τοῦ Γεωργίου Δουρμούση – Μεταξᾶ
Στὸ ἄκουσμα τῆς λέξεως «δικτατορία», αὐτὸ ποὺ ἔρχεται συνειρμικῶς στὸ μυαλὸ εἶναι οἱ λέξεις «χούντα», «βασανιστήρια», «ἅρματα»,, «αὐταρχισμός». Καὶ δικαιολογημένα. Ἡ πλύσις ἐγκεφάλου ποὺ δεχόμαστε ἀπὸ τὸ 1974 μέχρι σήμερα ἀπὸ τὸ ΚΚΕ καὶ τοὺς λοιποὺς ὑπαλλήλους τῆς Νέας Τάξεως, αὐτά μας ἔχουν διδάξει. Θὰ μποροῦσε ὡστόσο, νὰ ἐφαρμοσθῇ ἕνα δικτατορικὸ καθεστὼς στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2013; Εἶναι οὐτοπία μία τέτοια κίνησις; Συνέχεια
Πρὶν πολλὰ χρόνια, μοῦ εἶχαν πεῖ ὅτι ἡ Δημοκρατία εἶναι πολὺ καλὸ πρᾶγμα καὶ πὼς βάσει αὐτῆς, ἀποφασίζει ὁ λαὸς ποιόν θέλει νὰ τὸν κυβερνήσῃ καὶ ὅτι ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος ν’ ἀποφασίζῃ γιὰ τὸ τί θὰ ψηφίσῃ. Καθὼς μεγάλωνα ὅμως, κάθε φορά ποὺ εἴχαμε ἐκλογὲς θυμᾶμαι στὰ δελτία εἰδήσεων νὰ μιλοῦν γιὰ ἐπεισόδια μεταξὺ ὀπαδῶν τῶν κομμάτων. Θυμᾶμαι πὼς εἴχαμε νεκροὺς καὶ τραυματίες. Γαλάζιες, πράσινες καὶ κόκκινες σημαιοῦλες ἀνεβοκατέβαιναν σὲ κεφάλια παραμονὲς κι ἀνήμερα ἐκλογῶν. Πολλὲς φορές, συνοδεύονταν κι ἀπὸ Γνωστῆς Ταὐτότητος Ἱπτάμενα Ἀντικείμενα, ὅπως καρέκλες, τραπέζια, τασάκια, μαχαίρια, σφαῖρες… Ἀναρωτιόμουν τελικά, γιὰ ποιάν ἐλευθερία μιλοῦσαν ὅταν ὁ καθένας προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλῃ τὸ κόμμα του μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο… Συνέχεια
κι ἦλθαν κλαίγοντας…
Ῥακένδυτοι ζητιάνοι, πρώην λαμπροὶ νοικοκυραῖοι, δυὸ σταγόνες γάλα νὰ ζητήσουν καὶ μιὰ μπουκιὰ ψωμί. Εἶχαν ἄνετη ζωή, μὲ χρῆμα πλαστικὸ καὶ δάνεια σωρό. 10 φράγκα ἔπαιρναν, 30 ἐξόδευαν. Μὰ «δὲ βαριέσαι», ἔλεγαν. «Μιὰ ζωὴ τὴν ἔχουμε», ἔτρεχαν νὰ προσθέσουν. Εἶχαν βολέψει υἱούς, κόρες, ἀδέλφια στὸ Δημόσιο. Ἐψήφιζαν ὅποιον τοὺς ἔδιδε μιὰ θέσι στὴν ἀσφάλεια. Καὶ τώρα… ζητιάνοι στοὺς δρόμους, τὰ ἱδρύματα, τὶς ἐκκλησιές. Λίγα ψίχουλα ἀπ’ τὸν φιλάνθρωπο κορβανᾶ ζητοῦν. «Μᾶς ἐξεγέλασαν», λέν… «Μᾶς ἐκορόϊδευσαν» φωνάζουν… Συνέχεια
Τὸ πιὸ ἀγαπημένο μου θέμα συζητήσεως, εἶναι ἡ φιλοσοφία. Πολλοὶ μὲ ἐρωτοῦν ποιός εἶναι ὁ ἀγαπημένος μου φιλόσοφος. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μαγνητίζομαι ἀπὸ τὴ Σωκρατικὴ ἁπλότητα τοῦ Πλάτωνος, ἀλλὰ παράλληλα βλέπω εὐμενῶς την θετικότητα τοῦ Ἀριστοτέλους, χωρὶς νὰ ἐξαιρῶ καὶ τοὺς ἄλλους μεγάλους φιλοσόφους τῆς ἀρχαιότητος (Πυθαγόρα, Διομήδη, Ἡράκλειτο, κ.ὀ.κ.). Ἐν τούτοις, τὸ φιλοσοφικὸ ῥεῦμα ποὺ μὲ παρασύρει, εἶναι αὐτὸ τοῦ Χάους. Συνέχεια
Γράφει ὁ Γεώργιος Μεταξᾶς
Ἡ δικτατορία τῆς Digea, ἔχει μπεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὴ ζωὴ χιλιάδων χρηστῶν τηλεοράσεως. Φυσικὰ καὶ πρόκειται γιὰ δικτατορία, δεδομένου ὅτι ἐπεβλήθη μὲ τὸ «ἔτσι θέλω», χωρὶς κἂν νὰ δοθῇ τὸ δικαίωμα ἐπιλογῆς μεταξὺ ψηφιακοῦ καὶ ἀναλογικοῦ σήματος. Συνέχεια
Τὰ πράγματα ἀποκτοῦν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον… Αὐτὴ ἡ ἐνορχηστρωμένη ἐπίθεσις κατὰ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς (Τονίζω ὅτι οὔτε εἶμαι χρυσαυγίτης, οὔτε καὶ φιλοδοξῶ νὰ γίνω), ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς «μαύρης διαφημίσεως».
Ἡ ἀπόφασις τοῦ facebook νὰ διαγράψῃ τὰ προφὶλ τῶν βουλευτῶν καὶ τῶν στελεχῶν τῆς Χ.Α., καθὼς καὶ ἡ ἀνακοίνωσις περὶ αὐτοῦ ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, δίνουν μία ἐξαιρετικὰ «περίεργη»χροιὰ στὴν ἐπιθετικὴ τακτικὴ ποὺ ἀκολουθεῖται κατὰ τῶν «ἀκροδεξιῶν» κομμάτων παγκοσμίως. Συνέχεια
