Διαβιώντας σὲ μίαν χώρα ποὺ ὅλα καταῤῥέουν καὶ μὲ διαρκῶς μειούμενες ἐπιλογὲς καὶ εὐκαιρίες, θὰ ἔλεγε κάποιος, μὲ ἀποφασιστικότητα, πὼς ναί, δυστυχοῦμε. Διαβιοῦμε πλέον δυστυχῶς ἅπαντες καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἀδιέξοδον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου, θεωρητικῶς, ἄλλοι μᾶς ἔσπρωξαν.

Ὅταν ἔχουμε μάθει, ὡς Ἀνθρωπότης, γιὰ αἰῶνες, νὰ στοχεύουμε ἁπλῶς στὰ στοιχειώδη καὶ τὰ ἀναγκαία, εἶναι σὰν νὰ ἔχουμε χάσει τὴν οὐσία τῶν στόχων μας. Διότι ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς στόχος τοῦ Ἀνθρώπου πρέπει νὰ εἶναι ἡ Ἐλευθερία. Κάθε ἡμίμετρον ἢ συμβιβασμὸς εἶναι ἔκπτωσις. Κάθε ἔκπτωσις δηλώνει ὑποταγή.

Μέσα στὶς τόσες ὑποθέσεις, ποὺ καθημερινῶς ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε, φορτωμένοι μὲ συναισθήματα φόβου καὶ ἀνασφαλείας, κρατᾶμε μόνον αὐτὰ ποὺ θεωροῦμε ἀναγκαία γιὰ νὰ πορευόμεθα, ξεχνώντας τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ σπουδαία. Κι αὐτὰ τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ σπουδαία ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι ΚΑΙ οἱ δικοί μας ἄνθρωποι.