Τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ 1941, ὁ Σμηναγὸς Δημήτριος Παληατσέας («Δερβίσης») ἀνέλαβε νὰ συνοδεύσῃ μίαν ὁμάδα Ἑλλήνων καὶ ξένων ἀνταποκριτῶν στὴν Κορυτσά, ποὺ ἐκάλυπταν τὸν πόλεμο ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς γραμμές. Δὲν ὑπῆρξε τυχαία ἡ ἐπιλογή του ἀφοῦ ἦταν ἤδη γνωστὸς ἀπὸ δημοσιεύματα τῶν ἑλληνικῶν ἐφημερίδων. Εἶναι ἐπίσης πιθανὸ νὰ ἐγνώριζε ἀγγλικὰ καὶ ἔτσι μποροῦσε νὰ συνεννοηθῇ μὲ τοὺς ξένους δημοσιογράφους, ποὺ ἦσαν κυρίως Ἀγγλοσάξωνες.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Κορυτσᾶ
22 Νοεμβρίου 1940. Ἐλευθέρα ἡ Κορυτσά!
Κάτι γιὰ νὰ θυμόμαστε…
Διότι αὐτὰ εἶναι σημαντικότερα ἀπὸ τὰ ἄλλα ποὺ ζοῦμε.
Δὲν εἶναι μόνον γιὰ νὰ τιμήσουμε.
Εἶναι γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ποιοί πράγματι εἴμαστε.
Ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Βορείου Ἠπείρου.
Η απελευθέρωση της Β. Ηπείρου
Η μεγάλη στιγμή της απελευθέρωσης φάνηκε να φτάνει οριστικά τον Δεκέμβριο του 1912, όταν ο ελληνικός στρατός ελευθέρωσε την Κορυτσά. Οι Χιμαριώτες υπό τον Σπυρομήλιο είχαν ήδη κερδίσει με επανάσταση την ανεξαρτησία τους. Μέσα σε τρεις μήνες (Μάρτιος 1913) ολόκληρη η Βόρειος Ήπειρος βρισκόταν υπό ελληνική κυριαρχία.
Ήταν η πρώτη φορά ύστερα από πέντε αιώνες που η Βόρειος Ήπειρος βρισκόταν ξανά στην αγκαλιά της πατρίδας και ένας άκρατος ενθουσιασμός επικρατούσε παντού. Γάλλος δημοσιογράφος που παρακολούθησε την υποδοχή του διαδόχου Γεωργίου από τους Βορειοηπειρώτες γράφει: «Επί τρία τέταρτα της ώρας μια απερίγραπτη παρέλαση χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών, οι οποίοι επευφημούν τον πρίγκιπα, ψάλλουν πατριωτικούς ύμνους, κουνούν ζωηρά βενετσιάνικα φαναράκια, σημαίες, μαντίλια, καπέλα, υψώνουν τα χέρια και υποκλίνονται… Επίσης πολυάριθμα είναι τα κόκκινα μουσουλμανικά φέσια. Οι φεσοφόροι αυτοί συμμετέχουν με τον ίδιο ενθουσιασμό κραυγάζοντας «Ζήτω ο Διάδοχος! Ζήτω ο Βασιλεύς Συνέχεια
Ἡ ἐαρινὴ ἐπίθεσις.
Κάποτε αὐτὸς ὁ τόπος, πρὶν καταλήξῃ νὰ λέγεται Ἑλλαδοκαφριστάν, διατηροῦσε ὑψηλὴ συνειδητότητα τῆς εὐθύνης του. Ἄνθρωποι, σὲ κάθε βαθμίδα τῆς διοικήσεως, ἀπὸ τὴν ἁπλὸ στρατιώτη ἔως τὸν ἀρχιστράτηγο, πολεμοῦσαν καὶ νικοῦσαν στὰ χιονισμένα βουνὰ τῆς Ἀλβανίας τὸν φασίστα δικτάτορα καὶ τὶς ὀρδές του.
Μαζὺ μὲ αὐτὸν πολεμοῦσαν τὸν Ἀλβανό, ποὺ ἀνεθάρρησε μὲ τὸν ὄγκο τῶν στρατευμάτων τῆς Ἰταλίας καὶ προετοιμαζόταν νὰ πολεμήσῃ τὴν ἄλλην πολεμικὴ μηχανὴ τῶν ναζί.
Συνέχεια
Τὸ Ἑλληνικὸ σχολεῖο Κορυτσᾶς σὲ ἀπόγνωσι!!!
Νομίζω πὼς εἶναι ἀπὸ τὰ σοβαρότερα ζητήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ ὁμογενεῖς μας.
Νομίζω πὼς ὀφείλουμε νὰ βοηθήσουμε, στὸν βαθμὸ ποὺ μᾶς ἐπιτρέπουν οἱ δυνάμεις μας, καὶ παραλλήλως νὰ ἀσκήσουμε πίεσι πρὸς τὰ κουδουνισμένα τῆς κυβερνήσεως, μήπως καὶ περισσέψουν ἀπὸ τὰ ταξειδάκια τους μερικὰ χιλιάρικα, νὰ κρατηθῇ τὸ σχολεῖο ἀνοικτό.
28η Ὀκτωβρίου 1940: Ἡ ἡμέρα ποὺ νικήθηκε ὁ ζόφος.
Του ακαδημαϊκού Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου
Την 28η Οκτωβρίου 1940, η προοπτική της Ιστορίας ήταν όσο ποτέ ζοφερή. Οι λαοί της Ευρώπης είχαν υποδουλωθεί ή φαίνονταν έτοιμοι να υποκύψουν στην φυλετική αλαζονεία του προβαλλόμενου ως «λαού των κυρίων». Η Γερμανία σάρωνε τα σύνορα των ηπειρωτικών επικρατειών, απειλούσε την υπόσταση της θαλασσοκράτειρας, προχωρούσε ακάθεκτη προς την κοσμοκρατορία.