ψυχραιμία ἦταν δεδομένη μόνον ὅταν κατεῖχα πλήρως γνωσιακῶς τὸ πρὸς ἐξέτασιν μάθημα. Ὅταν ὑπῆρχαν ἐλλείψεις ἢ κενὰ ἢ τέλος πάντων ἡμιμάθεια, τὸ ἄγχος μου ἦταν ὑπερβολικὸ καί, τελικῶς, οὐδέποτε ἐπέτυχα ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, νὰ περάσω κάποιο μάθημα. Μόνον ὅταν δῆλα δὴ αἰσθανόμουν ἀσφαλής, ὡς ἀποτέλεσμα βαθειᾶς καὶ ὁλοκληρωμένης μελέτης, εἶχα καὶ τὰ καλλίτερα ἀποτελέσματα μὰ καὶ οἱ συμμετοχές μου στὶς ἐξετάσεις ἦσαν ἀποτελεσματικές.
Δῆλα δὴ μόνον ὅταν ἡ γνῶσις ἦταν διεσφαλισμένη μποροῦσα καὶ νὰ ἀνταποκριθῶ πλήρως στὶς ἀπαιτήσεις τῆς ἐξεταστικῆς. 

Ὅμως τὰ παραπάνω σχετίζονται ἐπακριβῶς μὲ τὸ τί πράγματι σημαίνει ἡ λέξις ψυχραιμία. Ὅταν ὅμως διαβιοῦμε σὲ ἐποχὲς ποὺ οἱ ἔννοιες τῶν λέξεων ἔχουν (ἐσκεμμένως) ἀντιστραφῆ, οἱ λέξεις ἔχουν χάση τὸ νόημά τους καὶ ἡ ἱστορία μᾶς ἀποδεικνύει πὼς κάποιες λέξεις χρησιμοποιῶνται γιὰ νὰ καλύψουν ἀνικανότητες, προδοσίες καὶ ὀλιγωρίες, τότε, δυστυχῶς, ἄλλα ἀκοῦμε καὶ ἄλλα πρέπει νὰ ἀντιλαμβανόμεθα.

Ἕνα ἄλλο στοιχεῖον ποὺ μοῦ ἢλθε στὴν μνήμη ἦταν ἡ περίοδος κατὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν Τούρκων στὴν Κύπρο. Ἐὰν ἐξαιρέσουμε τοὺς εἰλικρινεῖς κι ἐντίμους ὑπερασπιστές της, τότε, ὑποχρεωτικῶς, θὰ σταθοῦν ἀπέναντί μας ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ (κυρίως ἀνώτατοι) ἀξιωματικοὶ ποὺ συνιστοῦσαν …ψυχραιμία. Κι ἔτσι, ὅλοι αὐτοί, ποὺ συνιστοῦσαν αὐτὴν τὴν …πολυπόθητο ψυχραιμία, κατέληξαν ἁπλῶς εἴτε νὰ καθυστερήσουν εἴτε νὰ περιορίσουν εἴτε ἀκόμη καὶ νὰ ἐμποδίσουν τὴν ἄμυνα τῆς Κύπρου καὶ τῶν Ἑλληνοκυπρίων, ἔναντι τῶν εἰσβολέων, μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα.

