Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα, ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!! 

Ἂν τί …Εἰσαγωγῆς.

Τώρα γιατί ξεκινῶ μέ ἕναν τέτοιον τίτλο; Πιστεύω  πὼς ὁ τίτλος θὰ ἀποδειχθῇ στὸ πέρας αὐτοῦ τοῦ ἀφιερώματος. Πρὸς τοῦτον ζητῶ τὴν ὑπομονή σας.

Ἂς ποῦμε τὸ πασιφανές, σχετικῶς μὲ τὴν ἐνέργεια. Τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἐνέργεια; Μπορεῖ νά ὁρισθῇ μέ ἐλάχιστες λέξεις ἤ …ἐννοεῖται περιφραστικῶς;
Συμφώνως μὲ τὸν κοινὸ ὁρισμό της, ἐνέργεια εἶναι ἡ ἱκανότης ἑνὸς συστήματος ἢ σώματος ἢ ὀργανισμοῦ νὰ παράξῃ ἔργον. Δῆλα δὴ ἡ ἐνέργεια, ἀπὸ μίαν σκοπιά, εἶναι μία …«μονάδα μετρήσεως» τοῦ ἀποδιδομένου/παραγομένου ἔργου.
Συνεπῶς ἀπό ποῦ κι ὡς ποῦ συζητᾶμε γιά θετική ἤ ἀρνητική ἐνέργεια; Μήπως τελικῶς ὁ τρόπος πού χρησιμοποιοῦμε τό ἀποδιδόμενον ἔργον μπορεῖ νά χαρακτηρίσῃ τήν ἐνέργεια ὡς κάτι καλό ἤ κακό;
Τότε γιατί τό μαχαίρι δέν εἶναι καλό ἤ κακό παρά μόνον ὁ τρόπος χρήσεώς του καθορίζεται ἀπό αὐτόν πού τό χρησιμοποιεῖ εἴτε γιά νά κόψῃ ψωμί εἴτε γιά νά σκοτώσῃ; Εὐθύνεται τό μαχαίρι; Ὄχι φυσικά. Κατ’ ἐπέκτασιν, εὐθύνεται ἡ ἐνέργεια; Ὄχι φυσικά.
Τότε πῶς τήν προσδιορίζουμε ὡς «θετική» ἤ «ἀρνητική», παπαγαλίζοντας τήν κάθε παπαριά πού οἱ διαφημιστές χρησιμοποιοῦν γιά νά προωθήσουν προϊόντα τῶν πολυεθνικῶν;

Πᾶμε ὅμως παρακάτω. Τί εἶναι ἡ «τοξικότης», ποὺ τόσο συχνά ἀκοῦμε καί διαβάζουμε γιά αὐτήν, ἴδίως σέ ὅσα ἔχουν νά κάνουν μέ τίς ἀνθρώπινες σχέσεις; Μπορεῖ κάποιος νά ἀπαντήσῃ σαφῶς; Ὄχι φυσικά. Μόνον περιφραστικῶς καὶ μόνον μὲ προσωπικά του παραδείγματα. (Θὰ τὸ ἐξετάσουμε ἐκτενέστερα παρακάτω.)
Τότε γιατί συμπεριλαμβάνουμε τήν «τοξικότητα» στήν καθημερινότητά μας; Μήπως μᾶς ἀπαλλάσσει κι αὐτή ἀπό τό νά σκεφθοῦμε καί νά «σκαλισθοῦμε» ὡς ὀφείλουμε; Μήπως δέν ὑπάρχει «τοξικότης»;  Μήπως ὅλα ὅσα συμβαίνουν στόν κόσμο μας εἶναι μόνον τά ἀναγκαία μας ἐργαλεία γιά νά ἀφήσουμε πίσω μας τήν μιζέρια καί νά περάσουμε σέ μίαν κατάστασιν τέτοια πού θά μᾶς ἀπελευθερώσῃ ἀπό τά δεινά μας; (Ἤ, ἄλλως, ἀπὸ τὰ πάθη μας καὶ τὶς πληγές μας…!!!)

