τοῦ Γεωργίου Δουρμούση – Μεταξᾶ

Στὸ ἄκουσμα τῆς λέξεως «δικτατορία»,  αὐτὸ ποὺ ἔρχεται συνειρμικῶς στὸ μυαλὸ εἶναι οἱ λέξεις «χούντα», «βασανιστήρια», «ἅρματα»,, «αὐταρχισμός».  Καὶ δικαιολογημένα. Ἡ πλύσις  ἐγκεφάλου ποὺ δεχόμαστε ἀπὸ τὸ 1974 μέχρι σήμερα ἀπὸ τὸ ΚΚΕ καὶ τοὺς λοιποὺς ὑπαλλήλους τῆς Νέας Τάξεως, αὐτά μας ἔχουν διδάξει. Θὰ μποροῦσε ὡστόσο, νὰ ἐφαρμοσθῇ ἕνα δικτατορικὸ καθεστὼς στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2013; Εἶναι οὐτοπία μία τέτοια κίνησις; 

Ἀνατρέχοντας στὴν ἱστορία, θὰ διαπιστώσουμε πὼς τὰ δικτατορικὰ καθεστῶτα ἔλαβαν χώρα ὅταν οἱ οἰκονομίες τῶν κρατῶν ἦταν ὑπὸ διάλυσιν (Πινοτσέτ, Φράνκο, Παπαδόπουλος, Καντάφι, κ.ὀ.κ.). Σὲ ὅλες σχεδὸν τίς περιπτώσεις, ὑπῆρχε κοινωνικὴ ἀναταραχὴ λόγῳ ἀνεργίας, ἀκρίβειας, φτώχειας, πείνης. Ὅλα εἶχαν ἕνα κοινὸ στοιχεῖο: τὸ Στρατό! Ἡ ἰσχὺς διὰ τῶν ὅπλων καὶ τῶν ἁρμάτων, ἐπέβαλε τὸν Νόμο τῆς Σιωπῆς καὶ τοῦ ἀπολυταρχισμοῦ. Τὰ βασανιστήρια, συνέβαιναν πράγματι. Ὡστόσο, οἱ οἰκονομίες τῶν χωρῶν, ἐγνώρισαν ἄνθησι. 

Σήμερα, ἕνα ἀνάλογο καθεστώς, θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ γίνῃ πραγματικότητα στὰ ἀποκαλούμενα «τριτοκοσμικὰ κράτη» κι ὄχι στὴν Εὐρώπη ἢ τὴν Ἀμερική. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι τὰ κοινωνικὰ δεδομένα εἶναι τέτοια ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν τὴν ἀπόλυτο γραμμὴ διακυβερνήσεως. Ὡστόσο, μία δικτατορία εἶναι ἐφικτὴ σὲ μία εὐρωπαϊκὴ χώρα. Μία «νέου εἴδους» δικτατορία ὅμως. Τί ἐννοῶ; 

Ἂς πάρουμε γιὰ παράδειγμα τὴν χώρα ποὺ ζοῦμε. Ἡ Ἑλλάδα, ἔχει ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα ποὺ μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ δικτατορία: διάλυσι οἰκονομίας, πεῖνα, ἀνέχεια, ἀνεργία, πολιτικὴ ἀμφισβήτησις. Ὡστόσο, ἔχει πολλὲς ἑτερόκλητες ὁμάδες ἀνθρώπων ποὺ δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ὁμοιογενοποιηθοῦν. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσι, μία ἀπολυταρχικὴ δικτατορία, εἶναι κατεδικασμένη σὲ ἀποτυχία, ἀπὸ τὴν γέννησί της. Στὸν ἀντίποδα, μία δικτατορία στὴν ὁποία ὁ λαὸς θὰ ἔχῃ τὸν πρῶτο λόγο, ἀντιστρέφει τὸ ἀρνητικὸ κλίμα. Γιὰ παράδειγμα, ἡ διενέργεια δημοτικῶν ἐκλογῶν μὲ ἑνιαῖο ψηφοδέλτιο ὑποψηφίων, ἀλλάζει τὴν ῥοὴ τῶν πραγμάτων. Τὸ ἴδιο κι ἡ διενέργεια δημοψηφισμάτων. Μία δικτατορία μὲ λαϊκὸ ἔρεισμα, δίνει τὴν δυνατότητα τῆς τηρήσεως τῆς δημοκρατίας, κάνοντας πράξι τὴ «λαϊκὴ κυριαρχία». 

Ὁ ἑλληνικὸς λαός, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μία κυβέρνησι ποὺ θὰ τὸν ὑπολογίζῃ, θὰ τὸν σέβεται καὶ θὰ μεριμνᾷ γι’ αὐτὸν σ’ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς τοῦ τόπου. Ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μία κυβέρνησι ποὺ θὰ λύνῃ τὰ προβλήματά του πρὶν αὐτὰ ἀκόμη δημιουργηθοῦν. Ἕνα δικτατορικὸ καθεστὼς ποὺ θὰ πραγματοποιηθῇ ἀπὸ τὸν λαὸ μὲ τὴν συμπαράστασι καὶ τὴν σύμπραξι τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας καὶ τοῦ Στρατοῦ, μπορεῖ νὰ ἐπιφέρῃ τὴν ἐπιθυμητὴ ἀλλαγὴ καὶ τὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα. Οὐτοπία; ὄχι! Τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται εἶναι ἕνας ἡγέτης βγαλμένος ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς ἑλληνικῆς λαϊκῆς κοινωνίας, μὲ ἐμπειρία ἀπὸ ὅλα της τὰ ἐπίπεδα, μὲ πολιτικὴ ἐμπειρία, ἀνιδιοτέλεια, ἀποφασιστικότητα, ἀνθρώπους γύρω του ποὺ νὰ συμμερίζονται καὶ νὰ στηρίζουν τὸ ὅράμα του καὶ ἀρκετὴ δόσι… τρέλλας, ὥστε νὰ κυβερνήσῃ αὐτὸν τὸν λαό. Καιρὸς ἐγγύς…