Κλαίει ἡ ὑπουργάρα μας!
Κτυπιέται κι ὀδύρεται! Ὀδύρεται καὶ κλαίει!
Τέτοιος πόνος καὶ καϋμός!
Ἀλήθεια, τί ἀκριβῶς θέλει τώρα;
Νά συμπονέσουμε; Νά κατανοήσουμε; Ἢ νά φτύσουμε ἀκόμη μία φορά;
Ἂει οικττὴρ προσκυνημένε! Ποὺ ζητᾶς καὶ τὰ ῥέστα!
Νὰ τὰ σκεφτόσουν (ἐὰν μποροῦσες) ὄλα ὅσα καταγγέλλεις, τότε, ποὺ ἐψήφιζες, ποὺ ὑπέγραφες καὶ ποὺ συναινοῦσες!
Τώρα εἶναι ἀργὰ γιὰ δάκρυα ….Στέλλα!