Καί, καταληκτικῶς… Τί ἐννοῶ ὅταν γράφω «βλακεία ἀπροσμέτρητος» καί «δειλία»;  Μήπως ἡ ἄρνησίς μας νά σκεφθοῦμε, νά προβληματισθοῦμε, νά ἐπεξεργασθοῦμε δεδομένα, νά ἐρευνήσουμε, νά ἀμφισβητήσουμε ἤ καί νά ἀνατρέψουμε, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, εἶναι μόνον ἡ φυγοπονία μας; Μήπως ὅμως ἡ φυγοπονία ὁδηγεῖ στήν ἀδιαφορία πού καί αὐτή μέ τήν σειρά της  καταλήγει νά μᾶς «φυλακίζῃ» στήν βλακεία; Εἶναι ἡ βλακεία ἴδιον χαρακτηριστικόν ἤ ἐπίκτητον; Εἶναι ἀποτέλεσμα «γονιδιακῆς ἐκφράσεως» ἤ «ἐπιλογή»; Εἶναι κατάστασις πού μᾶς ἐπέβαλαν-ἐκληροδότησαν ἤ καταφύγιον φυγοπονίας; Εἶναι ἄρνησις τῆς πραγματικότητος ἤ ἐξ ἀνάγκης ἐπιλογή; Εἶναι κάτι πού ἀλλάζει ἤ ὄχι; Καί, καταληκτικῶς, ποιά εἶναι τά ἀναγκαία «ἐργαλεία» πού ἀπαιτῶνται γιά νά μπορέσουμε νά …«ξεφύγουμε ἀπό τήν Μοίρα μας»;

Δὲν εἶμαι ἐγὼ αὐτὴ ποὺ θὰ κρίνῃ τὸ ἐὰν κάποιος εἶναι βλᾶξ ἤ ὄχι. Οὔτε εἶμαι αὐτὴ ποὺ θὰ στήσῃ ἀπέναντί της ὅλες τὶς …κόττες τοῦ πλανήτου γιὰ νὰ τὶς ξεγυμνώσῃ ἀπὸ τὴν πλαστότητα τῶν ἐπιχειρημάτων τους. Οὔτε φυσικὰ καὶ θὰ καταπιασθῶ μὲ τὸ νὰ σώσω τοὺς γύρω μους. Οὔτε καὶ δύναμαι νὰ εἶμαι αὐτὴ ποὺ θὰ ἐπιδοθῇ στὸ νὰ ἐπιμορφώσῃ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀρνῶνται νὰ τὸ κάνουν μόνοι των. Οὔτε θέλω νὰ κουβαλήσω ἄλλους στὴν πλάτη μου. Οὔτε ὅμως καὶ μᾶς πρέπει νὰ ἀναζητοῦμε «δεκανίκια-συντρόφους» ἐὰν ἀδυνατοῦμε ἐμεῖς νὰ γίνουμε οἱ μόνοι καὶ ἱκανοὶ κι ἄξιοι σύντροφοί μας.
Τὸ μόνον ποὺ καταθέτω, χρόνια τώρα, εἶναι συμπεράσματα ἀπὸ προσωπικὰ βιώματα καὶ ἀτομικοὺς βηματισμούς μου. Ἐὰν κάποιος ἀναγνωρίζῃ σὲ αὐτὰ κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του, εἶναι ἀτομική του ὑπόθεσις.

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Θὰ ξεκινήσω σήμερα νὰ σᾶς γράψω ἐκ νέου γιὰ τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, οἱ ὁποῖες μᾶς ἀποκρύβουν, ὡς προμετωπίς, τὸ πραγματικὸ πρόβλημα τῆς ἀνθρωπότητος. Ὅμως εἶναι καὶ οἱ ἴδιες ποὺ ἐνίοτε, μᾶς τὸ ἀποκαλύπτουν αὐτὸ τὸ πρόβλημα.
Καί ποιό, κατ’ ἐμέ, εἶναι τό πραγματικό πρόβλημα τῆς ἀνθρωπότητος; Μά, φυσικά, ἡ ἀνικανότης μας νὰ ἑστιάσουμε στὸ νὰ Ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη μας…
Ἤ, ὀρθότερα, ἡ ἄρνησίς μας στὸ ΓΝΩΘΙ Σ’ΕΑΥΤΟΝ.

