
τῆς γῆς μειδίαμα κ’ εἰς τὸν κρότον
τῆς ὑπὸ ἔρωτα φλοισβησάσης
πρωτοκυμάντου, γλαυκῆς θαλάσσης!
Ἂν τοὺς βωμούς σου, θεὰ, ὁ φθόνος,
ἡ Εἱμαρμένη, ὁ μακρὸς χρόνος
ἔσβυσαν, κ’ εἶναι Ἔρωτων τᾶφος
καὶ τ’ ἁβρὰ Κύθηρα καὶ ἡ Πᾶφος,
εἰς τὰ θεμέλια τῶν βωμῶν σου,
κ’ εἰς τὰ συντρίμματα τῶν ναῶν σου
ῥόδον εἰς αὔρας πνοὴν ἐφύη,
καὶ τὴν ἰσχύν σου ἔτι μηνύει·
καὶ εἰς τὰ ἔρημ’ αὐτὰ τεμένη
ἀπὸ τὰ βέλη σου τετρωμένη
Συνέχεια