Πολλὲς φορὲς ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ κάποιον φθάνει σὲ ἀδιέξοδο καὶ αὐτὸ μᾶς ἀφήνει μιὰ αἰσθήσι πικρίας, ἀπογοητεύσεως καὶ νοιώθουμε σὰν νὰ μὴν ἔχουμε καμμία ἐπιλογή.
Αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ στὴν πραγματικότητα ὁ τρόπος ποὺ βλέπουμε τὰ πράγματα εἶναι περιοριστικὸς καὶ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ δοῦμε ὅτι ἔχουμε κι ἄλλες ἐπιλογές.
Σὲ κάθε γεγονὸς ὑπάρχουν τρεῖς θέσεις ἀντιλήψεως.
Ἡ δική μας θέσις, δηλαδὴ τὸ πῶς ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα, θέλουμε καὶ περιμένουμε νὰ εἶναι τὰ πράγματα, σύμφωνα μὲ τὸ μοντέλο μας γιὰ τὸν κόσμο.
Ἡ θέσις τοῦ ἄλλου, δηλαδὴ τὸ πῶς ὁ ἄλλος ἀντιλαμβάνεται, θέλει καὶ περιμένει νὰ εἶναι τὰ πράγματα σύμφωνα, μὲ τὸ δικό του μοντέλο γιὰ τὸν κόσμο.
Καὶ τέλος ἡ θέσις τοῦ παρατηρητοῦ, αὐτοῦ δηλαδὴ ποὺ βλέπει ἀπ΄ ἔξω τὴν κατάστασι. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Σούσουλα Γιώτα
Εἶναι σημαντικὸ νὰ παραμένουμε ὁ ἑαυτός μας.
Τὸ νὰ συνδεθοῦμε μὲ κάποιον ἀλλὰ ταὐτόχρονα νὰ διατηροῦμε καὶ τὴν προσωπικότητά μας, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ δυσκολότερα πράγματα ποὺ ὑπάρχουν.
Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι υἱοθετοῦν διάφορες μορφὲς συνδέσεως μὲ τοὺς ἄλλους.
Εἴτε ἀσπάζονται ὁλοκληρωτικά τὶς ἀπόψεις τοῦ ἄλλου, χάνοντας τὴν δική τους διαδρομή, ἤ κρατοῦν τὸν ἄλλο σὲ ἀποστάσι, γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸν κόσμο τους καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπομακρύνονται καὶ παραμένουν μόνοι. Συνέχεια
Οἱ πραγματικὲς Σχέσεις.
Πολλοὶ ἄνθρωποι κτίζουν σχέσεις ἐπάνω σὲ ἀπωθημένα.
Ἔτσι θεωροῦν ὅτι εἶναι ἐπιτυχία τὸ νὰ ἔχουν τὸ «ἐπάνω χέρι» στὶς σχέσεις.
Πάντα θὰ εὑρεθῇ κάποιος ποὺ θὰ συνάψῃ αὐτὸ τὸ σιωπηρὸ συμβόλαιο τῆς ὑποταγῆς. Συνέχεια
Μία ἀόρατος κλωστή…
Μιὰ Ἀρχαία Κινεζικὴ ἱστορία λέει ὅτι μιὰ ἀόρατη κόκκινη κλωστὴ συνδέει ὅλους ἐκείνους ποὺ προορίζονται γιὰ νὰ συναντηθοῦν, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν χρόνο, τὸν τόπο, ἤ τὶς περιστάσεις. Τὸ νῆμα μπορεῖ νὰ τεντώσῃ ἢ νὰ μπερδευθῇ, ἀλλὰ ποτὲ δὲν σπάει…
Πολλὲς φορὲς δύο ἐπιφανειακὰ ἄσχετα μεταξύ τους γεγονότα, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐρμηνευθοῦν, μπορεῖ νὰ συνδέονται καὶ νὰ ἔχουν Συνέχεια
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὁ Ἔρως εἶναι μία ἐπανάστασις…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὁ Ἔρως εἶναι μιὰ ἐπανάστασις…
ἐνάντια στὴν πεζότητα… Συνέχεια
Ἔχουν καὶ οἱ σχέσεις χαρακτήρα…
Ἔχουν καὶ οἱ σχέσεις τὸ χαρακτήρα τους…
Ἀλλες εἶναι ἤσυχες καὶ γλυκὲς… Θυμίζουν τζάκι καὶ σπιτικὴ μαρμελάδα.
Ἀλλες ποὺ δὲν ἔχω ὄνομα γι αὐτές, εἶναι ἐκεῖνες που κρατοῦν μόνον ἐπειδὴ ὑπάρχουν οἱ ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸ παρελθόν, ποὺ εἶναι πιὸ ἰσχυρὲς ἀπὸ τὸ μέλλον τὸ ἀβέβαιο καὶ καταφεύγει κάποιος σ’ αὐτές, ἐλπίζοντας ὅτι ἄν τὶς ῥίξει μὲ τὴν χούφτα ἐπάνω στὸ τέλμα τοῦ Συνέχεια