Οἱ πραγματικὲς ἐρωτήσεις ὅμως πρέπει νὰ τεθοῦν σωστά.
Νὰ μάθουμε τὴν γλῶσσα μας…
Νὰ μάθουμε νὰ σκεπτόμεθα μὲ καθαρότητα καὶ δίχως ἐμμονές… Συνέχεια →

Κι ὄχι τῶν ἐξ ἀνάγκης.

Οἱ ἀποχωρισμοὶ εἶναι δύο εἰδῶν.
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς συμβαίνουν διότι κάποια Ἀνάγκη τὸ ἐπιβάλλει, ἀλλὰ εἶναι κι ἐκεῖνοι πού, ἂν κι ἐπίσης κάποια Ἀνάγκη τοὺς ἐπιβάλλει, ἀναβάλλονται ἐπ΄ ἀόριστον καὶ πραγματοποιοῦνται τυχαίως.

Οἱ ἀποχωρισμοὶ εἶναι δύσκολοι, διότι κοστίζουν συναισθηματικά.
Ὅταν καλούμεθα ἐμεῖς νὰ λάβουμε ἀποφάσεις ἀπομακρύνσεως κάποιων προσώπων ἀπὸ τὶς ζωές μας, τὸ βάρος τῶν συναισθημάτων αὐξάνεται δραματικὰ καὶ ἐγκλωβιζόμεθα στὴν ἀναποφασιστικότητα. Συνέχεια →

Ἡ μόνη διαδρομὴ ποὺ ἔχουμε νὰ διανύσουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, εἶναι μία: ἡ Ἀνατροπή!

Ἀνατροπὴ στὶς πεποιθήσεις μας, στοὺς στόχους μας, στὰ ὄνειρά μας, στὶς δεσμεύσεις μας, στὶς σχέσεις μας, στὶς «ἄγκυρές» μας…
Ὅταν ὁ κόσμος μας ἀλλάζῃ, ὅπως τώρα, ἡ πρώτη μας ἐπιλογὴ εἶναι ἡ εύλελιξία καὶ ἡ προσαρμοστικότης.
Αὐτὲς οἱ προσαρμογὲς ὅμως ἐὰν δὲν συνοδεύονται καὶ ἀπὸ συνειδητὴ μετακίνησιν-κατάργησιν-ἀκύρωσιν τῶν ὅποιων ἀγκυλώσεών μας, τότε δὲν ἔχουν νόημα, ἐφ΄ ὅσον θὰ μᾶς περιορίσουν ἐκ νέου σὲ νέες «φυλακές».
Συνέχεια →

Ἔχουμε μήπως ἀναρωτηθῆ γιατί μᾶς πνίγει τόσος θυμός;
Ἔχουμε μήπως προβληματισθῆ γιά τά αἴτια τοῦ θυμοῦ μας;
Ἔχουμε μήπως διερωτηθῆ γιά τίς ἀφορμές (καὶ τὶς αἰτίες) πού τόν συντηροῦν; Συνέχεια →