Ένας φίλος/συναγωνιστής έχει μια δική του ραδιοφωνική εκπομπή και μου ζήτησε να βγω στον αέρα να μιλήσω, γιατί “τα λέω πολύ ωραία”, μιλάω από καρδιάς. Του λέω, μα μόνο με τους φίλους μου Νίκο μου μπορώ να μιλήσω έτσι, αν βγω σε μικρόφωνο, επειδή το νοιώθω στημένο, δεν θα ανοίξω την καρδιά μου. Ο φίλος μου επέμεινε, πρέπει να ακούγονται τέτοιες φωνές, να μην ακούγονται μόνο αυτοί που ξέρουν τι θα πουν. Σ’ αυτό δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση, έχει απόλυτο δίκιο. Τότε με ρώτησε αν γνωρίζω κάποιον αγνό αγωνιστή που θα μπορούσε να μιλήσει για τα τεκταινόμενα στο Σύνταγμα. Στο μυαλό μου αμέσως ήρθε ένας λεβέντης που γνώρισα από τις πρώτες μέρες της Συνέχεια →