Αὐτὴ λοιπόν, ἡ συγκεκριμένη τακτικὴ τῆς «ψυχραιμίας», ἐὰν μελετηθῇ ἀπὸ τὴν χρονικὴ ἀπόστασιν τῶν γεγονότων, θὰ μᾶς ἀφήση, πέραν τῆς πίκρας καὶ τῆς ἀπογοητεύσεως, τὴν ψυχρὰ συνειδητοποίησιν τῆς προδοσίας, εἰδικῶς στὸ ζήτημα τῆς Κύπρου. Κι ἐτοῦτο διότι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ συνιστοῦσαν «ψυχραιμία» ἐκτὸς ποὺ ἐφρόντισαν νὰ ἐξαφανισθοῦν ἀπὸ τὰ πεδία τῶν μαχῶν, ἐπέτυχαν κυριολεκτικῶς νὰ ἀνοίξουν δρόμο στοὺς Τούρκους ἀλλὰ καί, ἐν συνεχείᾳ, νὰ …«ἀποζημιωθοῦν» γιὰ τὶς ὑπηρεσίες τους (πρός ποίους ἄρα γε;), μὲ ἀξιώματα καὶ ἀσυλίες. Ἂν καὶ ὑπῆρξαν λοιπὸν ἀμέτρητες μαρτυρίες γιὰ καθαρὴ προδοσία, ὄχι μόνον δὲν ἐτιμωρήθησαν οἱ ὑπεύθυνοι, ἀλλὰ ἀκόμη σήμερα, ἐμεῖς οἱ χαχόλοι, ἀναζητοῦμε τὸν (ἀνύπαρκτον!!!) «φάκελλον τῆς Κύπρου», ποὺ ἔχει ἐξαφανισθῆ ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ μετεῖχαν στὸ νὰ …παραδοθῇ ἡ Κύπρος στὰ μεμέτια.

Τέλος, ἀμέσως μετὰ τὶς «αὐτοματοποιημένως» ἀναζοπυρώσεις τῆς μνήμης μου γιὰ τὴν προδοσία τῆς Κύπρου, μία πρὸς μία, ἀνεπήδησαν καὶ οἱ ἄλλες μνῆμες, ποὺ σχετίζοντο μὲ ὅλην τὴν περίοδο τῆς μεταπολιτεύσεως καὶ τὶς ἐπαναλήψεις τῆς λέξεως «ψυχραιμία». Μία λέξις ποὺ ἀπέκρυπτε, εὐθαρσῶς, προδοσίες ἀνοικτὲς καὶ ἐπαναλαμβανόμενες, ποὺ τὰ σαπρόφυτα τῆς χώρας κατὰ καιροὺς ᾡμολόγησαν δημοσίως, ἀλλὰ κι ἄλλες, ποὺ οὐδέποτε ἀνεκοινώθησαν, μὰ πλέον εἶναι καὶ διακριτὲς καὶ συμπληρωματικὲς τῶν λοιπῶν. Τέτοιες λοιπὸν εἶναι ὅλες οἱ προδοσίες τους στὰ ἐθνικά μας ζητήματα (βλέπε Ἴμια, Μακεδονία, ἑλληνοτουρκικὰ) ἀλλὰ καὶ στὰ οἰκονομικὰ (βλέπε μνημόνια, ἐκποιήσεις, κατασχέσεις, κηδεμονίες, παραδόσεις ἐθνικῆς κυριαρχίας, «φιλοξενία» ἐποικιστῶν, νομικὴ ἀσυλία Μ.Κ.Ο. κλπ κλπ κλπ…).

