Εἶναι ὑπέροχη ἡ στιγμὴ ἐκείνη τῆς συνειδητοποιήσεως… Τῆς βαθειᾶς… Αὐτῆς ποὺ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴν ῥουτίνα καὶ μᾶς …πετᾶ στὰ βαθειά.
Ὅπου φόβος καὶ μία ἀνελευθερία…
Γιὰ νὰ αἰσθανθῇ κάποιος ἐλεύθερος πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσῃ, ἕναν ἕναν, ὅλους τοὺς φόβους του. Ἕναν ἕναν νὰ τοὺς ἀποδομήσῃ, νὰ τοὺς γκρεμίσῃ καὶ νὰ ξακακτίσῃ γύρω ἀπὸ αὐτοὺς τὶς δικές του, ἀτομικὲς εἰκόνες καὶ ἀντιλήψεις.
Ἱεραρχοῦμε, ἐξ ἀνάγκης, διαφορετικὰ τὶς προτεραιότητές μας
Γιὰ νὰ ἐντοπίσουμε ὡς ἄτομα τὸ ποιὲς θὰ εἶναι οἱ ἀναγκαῖες, γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας, προτεραιότητες, καλὸ εἶναι νὰ σταματήσουμε μερικὲς στιγμὲς καὶ νὰ ἐπανεξετάσουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Διότι ἄλλο οἱ ἐπίπλαστες προσωπικές μας ἀνάγκες καὶ ἄλλο οἱ ἀληθεὶς καὶ πραγματικές μας προσωπικὲς ἀνάγκες.
Ὑπαρκτὰ κι ἀνύπαρκτα ἐμπόδια
Στὴν πραγματικότητα, γιὰ κάθε ἕναν ἄνθρωπο, σὲ κάθε μεριὰ τοῦ πλανήτου μας, ὅλα τὰ ἐμπόδια καθίστανται εὐκαιρίες γιὰ νὰ μάθῃ κι ὄχι ἀπαραιτήτως γιὰ νὰ παραιτηθῇ ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς καὶ τοὺς στόχους του. Τὰ ἐμπόδια χωρίζονται σὲ ἀληθῆ καὶ ψευδῆ ἤ, ἄλλως, σὲ ὑπαρκτὰ καὶ ἀνύπαρκτα.
Χαρὰ νὰ νοιώθῃς…
Χαρὰ βαθειά… Ἀπόλυτο… Χαρὰ δίχως ὅρια… Ἀκόμη κι ὅταν γύρω μας ὅλα καταπονίζονται, σκοτεινιάζουν, βαραίνουν, γέρνουν… Νὰ νοιώθῃς χαρά… Βαθειά, ἀπόλυτο, παγκόσμιο… Χαρὰ ποὺ θὰ ἀγκαλιάζη ὅλον τὸν κόσμο καὶ θὰ τὴν μοιράζῃς ἁπλόχερα ὅπου χρειάζεται… Γιατὶ χρειάζεται καὶ τὸ ξέρεις…
Φαινόμενα ποὺ …ἀπατοῦν!!!
Πολὺ συχνὰ ἡ κόπωσις, ἡ ἀπογοήτευσις καί, κατ’ ἐπέκτασιν ἡ παραίτησίς μας, εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς χαρακτηρίζουν. Ὄχι διότι παύσαμε νὰ εἴμεθα ἀγωνιστές, ἀλλὰ διότι ἀπαιτεῖται νὰ ἀντιμετωπίζουμε συχνὰ καταστάσεις ὑπερβολικὰ ἀκραῖες. Καταστάσεις οἱ ὁποῖες ἀνακύπτουν διότι πολλὰ ἀνόητα πλάσματα εἴτε ἀρνῶνται νὰ ἀντιδράσουν στὴν ἀτιμία εἴτε ἀκόμη καὶ συμπράττουν σὲ αὐτήν.