Τί θέλω νά πῶ;
Θὰ τὸ ἐξηγήσω (παρακάτω) ὅσο ἀναλυτικότερα μπορῶ, χρησιμοποιῶντας ἀκόμη καὶ κάποια (κυρίως προσωπικὰ βιώματα καὶ) παραδείγματα, πρὸ κειμένου νὰ κατανοήσουν τὰ ὅσα καταθέτω ἀκόμη καὶ οἱ πλέον …«ἀχάμπαροι».
Γιὰ τὴν ὥρα θὰ προσπαθήσω νὰ ἀναπτύξω, ὅσο τὸ δυνατόν πληρέστερα, τὸ τί ἀκριβῶς μᾶς συμβαίνει.
(Λυπᾶμαι ποὺ γίνομαι κουραστικὴ ἀλλά, κατ’ ἐμέ, εἶναι τὸ πλέον ἀναγκαῖον, ἐδῶ ποὺ ἐφθάσαμε!)

Δυστυχῶς, ὅλοι μας, λίγο ἔως πολύ, ἀπὸ τὰ ἴδια πάσχουμε: τὴν ἀδυναμία ἐλέγχου, διαχειρίσεως καὶ ἀντιμετωπίσεως τῶν φόβων μας. Διότι οἱ φόβοι μας, γνωστοὶ κι ἄγνωστοι, ὁρατοὶ κι ἀόρατοι, εἰδικοὶ καὶ γενικοί, εἶναι τὰ πραγματικά μας δεσμά, ἀλλὰ κι ὁ «δείκτης» ἀνελευθερίας μας. Ἐὰν δὲν τοὺς ἀνασύρουμε, ἔναν πρὸς ἔναν, μὲ τὴν …«τσιμπίδα», νὰ τοὺς κυττάξουμε κατάματα, νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε, νὰ συνομιλήσουμε μαζύ τους, νὰ «χωθοῦμε» μέσα τους, νὰ τοὺς προσομοιάσουμε μὲ …«χαρτο-δράκους» καὶ σταδιακῶς στὸ τέλος, γιὰ νὰ τοὺς …καύσουμε, ἀπαξιώνοντάς τους, θὰ παραμένουν οἱ πραγματικοί μας δυνάστες. Δυνάστες ὅμως …χάρτινοι, ποὺ δυναμώνουν μόνον ἀπὸ τὴν δική μας ἄρνησιν νὰ τοὺς ξεῤῥιζώσουμε. Διότι ἕνας φόβος παύει νὰ εἶναι φόβος μόνον ὅταν ἐμεῖς ἐπιλέξουμε νὰ παύσῃ νὰ εἶναι φόβος.

Αὐτὴ ἡ συνθήκη ὅμως, ἡ συντήρησις τῶν φόβων μας, ἐμμέσως μὰ σαφῶς, μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀδυναμία μας νὰ διαχειρισθοῦμε τὰ πάθη μας. Τὰ πάθη, ὅπως ἀποκαλύπτει καὶ ἡ λέξις, εἶναι παθήσεις, βλάβες, πληγές. Ὅλα αὐτὰ θεραπεύονται μόνον μὲ μίαν μέθοδον: τὴν ἀπόφασιν θεραπείας των!!! Καὶ ἡ θεραπεία τῶν παθῶν αὐτομάτως σημαίνει ἀναγνώρισίς των καί, ἐν συνεχείᾳ, ἀντιμετώπισίς των.
Οὐδεὶς ἄλλος, πλὴν ἡμῶν, δύναται νὰ διαχειρισθῇ τὰ δικά μας πάθη. Οὐδεὶς ἄλλος πλὴν ἡμῶν δύναται νὰ μᾶς κατευθύνῃ. Οὐδεὶς ἄλλος πλὴν ἡμῶν δύναται νὰ μᾶς ἀπαντήσῃ. Οὐδεὶς ἄλλος πλὴν ἡμῶν δύναται νὰ πορευθῇ τὰ δικά μας βήματα. Οὐδεὶς ἄλλος πλὴν ἡμῶν δύναται νὰ λύσῃ τὰ δικά μας δεσμά. Οὐδεὶς ἄλλος πλὴν ἡμῶν θὰ μᾶς ἐλευθερώσῃ.
Εἶναι μία ἀτομικὴ διαδρομὴ ποὺ μόνον ἐμεῖς θὰ διαβοῦμε. Δῆλα δὴ μόνον ἀπὸ ἐμᾶς μποροῦμε νὰ θεραπευθοῦμε.

