Ἡ μνήμη μου εἶναι Πόντος…

19 Μαϊου…Ημέρα μνήμης για όλο τον Ελληνισμό,απανταχού της γης..

Μια μέρα που κανείς Ελληνας,Πόντιος ή μη,δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ και αυτές τις μνήμες που πολλοί από εμάς έχουν μέσα τους,κληρονομιά από κάποια μαυροφορεμένη γιαγιά,που μικρό παιδί ήρθε στα πάτρια εδάφη ,ξεριζωμένη από την γενέτειρα γη του Πόντου,ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ως ελάχιστο φόρο τιμής,να τις κληροδοτήσουμε κι εμείς με την σειρά μας στα παιδιά μας με εντολή να κάνουν το ίδιο στα δικά τους...
Συνέχεια

Ἕνα σημείωμα, κρυμμένο σὲ ὅπλο..

Ο Λάμπης Ν. Βολονάκης, λοχίας του Α΄ Λόχου του 17ου Συντάγματος Πεζικού υπηρετούσε στη Μικρά Ασία το 1920. Αποσυναρμολογώντας και καθαρίζοντας το όπλο του, βρήκε ένα σημείωμα και μια πεντάρα. Τα φύλαξε μέχρι την επιστροφή του στην πατρίδα και τα κατέθεσε στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρία της Ελλάδος.
Το σημείωμα είναι ενδεικτικό του διαχρονικού πνεύματος του Έλληνα Στρατιώτη, το οποίο προσπαθούν να εξοντώσουν τα τελευταία χρόνια: Συνέχεια

Τὸ ἔξυπνο πείραμα μίας δασκάλας ποὺ ἔγινε σέ ἑλληνικό σχολεῖο!



Δεν ξέρω αν όντως αληθεύει η παρακάτω ιστορία.
Θέλω πολύ να είναι αλήθεια.
Γιατι δίνει ελπίδα πολύ και την χρειαζόμαστε άμεσα. Ελπίδα πως υπάρχουν ακόμα Ελληνες,που «φυλάγουν Θερμοπύλες» (ειδικά σε τέτοιου είδους ευαίσθητα πόστα, όπως αυτό των εκπαιδευτικών, που θεωρούν αυτό που κάνουν ως λειτούργημα και υψίστη ευθύνη απέναντι στο αδιαμόρφωτο παιδί που έχουν στα χέρια τους κι όχι μια εργασία 8ώρου άνευ ευθύνης!!) Συνέχεια

Βρὲ ῥεμάλια, τό κύπελλο τοῦ Σπύρου Λούη δημοπρατεῖται κι ἐσεῖς κόβετε βασιλόπιτες;

Ἀπό τά ἄγραφα; 
Γιατί, τί εἶναι γεγραμμένο γιά νά τό δεχόμαστε; 
Μήπως ἡ ἀνεκδιήγητος χἌννα; 
Ἢ μήπως ὁ διάδοχός της;
Τί θά γίνῃ ῥεμάλια; Θά σηκωθῇ κάποιος νά πάῃ νά ἀγοράσῃ τό κύπελλον τοῦ Σπύρου Λούη πρό κειμένου νά παραμείνῃ στόν τόπο, ὡς ἐλάχιστος φόρος τιμῆς στήν μνήμη του; Ἢ θά τόν ξεπουλήσετε κι αὐτόν; Συνέχεια

Ὁ δρόμος τοῦ Μαραθωνίου μαχητοῦ.

Ξέρουμε καὶ νὰ πολεμᾶμε καὶ νὰ νικᾶμε! 

Ξέρουμε καὶ νὰ πεθαίνουμε γιὰ τὴν ἐλευθεριά μας καὶ νὰ τὴν τραγουδᾶμε!

Συνέχεια

Οἱ νεκροὶ ἐφέτος δὲν ἦλθαν!

 

ταν νύχτα, 3 Νοεμβρίου 1940. Ἡ Θεσσαλονίκη βομβαρδιζόταν ἀπό τήν Ἰταλική ἀεροπορία. Τήν νύκτα ἐκείνη, μιά νέα γυναίκα 20-21 ἐτῶν, ἡ Φωτεινή,  ἔμελλε νά γεννήσει τό πρῶτο καί τελευταῖο παιδί της. Ὁ ἄνδρας της ἔλειπε. Δυό-τρεῖς ἡμέρες πρίν, ἐπιστρατεύθηκε στό ΧV Σύνταγμα Πυροβολικοῦ.