Τὸ κάλλος καὶ ἡ ἀρίστη παιδεία,
ὁδήγησε τὸ πνεῦμα τῶν προγόνων μας,
εἰς τὴν δημιουργίαν μας.
Ἐμεῖς ἡ Εἰρήνη,
ἐμεῖς ὁ Ἀγών,
ἐμεῖς ἡ Ἐλευθερία.
Καὶ ἐστὶν Κότινος δι’ὑμᾶς,
ἐκ τῶν ἀρίστων πρὸς τοὺς ἀρίστους!
Περάσαν χρόνοι μεγαλωμένοι
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Δεσποτάκης Δημήτρης
Βρεταννικὴ προσφορὰ πολιτισμοῦ εἰς τὴν Εὐρώπη.
Βρεττανικὴ προσφορὰ πολιτισμοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην.
Εἰσὶ δὲ καὶ ἄλλαι περὶ τὴν Βρεττανικὴν νῆσοι μικραί· μεγάλη δ’ ἡ Ἰέρνη πρὸς ἄρκτον αὐτῇ παραβεβλημένη, πρόμηκες μᾶλλον πλάτος ἔχουσα. περὶ ἦς οὐδὲν ἔχομεν λέγειν σαφές, πλὴν ὅτι ἀγριώτεροι τῶν Βρεττανῶν ὑπάρχουσιν οἱ κατοικοῦντες αὐτήν, ἀνθρωποφάγοι τε ὅντες καὶ πολυφάγοι, τούς τε πατέρας τελευτήσαντας κατεσθίειν ἐν καλῷ τιθέμενοι καὶ φανερῶς μίσγεσθαι ταῖς τε ἄλλαις γυναιξὶ καὶ μητράσι καὶ ἀδελφαῖς…
Στράβωνος Γεωγραφικά Δ 5. 3-4
Ἀπόδοσις εἰς τὴν Νέαν Ἑλληνικήν: Συνέχεια
Εἶμαι βλάξ!
Τρία χρόνια ἐπέρασαν ἀπὸ τότε ποὺ ἡ κόρη μου,
μὲ ἔπεισε νὰ ἀγοράσωμεν ὑπολογιστήν.
Δηλώνω σήμερα, ἔχοντας σῶας τὰς φρένας,
ἔνοχος!
Εἶμαι ὁ ὑπαίτιος, ὁ ἀρχηγὸς καὶ ὁ Ἠθικὸς Αὐτουργός,
τῆς μεγάλης τῶν Ἑλλήνων ἐπαναστάσεως, Συνέχεια
Μακεδονία.
Μακεδονία
Μίαν φορὰν κι ἕναν καιρόν,
γυρολογοῦσε ὁ ἥλιος μοναχός·
πότες ὁμιλοῦσε σ’ ἀψηλά βουνὰ,
πότες σὲ περιγιάλια ζηλευτά.
— Ἀκοῦστε με τοὺς ἔλεε,
ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδος γῆ·
ἐδῶ γεννήθηκε ὁ Φώς,
ἐδῶ ὁ Ἐλεύθερος, ὁ Λόγος, ἡ Πνοή…
Τραγικός, μοναχικός δρόμος ἤ πορεία πρός τήν ἀπελευθέρωσιν;
Κάποτε, πρὸ τριάντα μηνῶν περίπου, κάποιοι γραφικοί, παλαβοί, ἄσχετοι μεταξύ των, εὑρέθησαν ἔξω ἀπὸ τὴν βο(υ)λή πρὸ κειμένου νὰ διαμαρτυρηθοῦν γιὰ ἕνα νομοσχέδιον ποὺ ἐψηφίζετο, τὸ ὁποῖον τελικῶς (ἐν συνεχείᾳ) ἐκρίθῃ ἀντισυνταγματικόν ἀπὸ τὸ ΣτΕ…Τότε λοιπόν, ἔξω ἀπὸ τὴν βο(υ)λή, ἦταν μόλις μερικὲς ἐκατοντάδες νοματαίων…
Μία χούφτα ἄνθρωποι…
Ἐὰν ἐξαιρέσουμε τοὺς χρυσαυγίτες, (ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως θὰ πήγαιναν, ἀλλὰ λίγοι συνετάσσοντο μαζύ τους) μαζὺ καὶ κάτι παπποῦδες ποὺ προασπίζοντο τὴν δόξαν τοῦ 1940, καθῶς καὶ τὸν Χαντζάρα, οἱ ὑπόλοιποι ἦσαν μετὰ βίας 300-500 γραφικοί!
Ἡ ἄλλη πλευρά.
Ἡ ἄλλη πλευρὰ
Τὰ χεὶλη της αἷμα ἔσταζαν,
καθὼς ἀργὰ ἀνασήκωνε ἀπὸ τὴν γῆς τὸ κορμί της.
Τότες, τρομαγμένον τὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ,
μὲ λαχτάραν χρύσωσε τὸ προσωπόν της
κι ἦταν οἱ στάλες πλάι ἀπ’ τὰ χείλη της,
μιὰ εὐμορφιά…
Κύτταξε ἀψηλά,
καθὼς ἐμπρός της ὁ νέκυος τῆς ἔδινε ζωήν
κι ἔπειτας,
τὸν κόσμον ἔτρεφεν τῆς νυκτός. Συνέχεια