Γιὰ νὰ θεραπευθοῦμε καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπαιτεῖται πρῶτα νὰ «γδαρθοῦμε». Νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, ἐμπρὸς στὸν …καθρέπτη μας, νὰ μᾶς κυττάξουμε στὰ μάτια καὶ νὰ μᾶς δηλώσουμε πὼς ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς ἐπιλέγουμε νὰ γυρίσουμε σελίδα στὴν ζωή μας. Νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς εἴμαστε ἀπολύτως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν πραγματικότητά μας. Νὰ ξεκινήσουμε ἐπὶ τέλους γιὰ ἐκεῖ ποὺ μᾶς πρέπει, ξεφεύγοντας (ἐπὶ τέλους) ἀπὸ τὸ «ἔτσι κάνουν ὅλοι»!

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Πῶς ξεκινῶ τήν ἀτομική μου πορεία πρός τήν Ἐλευθερία;
Εἴπαμε… μὲ τὴν ἑστίασιν στὶς βλάβες/πληγές/πάθη. Ἐὰν δὲν ἀντέχω νὰ τὰ ἀντικρύσω κατάματα, δὲν μποροῦμε νὰ συζητᾶμε γιὰ ἀτομικὴ Εὐθύνη καὶ πάντα τὸ ὅποιο πρόβλημά μας -στὸ μυαλό μας- μετακυλᾶ στὶς πλάτες τῶν ἄλλων, πού, ἔως τώρα, θεωρούσαμε ὑπευθύνους γιὰ αὐτά. Κι ἔτσι ὁ κάθε ἄλλος ποὺ (ἀληθῶς) μᾶς ἔβλαψε ἤ μᾶς ἐκτύπησε ἢ μᾶς ἐπλήγωσε ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένῃ τὸ πρόβλημά μας. Ἐάν ὅμως, γιὰ μίαν στιγμὴ καὶ μόνον, τολμήσουμε νά προσεγγίσουμε ὑπό ἄλλο πρίσμα αὐτές τίς πληγές/βλάβες/πάθη μας, τότε μήπως ἐπιτύχουμε νά διακρίνουμε καί τόν δικό μας ῥόλο ἤ ἀκόμη καί τήν εὐθύνη μας;

Παράδειγμα
Ἂς ὑποθέσουμε πὼς κάποιος ἀπὸ ἐμᾶς ἔπεσε θῦμα διαῤῤήξεως (συνηθέστατον στὶς ἡμέρες μας), μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπωλέσῃ σοβαρὰ οἰκογενειακὰ κειμήλια ἢ ἀκόμη καὶ μέσα βιοπορισμοῦ του, ἐνᾦ οἱ ζημίες στὸ κτίριον τὸν ὑποχρεώνουν νὰ ἀφαιρέσῃ σεβαστὸ μέρος τῶν εἰσοδημάτων του γιὰ τὶς ἐπισκευές. Ἡ εἰσβολὴ στὸν χῶρο μας, ἡ παραβίασίς του, συνιστᾶ μίαν μόνιμο πληγὴ γιὰ ἐμᾶς καί, σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις, τὴν ἀπαρχὴ μίας σειρᾶς φόβων, ὄχι πάντα διαχειρισίμων.
Τὸ συμβὰν ἐπιδρᾶ διαρκῶς μέσα μας, ὁδηγῶντας μας στὸ σημεῖον νὰ πεταγόμεθα σὲ κάθε θόρυβο, νὰ κυττᾶμε διαρκῶς γύρω μας μὲ ἀγωνία καὶ νὰ μὴ δυνάμεθα νὰ χαλαρώσουμε γιὰ  νὰ ἀπολαύσουμε τὸ ὅ,τι δήποτε στὴν ζωή μας. Οἱ ἀνασφάλειές μας κορυφώνονται, ὑποχρεώνοντάς μας νὰ περιχαρακωνόμεθα, νὰ τοποθετοῦμε κάγκελα καὶ κλειδαριὲς ὁπουδήποτε γύρω μας καί, καταληκτικῶς, νὰ διαβιοῦμε μὲ τὸν ἐφιάλτη τῆς ἐπαναλήψεως τοῦ συμβάντος. Ὅσο δὲ περισσότερο ἕνα τέτοιο γεγονὸς μᾶς τρομοκρατεῖ, τόσο περισσότερες πιθανότητες ἔχουμε νὰ τὸ …ξανὰ βιώσουμε.
Σέ τί βαθμό φέρω ὅμως ἐγώ εὐθύνη γιά ἕνα τέτοιο συμβάν;
Κι ἀπὸ ἐδῶ ἀκριβῶς ξεκινοῦν -ἢ θὰ ἔπρεπε νὰ ξεκινοῦν- ὅλα ἐκείνα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς ἀπελευθερώσουν ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν φόβο τῆς διαῤῥήξεως, ἀλλά, κυρίως κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ (κάθε) ἐξωτερικοῦ κινδύνου.

