…καὶ  ἀνασυγκροτήσεως οἱ ὧρες ποὺ τώρα κυλοῦν.
Τὰ στενὰ περιθώρια, ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλουν, παραμένουν στάκτη στὰ μάτια μας, γιὰ νὰ μὴν τολμήσουμε νὰ δοῦμε πὼς ὁ κόσμος μας, ὅπως τὸν γνωρίζαμε τελείωσε. Κι ἐπεὶ δὴ στὸ Σῦμπαν δὲν ἀρέσουν τὰ κενά, ὅ,τι τώρα …ἀδειάζῃ, καλούμεθα συντόμως νὰ τὸ …γεμίσουμε. Ὅποιον χῶρο κατελάμβανε, ἐπισήμως, στὸν πλανήτη ὁ Ἕλλην, τώρα ποὺ ὅλα καταῤῤέουν, κάτι ἢ κάποιος θὰ κληθῇ νὰ τὸν ἀνά-καταλάβῃ, ἐφ΄ ὅσον δὲν γίνεται, βάσει Φυσικῶν Νόμων, νὰ μείνῃ κενός. Κι ἐδῶ ἀκριβῶς ξεκινᾶ ὁ δικός μας ῥόλος. Θά ἐπιτρέψουμε νά μᾶς ἐκτοπίσουν ἤ θά πολεμήσουμε γιά ὅ,τι ἱερότερον ἔχουμε στόν (πραγματικό) κόσμο μας; Συνέχεια →

Ἀρκετοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, ἐπέλεξαν νὰ βλέπουν τὴν ζωή τους σὰν …ταξείδι γεύσεων, ἐμπειριῶν καὶ ἀπολαύσεων.
Ὅμως… Ὅταν, συχνὰ πυκνά, ἀσχολούμεθα μόνον μὲ τὸ νὰ κυττᾶμε τὸ πῶς θὰ κάνουμε ἀπολαυστικότερο τὸ…«ταξείδι τῆς ζωῆς» μας, ποὺ εἶναι μία περιπέτεια γιὰ τοὺς περισσοτέρους, καλὸ εἶναι νὰ …φιλτράρουμε πολλὲς ἀπὸ τὶς σκέψεις μας, τὶς ἀποφάσεις μας καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας. Ὄχι φυσικὰ διότι τὸ …ταξείδι τῆς ζωῆς δὲν πρέπει νὰ εἶναι ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀπολαυστικό, ἀλλὰ διότι δὲν ἀξίζει τὸν κόπο νὰ εἶναι μόνον ἀπολαυστικό. Τὸ μυαλό, τὸ δικό μας μυαλό, δὲν τὸ κατέχουμε μόνον γιὰ νὰ ἐφευρίσκουμε ἰδέες, πρὸ κειμένου νὰ κάνουμε αὐτὸ τὰ …ταξείδι πιὸ ἀπολαυστικό, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε (συχνὰ πυκνά), πρὸ κειμένου νὰ κάνουμε τὸ …ταξείδι πιὸ …ἐποικοδομητικό!!! Συνέχεια →

Δὲν μᾶς τὸ εἶπαν…
Οὐδεὶς τὸ παρεδέχθῃ…
Οὐδὲ μία ἀνακοίνωσις συνέβῃ…
Κι ὅμως, ἡ ἀλλαγὴ συμβαίνει.
Ἡ μετάβασις ἀπὸ τὸ παλαιὸ καθεστὼς στὸ νέο, συμβαίνει. Γίνεται… Καὶ μέσα μας καὶ γύρω μας… Ὁπουδήποτε…
Ἡ μεταμόρφωσίς μας σὲ κοινωνίες συνειδητοποιημένες εἶναι γεγονός… Συνέχεια →

Μέσα στὴν δίνη τοῦ πολέμου, ποὺ βιώνουμε, ἀκοῦμε, βλέπουμε καὶ ἀντιμετωπίζουμε καταστάσεις παραλογίας. Τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, σὰν ἔννοιες, διαστρεβλώνονται καὶ χρησιμοποιοῦνται προσχηματικά.
Ἡ λογικὴ παραβιάζεται καὶ γελοιοποιεῖται καὶ μοναδικὸ μέλημα τῶν κρατούντων εἶναι ἡ διατήρησις τῆς ἐξουσίας τους μὲ κάθε μέσον.
Μᾶς προτάσσουν ἕναν σωρὸ ἄσχετες ἀφορμές, πρὸ κειμένου νὰ ἀσχολούμεθα μὲ τὰ δευτερεύοντα καὶ νὰ χάνουμε τὰ οὐσιώδη. Συνέχεια →

Προφανῶς, κρίνοντας μόνον ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων, στὴν πλειοψηφία μας διαβιοῦμε ἀσκόπως σαπροφυτῶντας, διότι ἀρνούμεθα νὰ καταβάλουμε τὸ τίμημα ποὺ ἀπαιτεῖ, σὲ χρόνο καὶ ἐνέργεια, ἡ πραγματικὴ ζωή. Τὸ πρόβλημά μας ὅμως δὲν εἶναι τὸ ἐὰν ἀληθῶς ζοῦμε ἢ ἐὰν λάθρα (καί, τελικῶς) σαπροφυτικῶς διαβιοῦμε, ἀλλὰ τὸ ἐὰν θέλουμε νὰ ζήσουμε ἤ ὄχι. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ὁ βίος συντελεῖται ἀσκόπως ἐνᾦ ἡ ζωὴ ἀπαιτεῖ σκοπό.

Συνέχεια →