Ἔτσι λοιπόν, ὅλες ἐκεῖνες οἱ ὀλιγωρίες καὶ οἱ -θρασύτατες- ὁμολογίες (κυρίως, ἀλλὰ ὄχι μόνον) τῶν μΠατΣοΚικῶν λεχριτῶν, ποὺ ἄλλοτε ὡς …προπομποί τους, μὲ τὰ «δεξιόστρροφα» προσωπεῖα τῶν καραμανλικῶν (ποὺ μᾶς ἀνεκοίνωσαν ἐπισήμως πὼς ἡ «Κύπρος κεῖται μακράν», ἐπαναλαμβάνοντας ἁπλῶς τὶς παπανδρεϊκὲς θέσεις τοῦ «γέρου τῆς δημοκρατίας» τους), μὰ κι ἄλλοτε μὲ τὰ ἀμιγῶς παπανδρεϊκὰ καὶ βενιζελικὰ προσωπεία τους, τῶν «λειάνσεων» καὶ τῶν «διαβουλεύσεων» καὶ τῶν «ἑλλητουρκικῶν συμμαχιῶν» (τοῦ κ@λου), ποὺ μόνον ἡττοπάθεια, ὑποχωρητικότητα καὶ ἐκπτώσεις μᾶς ἐπέβαλαν, μποροῦμε, δυστυχῶς μας (μὰ κι ἐπὶ τέλους!!!) νὰ συνειδητοποιήσουμε σὲ βάθος πὼς συζητᾶμε μόνον γιὰ τομάρια ποὺ δουλειά τους ἦταν νὰ μᾶς ἀποδιαλύσουν. Καί, δυστυχῶς, αὐτὸ ἀποτυπώνεται ὄχι μόνον στὸ ἐπίπεδον ποὺ ἔφεραν τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις, ἀλλὰ κυρίως μέσα στὴν ἰδίαν τὴν κοινωνία, ποὺ μὲ πρόσχημα τὴν «ὑποχρεωτικὴ» ἀπαιδεία μας (τὴν ὁποίαν ἐλέγχει τὸ ἵδρυμα Ῥοκφέλερ), μᾶς ἔχουν φέρη σήμερα στὸ χείριστον σημεῖον ἀντιληπτικότητος, κοινωνικῆς συνοχῆς καὶ ἑτοιμότητος. Ἀποτέλεσμα δὲ ὅλων αὐτῶν τῶν προδοσιῶν δὲν ἀποτυπώνεται μόνον στὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις (τὸ ὁποῖον εἶναι μία ἀκόμη ἀμυχὴ τῆς σημερινῆς μας κατάντιας), ἀλλὰ στὸ σύνολον τῶν κοινωνικῶν δομῶν, στὶς διάφορες «ἰδεολογίες» καί, φυσικά, στὴν πλειοψηφούσα ἀδράνειά μας.

Τελικῶς, μόνον νὰ ἀπογοητευθοῦμε μποροῦμε, μὰ καὶ νὰ τρομάξουμε, ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν προδοσιῶν ποὺ μᾶς ἐπέβαλε τὸ «πολιτικὸ προσωπικὸ» τῆς χώρας, μὲ διάφορα προσχήματα, ἀλλὰ πάντα μὲ «φερετζὲ» τὸν (ἀνύπαρκτο) πολιτισμό του, ποὺ μᾶς ἀποκοιμίζει καὶ μᾶς ἀποκρύπτει τὴν ἀνύπαρκτο ἠθική του, ἐνᾦ καθημερινῶς μᾶς ἀπογυμνώνει ἀπὸ κάθε ἀναγκαῖον ἔνστικον ἐπιβιώσεως.

Σήμερα λοιπόν, ἐὰν μὲ ψυχραιμία ἀναλογισθοῦμε καὶ προσμετρήσουμε τὸ πόσες προδοσίες μᾶς «ἐτάισαν», κάθε λογῆς σημιτογιωργάκηδες καὶ βενιζελοπαγκαλάκηδες καὶ τσιπροκούληδες, μέσα ἀπὸ τὰ «εὐχαριστοῦμε τοὺς Ἀμερικανοὺς» ἢ μέσα ἀπὸ τὰ «βραβεία Ἰπεκτσὶ» καὶ τὰ «σχέδια Ἀνᾶν» ἢ μέσα ἀπὸ τὶς «ὀνοματοδοσίες τῶν Σκοπίων» ἤ, γενικότερα, μέσα ἀπὸ τὶς ἀμέτρητες δουλικότητές τους καὶ τὶς ἐκχωρήσεις τους, τότε εὔκολα ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ἡ λέξις «ψυχραιμία» δὲν χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ μᾶς καταδείξῃ πὼς ἀνέλαβαν ὑπευθύνως, νὰ προετοιμάσουν τὴν χώρα, ἀλλὰ πὼς ἁπλῶς μᾶς καθησυχάζουν, μᾶς ἀποκοιμίζουν καὶ μᾶς χρονοκαθυστεροῦν, πρὸ κειμένου, μὲ ψυχραιμία νὰ εἰσβάλῃ καὶ ἡ τελευταία ὀπισθοφυλακὴ τῶν εἰσβολέων καὶ νὰ μᾶς ἐξαφανίσῃ.