Ξεκινῶντας ἀπὸ τὸ ἁπλὸ ἐρώτημα: Τί ἦταν πράγματι αὐτό πού μᾶς ἔβλαψε; Ἡ ἀπώλεια τῶν κειμηλίων καί τῶν χρημάτων; Ἡ διάῤῥηξις/παραβίασις τοῦ οἰκογενειακοῦ ἀσύλου μας; Ἡ μήπως ἡ συνειδητοποίησις πώς εἴμαστε εὐάλωτος στόχος στίς ὀρέξεις τοῦ κάθε διαῤῥήκτου;
Καί γιατί ἕνα τέτοιο γεγονός θά μποροῦσε νά σταθῇ ἡ σπουδαία ἀφορμή γιά νά ἀλλάξουμε τά πάντα στίς ζωές μας;

Εἴπαμε… ξεκινοῦμε ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ. Τί πράγματι ἀπωλέσαμε ἀπό τό ἐν λόγῳ γεγονός; Ὑλικά ἀγαθά; Χμμμ… Κι ἐάν τελικῶς ὅλο αὐτό εἶναι ἡ ἀφορμή γιά νά μάθω νά ἀπαγκιστρώνομαι ἀπό κάθε τί ὑλικό γιά νά δώσω χῶρο στήν πνευματικότητά μου νά ἐξελιχθῇ;
Τί ἄλλο ἀπωλέσαμε; Τό αἴσθημα ἀσφαλείας μας; Κι ἀπό πότε τό αἴσθημα ἀσφαλείας μας ἑδράζεται σέ κάγκελα καί κλειδαριές; Ἀπό πότε τό αἴσθημα ἀσφαλείας μας ἔπαυσε νά εἶναι ἐσωτερική μας ὑπόθεσις, μή συνδεομένη μέ τά ἐξωτερικά γεγονότα;
Καί, καταληκτικῶς… Τί μᾶς ἔκανε στόχο τῶν διαῤῥηκτῶν; Μήπως ἡ ἀγωνιώδης προσπάθειά μας νά συντηρήσουμε/διατηρήσουμε ἕνα (πλαστὸ κατ’ ἐμέ!) ἐπίπεδον ζωῆς καί μίαν ἐπίπλαστον ψευδαίσθησιν τοῦ ἀνήκειν; Γιατί οἱ ἔως τώρα ἐπιλογές μου δέν πρέπει νά ἀναθεωρηθοῦν; Γιατί ἡ ἐπιμονή μου στό νά περιχαρακώνω καί νά ὑπερασπίζομαι «κεκτημένα» δέν τυγχάνει ἐπανεξετάσεως; Γιατί, τέλος πάντων, «κολλῶ» στίς ἀπώλειες ἄν τί νά «κολλῶ» στίς «εὐκαιρίες»;
Καί, φυσικά, τὸ σπουδαιότερον: μήπως ἐγώ εἶμαι αὐτός πού …«προσεκάλεσε» τούς διαῤῤήκτες νά εἰσβάλουν στόν χῶρο μου; Μήπως ἐγώ ἔκανα (ἤ δὲν ἔκανα) αὐτό πού ἀπαιτεῖτο γιά νά μέ στοχοποιήσουν; Μήπως πίσω ἀπό τό γεγονός ἐνυπάρχῃ ἕνας ἄλλος φόβος πού τούς ἔφερε στήν πόρτα μου; 

