Ὑπάρχει μία ἀρχὴ στὸν κόσμο μας, ποὺ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, συχνὰ πυκνά, λησμονοῦμε. Εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς μὴ συγκρίσεως. Εἶναι μία φυσικὴ ἐπιλογὴ κάθε ἐμβίου ὄντος, ποὺ κάνει πάντα τὸ καλλίτερον γιὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ γιὰ τοὺς γύρω του, ὑπακούοντας τυφλὰ στοὺς φυσικούς του νόμους καὶ  ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ ἐὰν οἱ γύρω του εἶναι καλλίτεροι ἢ χειρότεροι.
Διαβιεῖ μὲ μοναδικά του κριτήρια τὴν ἐπιβίωσιν καὶ τὴν βελτίστη ἀτομική του συμπεριφορὰ μέσα στὸ περιβάλλον του. Ἐκφράζει οὐσιαστικῶς, ὑπὸ τὶς ὅποιες συνθῆκες, τὸν καλλίτερόν του ἑαυτόν.
Ὄχι διότι διαθέτει τὴν ἀνθρώπινο μνήμη καὶ συνειδητότητα, ἀλλὰ διότι ἔτσι ἐκ φύσεως εἶναι πλασμένο. Συνέχεια →

Εἶναι μία ἀνάγκη, ποὺ ἐὰν δὲν τὴν ἐπιλέξουμε, θὰ ἀπωλέσουμε σημαντικότατα τμήματα πληροφορίας.
Εἶναι μία, ἐκ τῶν πραγμάτων, φυσικὴ ἐπιλογή, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψη, ἐπὶ τέλους, νὰ ἐπιτύχουμε ὑψίστους βαθμοὺς ἐπικοινωνίας μὲ ὅλους τοὺς ἀναγκαίους «συντρόφους» ποὺ θὰ συναντήσουμε στὴν πορεία μας.
Εἷναι τελικῶς μονόδρομος, ἀλλὰ θὰ τὸν ἐπιλέξουν μόνον ὅσοι διαπιστώνουν τὴν ἐπιβεβλημένη ἀναγκαιότητά του. Συνέχεια →

Καὶ μετὰ μαθαίνουμε νὰ προσφέρουμε.

Πρῶτα μαθαίνουμε νὰ θέτουμε ὅρια καὶ μετὰ νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ κινοῦνται ἐλεύθερα. Συνέχεια →

Ἡ Φύσις, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, μᾶς ὑποδεικνύει τὰ πάντα καὶ μᾶς καθοδηγεῖ ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ μᾶς πρέπει. Δὲν ὑπάρχει ἄγνωστος δρόμος καὶ δίλημμα ὅταν ἀφουγκραζόμεθα τὰ μηνύματα. Καὶ τὰ μηνύματα, πάντα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων εἶναι τέτοια ποὺ νὰ μᾶς κατευθύνουν ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ θὰ μπορέσουμε νὰ αἰσθανόμεθα περισσότερο ἀσφαλεῖς, ἥρεμοι καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν καὶ συχνότερα εὐτυχεῖς. Συνέχεια →