Τὸ μεγάλο κακὸ εἶναι πὼς εἶναι τόσο ἠλίθιοι κι ἀνίκανοι, ποὺ ὄχι μόνον δὲν ἐννοοῦν τὶς ἐπιπτώσεις τῶν ἀποφάσεών τους, τῶν ὑπογραφῶν τους καὶ τῶν συμφωνιῶν τους, ἀλλὰ κυρίως τὸ γεγονὸς πὼς ὅλα αὐτὰ ποὺ καθημερινῶς εἰς βάρος μας διαπράττουν, πρῶτα καὶ κύρια αὐτοὺς θὰ καταποντίσουν. Καὶ δὲν τὸ ἐννοοῦν γιὰ πολλοὺς λόγους, μὰ κυρίως λόγῳ τῆς ἐπάρσεώς τους ἀλλὰ καὶ τῶν -κατ’ αὐτοὺς- ἀμετρήτων προσωπικῶν τους προσκυνημάτων στοὺς ἐργοδότες τους, ποὺ τοὺς κάνει νὰ ἐλπίζουν σὲ …χεῖρες βοηθείας καὶ …δίκτυα ἀσφαλείας. Τὸ «μωραίνει ὁ Κύριος ὅν βούλεται ἀπωλέσαι» τὸ λησμονοῦν.

Ἔχουν λοιπὸν ἐντολὲς (ἀπό ποίους ἄρα γέ;;) νὰ παραδώσουν τὴν χώρα σὲ κάθε ἐχθρικὴ εἰσβολὴ καὶ ἐπιβουλή. Ἔχουν ἐντολὲς καὶ τὶς ἐφαρμόζουν πιστὰ καὶ τυφλά. Ἔχουν ἐντολὲς καὶ αὐτὲς οἱ ἐντολὲς στοχεύουν ἐμᾶς, τοὺς χαχόλους.

Τὴν ὥρα λοιπὸν ποὺ ξερογλείφονται πίσω ἀπὸ τὸν (κάθε) Ἐρντογάν, ἢ πίσω ἀπὸ τὴν κάθε Μ.Κ.Ο. ἢ μέσα ἀπὸ τὴν (κάθε) «νομιμότητα», ἁπλῶς, μὲ ψυχραιμία, πλιατσικολογοῦν καὶ ἀλληλοσυγχαίρονται, ἐλπίζοντες πὼς τὰ ἀφεντικά τους θὰ τοὺς προστατεύσουν. Δὲν ἀντιλαμβάνονται πὼς χρησιμοποιῶνται μὲ τὸν χυδαιοδέστερον τρόπο γιὰ νὰ ψοφήση ἡ …ἀγελάδα ποὺ τοὺς ταΐζει ἀλλά, φυσικά, γιὰ νὰ ἐξαφανισθοῦν κι αὐτοὶ μὰ κι ὅλα αὐτὰ ποὺ πρεσβεύουν.

Ἴσως τὰ κουδουνισμένα σαπρόφυτα ποὺ φέρονται ὡς κυβερνῆτες νὰ ἀγνοοῦν τὸ ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν, ἀλλὰ ἐὰν ἤθελαν, θὰ μποροῦσαν νὰ καταφέρουν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ πόσο ἐπικίνδυνοι κατήντησαν. Δὲν θέλουν, διότι, πολὺ ἁπλᾶ δὲν μποροῦν. Καὶ δὲν μποροῦν διότι ἔχουν, κυριολεκτικῶς, «τυφλωθῆ» ἀπὸ τὰ ὅσα ἡ ἔπαρσις τοὺς ὑπαγορεύει. Ὅμως δὲν εἶναι ἁπλῶς ἠλίθιοι κι ἐπικίνδυνοι, μὰ εἶναι πλέον καὶ εἶδος πρὸς ἀπόσυρσιν, ἐφ΄ ὅσον ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὰ αὐτονόητα. Δὲν χρειάζεται λοιπὸν νὰ καταπιανόμεθα μαζύ τους, οὔτε νὰ τοὺς ἀκοῦμε μὰ οὔτε καὶ νὰ τοὺς συμπονοῦμε. Εἶναι ἀπολύτως ὑπεύθυνοι καὶ γιὰ τὸν ἐκπεσμό τους καὶ γιὰ τὴν κατάντια τους μὰ κυρίως γιὰ τὸ τέλος τους.

