Τὸ ἴδιο τὸ πολιτικο-κομματικὸ σύστημα, ποὺ ὑποστηρίζεται ἀπὸ ἕνα καθαρὰ τοκολάγνο νομικὸ πλαίσιο, εἶναι ἕνα μηχάνευμα ποὺ ἀπὸ ἀρχῆς του στόχος του ἦταν ἡ παραπλάνησις καὶ ἡ, μερικὴ ἀρχικῶς, ἀλλὰ ἐν συνεχείᾳ πλήρης, ἀτομικὴ ἀποποίησις τοῦ Χρέους καὶ τῆς Εὐθύνης ὑπερασπίσως τῶν βαθμῶν τῆς Ἐλευθερίας μας.
Ὅσο κυλοῦσαν οἱ δεκαετίες, ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἑλλαδοκαφριστάν, χάναμε διαρκῶς δικαιώματα, βαθμοὺς Ἐλευθερίας καί, κυρίως, ἀναγκαίους βαθμοὺς ἀντιληπτικότητος. Ὅλο αὐτὸ ὄμως, συνδυαστικά, ἀπετέλεσε τὸ χρήσιμο γιὰ τοὺς κοσμοεξουσιαστὲς σκηνικό, πρὸ κειμένου νὰ ἀπαξιωθῇ πλήρως στὶς ἀντιλήψεις τὸ μοναδικὸ ἐκεῖνο προσόν μας, ποὺ μᾶς ἐπέτρεψε νὰ ἐπιβιώσουμε ἀνᾷ τοὺς αἰώνας.
Σήμερα, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ πεπεισμένοι γιὰ τὸ πόσο ὀλίγιστοι κι ἀνίκανοι καὶ ἀνθέλληνες εἶναι οἱ διάφοροι «ἡγέτες» ποὺ εἴτε «ἐπιλέξαμε» εἴτε μᾶς ἐπεβλήθησαν, ἀρχίζουμε νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς κάθε «σωτὴρ» ἦταν καὶ ἕνα ἀκόμη, τεράστιο ἇλμα, πρὸς τὴν αὐτοκαταστροφή μας. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἔχουμε ἑστιάση μόνον τὸ βλέμμα μας στοὺς «δεδοκιμασμένους», ἀρνούμενοι ἀκόμη, σὲ ἔναν βαθμό, νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς οὐδεὶς θὰ σπεύση νὰ μᾶς σώσῃ, ἐὰν μόνοι μας δὲν κουνήσουμε τὰ χέρια μας, παρηγορούμεθα μὲ τὰ φθηνὰ καὶ κακοφτιαγμένα κατάλοιπα αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ.
Κι ὅμως… γνωρίζουμε.
Ἐὰν γιὰ μίαν στιγμὴ ἀπαλλαγοῦμε μέσα μας ἀπὸ τὴν ἀνάγκη παρουσίας «σωτήρων» στὶς ζωές μας, ναὶ μὲν θὰ τρομάξουμε ἀπὸ τὴν μεγάλη εὐθύνη ποὺ καλούμεθα νὰ ἀναλάβουμε, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον θὰ ἀνοίξη διάπλατα ἐμπρός μας ὁ μοναδικὸς δρόμος γιὰ τὴν ἀνάκτησιν τῆς Ἐλευθερίας μας. Ὅσο δὲ καθυστεροῦμε νὰ «δοῦμε», τόσο θὰ καθυστεροῦν καὶ οἱ ἀπαραίτητες ἐκεῖνες ἀλλαγὲς ποὺ θὰ μᾶς μετουσιώσουν, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, ἀπὸ ὑποτεταγμένους αὐτόχειρες σὲ ἀποφασισμένους πολεμιστές.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.