Παράδειγμα
Στενὸς οἰκογενειακὸς φίλος ἐπέλεξε νὰ διαβιῇ σὲ καλύβα τὰ τελευταία 15 χρόνια τῆς ζωῆς του, σὲ μίαν περιοχὴ ποὺ ὑπῆρχαν ἀρκετὲς καλύβες. Μέσα σὲ αὐτὴν καλύβα μετέφερε μόνον τὰ ἀπολύτως ἀπαραίτητα, ἀλλὰ καὶ κάποια -ἐλάχιστα μὰ σημαντικὰ – οἰκογενειακά του κειμήλια ἰδιαιτέρως ὑψηλῆς ἀξίας. Ἡ καλύβα του ὅμως οὐδέποτε ἔγινε στόχος διαῤῥηκτῶν, ἂν καὶ ὅλη ἡ περιοχὴ ὑπέφερε. Μήπως ἡ πολύ πτωχική εἰκόνα τῆς καλύβας ἀπέτρεπε τούς διαῤῥήκτες; Ἤ μήπως ἡ δική του στάσις ζωῆς ἦταν τέτοια πού δέν τούς …«προσκαλοῦσε»;
Ὑπ΄ ὄψιν πὼς ὅλη ἡ περιοχὴ πέριξ τῆς καλύβας του, ποὺ ἐπίσης διαθέτει ἀρκετὲς ἀκόμη καλύβες, εἶχε πολλάκις στοχοποιηθεῖ ἀπὸ κακοποιούς. Ὁ ἴδιος ὅμως οὐδέποτε.

***~***~*~*~*~*~**~*~*~*~**~*~*~*~*~***~***

Ἐδῶ καὶ χρόνια πιστεύω πὼς «ἕλκουμε» γεγονότα, πρόσωπα, σχέσεις μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν ἀτομική μας πορεία ἀπελευθερώσεως, ἐφ΄ ὅσον αὐτὰ τὰ γεγονότα, οἱ σχέσεις, τὰ πρόσωπα δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο ἢ ὀλιγότερο ἀπὸ «ἀφορμὲς» διερευνήσεως τῆς δικῆς μας θέσεως στὸν κόσμο μας. Ἄλλοτε εἶναι διακριτὰ κι ἄλλοτε ὄχι. Ὅταν εἶναι εὐκόλως διακριτά, αὐτὸ σημαίνει πὼς ἐμεῖς εἴμεθα πλέον ἕτοιμοι νὰ τὰ διαχειρισθοῦμε κατὰ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ ἀπαγκιστρωθοῦμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μέσα μας συνδέονται μαζύ των. Ὅταν δὲν εἶναι εὐκόλως διακριτά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς πλήττουν ὅλο καὶ βαθύτερα, σὲ κάθε …«ἀναποδιά»,  τότε ἁπλῶς χρειάζεται νὰ εὕρουμε τὸ κουράγιο, νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ ὑπομονὴ καὶ νὰ …βουτήξουμε στὰ βαθειὰ τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, γιὰ νὰ ἀποδομήσουμε, κομμάτι κομμάτι, κάθε τί ποὺ μᾶς καταδιώκαι καὶ μᾶς καταδυναστεύει. Στὴν οὐσία ἑστιάζουμε ἐπάνω σὲ κάθε τί ποὺ μᾶς φοβίζει, μᾶς πονᾶ καὶ μᾶς πληγώνει, τὸ χρησιμοποιοῦμε ὡς …ἐφαλτήριον, πρὸ κειμένου νὰ ἐντοπίσουμε τὸ δικό μας πρόβλημα καί, σιγά-σιγά, νὰ τὸ ἐπεξεργασθοῦμε …ἀποδομῶντας το, γιὰ νὰ τὸ φθάσουμε στὸ νὰ τὸ ἀποχωρισθοῦμε καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦμε.
Εἶναι ὡραῖο νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν ζωή. Μά πόσο μποροῦμε νά ἀπολαύσουμε τήν ζωή ἐάν συντηροῦμε «θαμμένες» φοβίες, ἀνασφάλειες καί ἐμμονές; Πόσο εὔκολο εἶναι νά παραμένουμε διαρκῶς εὐημεροῦντες, ἐάν στό πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ, τῆς καρδιᾶς καί τῶν συνηθειῶν μας ἐλοχεύει ὁ κάθε μικρός ἤ μεγάλος «δράκος» μας; Καί πόσο πιό μεγάλη δυστυχία βιώνουμε ὅταν διαπιστώνουμε πώς ξανά καί ξανά καί ξανά ἐπαναλαμβάνονται ἐκεῖνες οἱ καταστάσεις πού μᾶς τελματώνουν καί μᾶς καταῤῤακώνουν;