Ἀγαπητοὶ συμπατριῶτες. Μᾶς διέλυσαν βάσει ὀργανωμένου σχεδίου καὶ τώρα μᾶς παραδίδουν, ἐπίσης βάσει ὀργανωμένου σχεδίου, σὲ στίφη γενιτσάρων ποὺ θὰ ἐπιφέρουν μίαν ἀκραία καὶ πρωτόγνωρο γενοκτονία. Εἴμαστε ὅλοι μας στὸ στόχαστρον καὶ καθημερινῶς, κάθε τους πρᾶξις, ὑπογραφὴ ἢ ὑπόσχεσις ἁπλῶς μεγαλώνει τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐπερχομένων θυμάτων. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε.

Ὡς γνωστόν, ὅλα ὅσα ἔχουμε ὑποστῆ, δὲν προῆλθαν ὡς ἀποτέλεσμα μαχῶν (καὶ νικῶν ἢ ἡττῶν), στὶς ὁποίες, μὲ ψυχραιμία μετείχαμε, διότι καὶ ἀρίστως προετοιμασμένοι ἤμασταν, ἀλλὰ καὶ οἱ (φερόμενες ὡς) κεφαλές μας ἦσαν ἐπίσης ἱκανὲς καὶ διατεθειμένες νὰ πολεμήσουν, δίπλα μας, ἀλλὰ ἐπῆλθαν ὡς συνειδητὲς ἀρνήσεις ἀποφυγῆς μαχῶν. Μία τέτοια συμπεριφορὰ εἶναι βέβαιον πὼς ἐπιφέρει ὑποχωρήσεις καὶ καταληκτικῶς ἀπόλυτες παραδόσεις ἔως καὶ ἰσοπεδώσεις ἢ ἐξαφανίσεις τῶν ὑποχωρούντων. Διότι, ὡς γνωστόν, ὁ ἑτοιμοπόλεμος δύναται νὰ ἀναστρέψῃ τὶς εἰς βάρος του ἐπιβουλές, τὶς πλεῖστες φορὲς δίχως πόλεμο, μόνον καὶ μόνον διότι εἶναι ἑτοιμοπόλεμος. Ὁ ἀφῳπλισμένος ὅμως καὶ ὁ δειλὸς τὸ μόνον ποὺ καταλήγει νὰ ἀπολαύσῃ εἶναι ἡ δουλεία του.

Συνεπῶς; Συνεπῶς κατ’ ἐμὲ ἀφ΄ ᾖς στιγμῆς ξεκίνησε νὰ ἐπαναλαμβάνεται ἡ λέξις «ψυχραιμία» ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ἐδόθη τὸ τελικὸ σύνθημα …ὑποχωρήσεως τῶν ἀξιομάχων, πρὸ κειμένου ἡ κάθε εἴδους εἰσβολὴ νὰ πραγματοποιηθῇ ἂνευ προσκόμματος. Συνεπῶς ἢ ποὺ θὰ ἀναλάβουμε μόνοι μας ἢ ποὺ θὰ περιμένουμε, ἀπαθεῖς, νὰ μᾶς κατασπαράξουν.

Κατὰ νοῦ νὰ ἔχουμε διαρκῶς τὸ ἔγκλημα κατὰ τῶν Ἑλληνοκυπρίων καὶ τὰ ὅσα ἐκεῖ συνέβησαν.
Κατὰ νοῦ νὰ ἔχουμε τὸ πόσο ἀνίκανοι εἶναι ἅπαντες αὐτοὶ ποὺ μᾶς συμβουλεύουν.
Κατὰ νοῦ νὰ ἔχουμε μόνον τὸ ὅτι εἴμαστε μόνοι μας καὶ μόνον μόνοι μας θὰ ἐπιτύχουμε νὰ σώσουμε (ἢ καὶ νὰ ἀπωλέσουμε) ὅσα ἀπαιτεῖται νὰ ὑπερασπισθοῦμε.

Σκεφθεῖτε τα κι ἀποφασίστε ὁ καθεὶς μόνος του… Διότι μόνοι μας εἴμαστε… 

Φιλονόη