Τὸ Βυζάντιο, ἰδίως μετὰ τὸν ΙΓ’ αἰῶνα, δὲν εἶχε κατορθώσῃ νὰ ἐπιτύχῃ τὸν ἔλεγχο τῶν ἑλληνικῶν θαλασσῶν. Πειρατὲς τοῦ Ἀλγερίου καὶ τῆς Τύνιδος λυμαίνοντο τὴν Μεσόγειο καὶ τὸ Αἰγαῖο καὶ σὲ αὐτοὺς προσετέθησαν ἀργότερα καὶ οἱ Γενουᾶτες. Στὸ μεταξύ, ἡ Ἑνετικὴ Δημοκρατία εὑρίσκετο σὲ διαρκεῖς συγγρούσεις μὲ τοὺς Τούρκους καὶ πρὶν ἀκόμα τὴν κατάληψι τὼν βορείων ἑλληνικῶν ἐπαρχιῶν ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Οἱ Ἑνετοί, θαλασσοκράτορες τότε τῆς Μεσογείου καὶ τοῦ Αἰγαίου, ἐνεργοῦσαν καὶ πειρατικὲς ἐπιδρομές, οἱ ὁποῖες πολλὰ δεινὰ προξένησαν στοὺς παραλίους οἰκισμοὺς τῆς Μακεδονίας. Ἀλλά καὶ τὸ ἐπίσημο τουρκικὸ κράτος δὲν δίσταζε μὲ τὸν στόλο του νὰ λεηλατῇ τὶς παράλιες περιοχὲς καὶ τὶς μοναστηριακὲς ἐγκαταστάσεις.
Συνέχεια →