Αποσπάσματα από τη διάλεξη του Στρατή Μυριβήλη Ο Κομμουνισμός και το Παιδομάζωμα (1948).
«Κάθε φορά που μια μεγάλη χαρά ή μια θλίψη έρχεται να συνταράξει ως τις εθνικές του ρίζες ένα λαό, τα άτομα που τον αποτελούν αισθάνονται τη βιολογική ανάγκη να συμπλησιαστούν και να συνειδητοποιήσουν όσο περισσότερο μπορούν την ομαδική τους αλληλεγγύη. Το ίδιο γίνεται όταν ένας μεγάλος κίνδυνος σταθεί πάνω από το εθνικό σύνολο.
Τότε κάθε άτομο υπακούει σε μια μυστική, κεντρομόλο δύναμη, που το σπρώχνει να συσπειρωθεί γύρω στην κοινή, την παλιά και αγαπημένη εθνική εστία. Το αποτέλεσμα είναι θαυμαστό. Το απομονωμένο άτομο αισθάνεται τότε μέσα του τη δύναμη της ομογένειας του συνόλου, ο καθένας γίνεται η συνισταμένη όλων των συγκλινουσών θελήσεων. […]
Κάθε φορά που το Γένος σύσσωμο αισθανθεί αυτό το θαύμα, νοιώθει συγχρόνως πως καμμιά υλική δύναμη δε μπορεί να το καταπονήσει και να το βάλει κάτω. Αυτό το ξέρουν καλά –καλύτερα από μας- όλοι οι εχθροί που Συνέχεια