Αὐτὸ ποὺ πολιτικοὶ πηγαίνουν στὰ μνημόνια καὶ ταὐτοχρόνως δὲν ἀπαιτοῦν στὶς διαπραγματεύσεις τὴν ἔκδοση τῶν καθαρμάτων, ποὺ ἐδολοφόνησαν τὸν Σολωμὸ καὶ τὸν Τᾶσο στὴν Δερύνεια…
…ἔχει ἀρχίσῃ νὰ μοῦ δίνῃ στὰ νεῦρα!!!
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: οἱ μνῆμες μας
Οἱ Θερμοπῦλες στὸ αἷμα μας κυλοῦν…
Σὰν σήμερα, τὸ 1974, ἐκεῖ, στὸν χῶρο μεταξὺ Γερλολάκκου καὶ Ἀγίου Δομετίου, στὴν Δυτικὴ Λευκωσία, λαμβάνει τέλος ἡ Ἱστορικὴ καὶ Ἐπικὴ Μάχη τοῦ Στρατοπέδου τῆς ΕΛΔΥΚ, μὲ τὸ Ὁλοκαύτωμά του καὶ τὴν θρυλικὴ πλέον ἀπαγκίστρωση τῶν Ἡρώων του…
Αἰώνιο παράδειγμα ὅτι οἱ «Θερμοπῦλες» κυλοῦν μέσα στὸ αἷμα τῶν Ἑλλήνων, ἀδιατάραχτα στοὺς αἰῶνες. Συνέχεια
Λαπήθου καὶ Καραβᾶς στὰ χέρια τῶν Τούρκων
Ἐφημερὶς τῆς 7ης Αὐγούστου 1974, ποὺ ἀνακοινώνει ὅτι ἔπεσε ὁ Καραβᾶς στὰ χέρια τῶν Τούρκων.
(φωτογραφία τοῦ Ἀ. Γεωργιάδου)
Σὰν σήμερα, στὶς 6 Αὐγούστου 1974, οἱ δύο κωμοπόλεις Καραβᾶ καὶ Λαπήθου, ἔπεσαν στὰ χέρια τῶν Τούρκων.
Ὁ σκληρὸς ἀγῶνας τοῦ Κρητικοῦ Ἀνθυπολοχαγοὺ Σταύρου Μπιτσάκη καὶ ὁ ἡρωικὸς θάνατός του περιγράφονται ἀπὸ ἔνα ἱστορικὸ ντοκουμέντο – τοῦ Μαρκίδου – ποὺ περιέχεται στὸ βιβλίο μου «Κύπρος 1974, Ἡ Μεγάλη Προδοσία.»
Εὐρισκόμεθα στὰ Δυτικὰ τοῦ προγεφυρώματος. Περίοδος ἐκεχειρίας. Μιᾶς ἐκεχειρίας ποὺ δὲν ἀπέτρεψε οὔτε τὴν προώθηση τῶν Τούρκων, οὔτε βέβαια τὴν ἀπόβαση τῆς 28ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας τους ὑπὸ τὸν Ὑποστράτηγο Φαζὶλ Πολάτ. Συνέχεια
Ἀκόμη ΔΕΝ ξεχνῶ!!!
Στὶς 20 Ἰουλίου 1974, 40.000 Τοῦρκοι, εἰσέβαλαν παράνομα στὶς βόρειες ἀκτὲς τῆς Κύπρου, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν παράνομη (σταδιακή-ἔως τὸ τέλος Αὐγούστου τοῦ 1974- καὶ μὲ τὴν «ἀνοχή» τῶν «συμμάχων» μας) κατοχὴ τοῦ 37% τοῦ νησιοῦ.
Περίπου 200.000 ἄνθρωποι ἐξεδιώχθησαν ἀπὸ τὰ σπίτια τους κι ἔγιναν πρόσφυγες στὴν ἴδια τους τὴν πατρίδα.
Περίπου 4.000 σκοτώθηκαν καὶ 2.500 ἐδηλώθηκαν ὡς ἀγνοούμενοι.
Γιὰ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα δὲν θὰ βάλη κάποιος τὴν σημαία τῆς Κύπρου σήμερα στὸ προφίλ του.
Οἱ Τρωᾶδες…
Οἱ Τρωᾶδες, ὁ γυναικεῖος θρῆνος σὲ κάθε πόλεμο, κάθε Τροία.
«Ἀρχίζομεν τὸν ἕναν θρῆνον καὶ εἰς ἄλλον πίπτομεν πάλιν».
Ἀνακαλῶντας τὸν στῖχο τοῦ Κάλβου, οἱ Τρωᾶδες εἶναι ἕνα δρᾶμα τοῦ θρήνου. Μὲ αὐτὸν ἀνοίγουν, εἰς αὐτὸν καταλήγουν. Μὲ τὸν θρῆνο τῆς Ἐκάβης ἐπὶ σκηνῆς ἀνοίγει τὸ πρῶτο στάσιμο τῶν Τρωάδων τοῦ Εὐριππίδου, μὲ τὸν θρῆνο μίας Τρωαδίτισσας τῆς φλεγομένης Συρίας ἀνοίγουν καὶ οἱ Τρωᾶδες τῆς Συρίας, στὸ Old Vic τοῦ Λονδίνου. Ἐχει παρατηρηθεῖ ὅτι οἱ Τρωᾶδες εἶναι ἕνα δρᾶμα στὸ ὁποῖον λείπει ἡ δραματικὴ δομή. Ἐὰν ἡ τραγῳδία εἶναι «πρᾶξις τελεία», ἐδῶ ἡ πρᾶξις ἔχει ἤδη συντελεσθεῖ καὶ τὸ δρᾶμα συνίσταται σὲ ἕναν θρῆνο, πού, χωρὶς καμμία ἀναστολή, καμμία ἀνακούφιση, ὅλο βαθαίνει. Συνέχεια
Ὁ Ἥρως Ὑποπλοίαρχος Τσομάκης Ἐλευθέριος
Ήταν ο διοικητής της Ναυτικής βάσεως στην Κερύνεια το 1974 με βάση το κάστρο της πόλεως.
Γεννήθηκε στην Καλλιθέα Αττικής στις 26/9/1944 και σκοτώθηκε για την πατρίδα του στις 20/7/1974 στην Κύπρο.
Ο Τσομάκης είναι ο πρώτος Αξιωματικός του Π.Ν. προερχόμενος από την Σ.Ν.Δ. μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος έδωσε την ζωή του μαχόμενος κατά εχθρού, σε έναν άνισο και εκ προοιμίου χαμένο αγώνα, πιστός στον όρκο τους προς την Πατρίδα και τις παραδόσεις του Ναυτικού μας. Μαζί του έπεσαν και τα υπόλοιπα οκτώ από τα εννέα μέλη του πληρώματος της Τ3.
Η θυσία τους ελάχιστα έχει γίνει γνωστή στο πανελλήνιο. Η Πατρίδα μετά τον θάνατό του απένειμε μόνο τον επόμενο βαθμό του Πλωτάρχου και καμμία τιμητική διάκριση και μόλις το 2009 τον βαθμό του Αντιναυάρχου. Συνέχεια