Παράδειγμα
Γνωρίζω ἀρκετούς, πάρα πολλοὺς θὰ ἔλεγα, ποὺ μὲ κάθε εὐκαιρία ἐπιλέγουν γιὰ σύντροφό των ἐκεῖνον ἀκριβῶς τὸν …χειρότερον, ποὺ θὰ τοὺς προκαλέσῃ ἀρκετὰ μεγαλύτερο πόνο, ἀπὸ αὐτὸν ποὺ τοὺς προεκάλεσε ἡ σχέσις των μὲ τὸν προοηγούμενον σύντροφό των. Κι ὅταν ἀπεγκλωβισθοῦν ἀπὸ αὐτὲς τὶς (ἐπόμενες ὀδυνηρὲς) σχέσεις των, τὶς ἰδιαιτέρως ἐπίπονες κι ἐπώδυνες, ἐπαναλαμβάνουν στὴν μεθεπομένη σχέσιν των ἀκριβῶς τὶς ἴδιες ἐκεῖνες ἐνέργειες ποὺ τοὺς ὁδηγοῦν στὸ νὰ καταλήξουν πολύ περισσότερο πληγωμένοι καὶ εὐάλωτοι, ἀπὸ ὅσο ὅλες τὶς προηγούμενες φορὲς μαζύ. Κι ὅταν ἐνίοτε, μὲ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον, ἐπιχειρῶ νὰ τοὺς ἐξηγήσω πὼς τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι στοὺς συντρόφους, ἀλλὰ στοὺς ἰδίους, ἐξοργίζονται καὶ ἀπομακρύνονται μὲ θόρυβο. Ἐν τούτοις, λίγο καιρὸ ἀργότερα, πάλι ξανὰ βουτοῦν στὴν δυστυχία μίας νέας σχέσεως, ἐντὸς τῆς ὁποίας ὑποφέρουν στὸ πολλαπλάσιον.
Μήπως τελικῶς τό πρόβλημα δέν εἶναι στούς γύρω των ἀλλά σέ αὐτούς;

Καί, καλά. Αὐτό τό φαινόμενον ἐμφανίζεται μόνον στίς στενές προσωπικές μας σχέσεις ἤ ἐπεκτείνεται καί στίς ἐπαγγελματικές μά καί στίς κοινωνικές;
Μήπως δέν δίδω τόσην βαρύτητα στίς μή στενές προσωπικές σχέσεις, διότι μέ ἐγγίζουν πιό ἐπιφανειακά, ἐνᾦ στήν πραγματικότητα παραμένουν ἡ σπουδαία εὐκαιρία τοῦ ξεκαθαρίσματος;
Μήπως εἶναι καιρός νά σταθοῦμε, ὅλοι μας, γιά νά ἐπεξεργασθοῦμε τόν δικό μας ῥόλο μέσα σέ ὅλες μας τίς ἐπαφές, νά τόν διερευνήσουμε καί νά τόν ἐπαναδομήσουμε τόσο, ὅσο χρειάζεται, πρό κειμένου νά μή πέφτουμε θύματα τῶν …ἑαυτῶν μας;
Μήπως τελικῶς τό πρόβλημα εἶναι ἄλλο ἀπό αὐτό πού πιστεύουμε καί, ὁπωσδήποτε, ὄχι στούς ἀπέναντι ἀλλά σέ ἐμᾶς;

