Μὲ τὴν δική μου ματιά.
Ὄχι μὲ τὴν λογικὴ ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ ἀφήνομαι, νὰ κλείνῳ τὰ μάτια καὶ νὰ ὀνειρεύομαι.
Τὸ αὔριο πάντα, ὅσο κι ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ τὸ ἀποδεχθοῦμε, εἶναι ἀποτέλεσμα καὶ συνδυασμὸς ἐπιθυμιῶν, φόβων καὶ ὀνείρων μας. Ἀναλόγως τῆς βαρύτητας ποὺ δίδουμε σὲ κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτά, θὰ μοιάζη, λιγότερο ἤ περισσότερο, μὲ αὐτὸ ποὺ πράγματι χρειαζόμεθα καὶ λαχταροῦμε. Συνέχεια →

Ἐπιτρέπουμε στὸ Φῶς, εἰδικῶς αὐτὴν τὴν ἐποχή, ποὺ εἶναι ἄφθονο, νὰ μᾶς «λούζῃ» καθημερινῶς.
Τὸ Φῶς «ἀνοίγει» τὰ μυαλά, «διευρύνει» τὴν ἀντιληπτικότητα καὶ μειώνει τὰ ἄχθη.
Ὅσο λοιπὸν τὸ Φῶς γύρω μας εἶναι ἄφθονο, ἂς φροντίζουμε διαρκῶς, ὅσο τὸ δυνατόν, νὰ τὸ ἀπολαμβάνουμε. Συνέχεια →

Προφανῶς καὶ δὲν τὰ γνωρίζουμε, διότι κάθε πόνος μας, ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως, μᾶς φαίνεται ἐγειρόμενος ἀπὸ διαφορετικὰ αἴτια. Μά πόσο διαφορετικά εἶναι αὐτά τά αἴτια, ἐφ΄ ὄσον τελικῶς εἴμαστε ἐμεῖς πού πονοῦμε;

Ἀγνοοῦμε, ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, πὼς ὁ κάθε μας πόνος, μικρὸς ἢ μεγάλος, ἔχει τὰ αἴτιά του σὲ κάτι, ὁ,τιδήποτε, μικρὸ ἢ μεγάλο, ποὺ ἀποκολλᾶται ἀπὸ μέσα μας. Σὲ κάτι ποὺ πιστεύουμε ἤ ἐπιθυμοῦμε κι ὄχι σὲ κάτι ποὺ χάνουμε. Συνέχεια →

Οἱ πραγματικὲς ἐρωτήσεις ὅμως πρέπει νὰ τεθοῦν σωστά.
Νὰ μάθουμε τὴν γλῶσσα μας…
Νὰ μάθουμε νὰ σκεπτόμεθα μὲ καθαρότητα καὶ δίχως ἐμμονές… Συνέχεια →

Κι ὄχι τῶν ἐξ ἀνάγκης.

Οἱ ἀποχωρισμοὶ εἶναι δύο εἰδῶν.
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς συμβαίνουν διότι κάποια Ἀνάγκη τὸ ἐπιβάλλει, ἀλλὰ εἶναι κι ἐκεῖνοι πού, ἂν κι ἐπίσης κάποια Ἀνάγκη τοὺς ἐπιβάλλει, ἀναβάλλονται ἐπ΄ ἀόριστον καὶ πραγματοποιοῦνται τυχαίως.

Οἱ ἀποχωρισμοὶ εἶναι δύσκολοι, διότι κοστίζουν συναισθηματικά.
Ὅταν καλούμεθα ἐμεῖς νὰ λάβουμε ἀποφάσεις ἀπομακρύνσεως κάποιων προσώπων ἀπὸ τὶς ζωές μας, τὸ βάρος τῶν συναισθημάτων αὐξάνεται δραματικὰ καὶ ἐγκλωβιζόμεθα στὴν ἀναποφασιστικότητα. Συνέχεια →