Ἐὰν ὅμως τὸ πρόβλημα εἶναι δικό μας, τότε, αὐτομάτως, ὑποχρεούμεθα νὰ ἀναζητήσουμε τὴν δική μας Εὐθύνη. Εὐθύνη μας μήπως δέν εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ συντρόφου; Εὐθύνη μας δέν εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ συνεργάτου ἤ ἀκόμη καί τοῦ ..γείτονος; Τότε γιατί …«στραβώνομαι» καί διαλέγω τόν …χειρότερο; Εἶναι ἡ κρίσις μου θολή ἤ τό μυαλό μου ἀνισόῤῥοπο; Μήπως τό ἀληθές μου πρόβλημα ἑδράζεται κάπου βαθύτερα; Καί ποῦ; Κι ἐάν ὅλα αὐτά ἐκκινῶνται ἀπό κάποιον ἐσωτερικό μου μηχανισμό, μήπως τελικῶς ὁ προσδιορισμός του, ἡ διαχείρισίς του καί ἐν συνεχείᾳ ἡ ἀντιμετώπισίς του θά ἐπιλύσῃ τό πρόβλημα σέ κάθε ἐπίπεδον τῆς ζωῆς μας; 

Ἄρα μήπως συζητᾶμε γιά ἀτομική ΅΅Εὐθύνη; Ἄλλως τέ ἐγώ δέν εὐθύνομαι γιά τήν ἐπιλογή τῶν συντρόφων, τῶν συνεργατῶν ἤ ἀκόμη καί τῶν …γειτόνων;
Μήπως τά κριτήριά μου (ἐπιλογῆς συντρόφων, συνεργατῶν ἀλλὰ καὶ …γειτόνων) παραμένουν θολά, διότι κάποια ἄποψίς μου ἤ κάποιο πάθος μου ἤ ἀκόμη καί κάποια ἐνοχή μου τά συντηροῦν θολά; Ἐάν λοιπόν ἑστιάσω στίς …θολοῦρες μου, μήπως τελικῶς θά ἐπιτύχω νά διακρίνω τά πάθη μου; Μήπως μέσῳ αὐτῆς τῆς ἑστιάσεως θά ἀναγνωρίσω ὅλες ἐκεῖνες τίς παραμέτρους πού μέ ὑποχρεώνουν νά παραμένω δέσμιος σέ καταστάσεις καί συνθῆκες καταπιεστικές κι ἐπώδυνες, ἐπαναλαμβάνοντας διαρκῶς τά ἴδια καί τά ἴδια λάθη;
Ἄρα τί; Ἄρα τελικῶς μήπως ὁ κάθε μου πόνος, ἡ κάθε μου πληγή, τό κάθε μου «στραβοπάτημα» εἶναι ἡ ἀφορμή γιά νά ἑστιάσω σέ ἐμέναν, νά ἐντοπίσω τήν ἀτομική μου εὐθύνη καί νά θεραπεύσω ὁριστικῶς τό ὅποιο μου πρόβλημα;
Μὲ τὴν ἀναγνώρισιν τῆς Εὐθύνης μου, πρῶτα καὶ κύρια, ἀπέναντι στὸν ἑαυτόν μου καί, ἐν συνεχείᾳ πρὸς τὸ σύνολον, ἀλλάζουν ὅλα..
Ἡ ἀναγνώρισις τῆς εὐθύνης εἶναι ἡ ἀναγκαία συνθήκη-δήλωσις ποὺ μὲ ὁδηγεῖ στὸ νὰ δράσω. Καὶ δρᾶσις, ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου, σημαίνει  Κίνησις, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν συνειδητὴ διαρκῆ Ἀλλαγὴ καί, καταληκτικῶς, στὴν ὅλο καὶ βαθυτέρα Ἀπελευθέρωσιν.
Ἡ ἀναγνώρισις τῆς Εὐθύνης προκύπτει μόνον ὅταν ἐντοπισθῇ τὸ πάθος/πληγὴ/βλάβη ὡς προσωπική μας καὶ μόνον ὑπόθεσις. Ὅταν ἐπικεντρώνομαι λοιπὸν σὲ κάθε τί ποὺ μὲ πονᾶ, μὲ φοβίζει ἢ μὲ πληγώνει, ἀνακτῶ τὰ «κλειδιὰ» τοῦ δικοῦ μου κόσμου. Καὶ τότε, μόνον τότε, δύναμαι νὰ αὐτό-θεραπευθῶ. Διότι μὲ κάθε «ἀγκάθι» μου ποὺ ἀποσπῶ ἀπὸ μέσα μου, αὐτομάτως ἕνα σίδερο πέφτει ἀπὸ τὰ κάγκελα τῆς φυλακῆς μου.

συνεχίζεται ἐδῶ κι ἐδῶ.

Φιλονόη

εἰκόνα, εἰκόνα καὶ εἰκόνα