Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει πόσων χρονῶν εἶσαι.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν ῥισκάρῃς νὰ φανῇς κουτὸς γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης καὶ τῶν ὀνείρων σου.

Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ποιοὶ πλανῆτες εἶναι γύρω ἀπὸ τὸ φεγγάρι σου.
Θέλω νὰ ξέρω ἂν ἔχῃς ἀγγίξη τὸ βάθος τῆς δικῆς σου λύπης, ἂν εἶσαι ἀνοικτὸς στὶς προδοσίες ἢ ἐὰν ἔχῃς ζαρώση ἀπὸ τὸ φόβο.

Θέλω νὰ ξέρω ἂν μπορῇς νὰ μείνῃς μὲ τὸν πόνο τὸν δικό σου καὶ τὸν δικό μου, χωρὶς να τρέξῃς νὰ κρυφθῇς. Συνέχεια →

Ὄχι, δὲν εἶναι ἁπλό…
Εἶναι ἀπὸ τὰ δυσκολότερα καὶ τὰ σημαντικότερα…
Εἶναι ἡ Ἀνάγκη ποὺ ὅμως δὲν γνωρίζουμε ἀκόμη τὸ πῶς θὰ τὴν ἐπιλύσουμε…

Μὴν σκεφθεῖτε πὼς τὸ νὰ πασχίζῃ σήμερα κάποιος νὰ ζήσῃ ὡς Ἕλλην ἔχει νὰ κάνῃ μὲ ἐθνικιστικὲς παρακρούσεις ἤ μὲ κάθε τύπου ἀκραῖες κορῶνες.
Συνέχεια →

Ὅλοι μας κάθε ἡμέρα, μὲ κάθε τρόπο, ἠθελημένα ἡ ἀσυνείδητα σπᾶμε τὰ παλαιά μας ὅρια καὶ προχωρᾶμε κάνοντας πράγματα ποὺ ἐχθὲς φοβόμασταν. Ὁ ἑαυτός μας ἐπεκτείνεται ἀλλὰ ταὐτόχρονα νοιώθουμε ὅτι κάτι μᾶς φταίει ….ὅτι κάτι μᾶς κρατᾶ.
Εἶναι σὰν νὰ ἤμαστε δεμένοι ἀπὸ τὸ πόδι μὲ μιὰ ἁλυσίδα στὸ κέντρο ἑνὸς κύκλου. Καθὼς σπᾶμε ὅρια καὶ κάνουμε καινούργια πράγματα ἡ ἁλυσίδα μεγαλώνει ὁ κύκλος ἐπεκτείνεται καὶ ξεμακραίνουμε ἀπὸ τὸ κέντρο … ἀλλὰ πάντα κάτι μᾶς φταίει ….καὶ συνεχίζουμε νὰ προχωρᾶμε, ἡ ἁλυσίδα νὰ μεγαλώνῃ, νὰ μᾶς δίνῃ μιὰ μεγαλύτερη ἐλευθερία κινήσεων ἀλλὰ πάλι κάτι μᾶς κρατᾶ….
Καὶ φθάνει μιὰ στιγμὴ στὴν ζωὴ ὅλως μας ποὺ χρειάζεται νὰ ἀποφασίσουμε νὰ σπάσουμε τὴν ἁλυσίδα καὶ νὰ ἐλευθερώσουμε τὸν ἑαυτό μας. Τὸ σπάσιμο τῆς ἁλυσίδος ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς στάσεως μας ἀπέναντι στὴν ζωή. Συνέχεια →

Δὲν εἶναι τὸ φῶς ποὺ χρειαζόμαστε, ἀλλὰ ἡ φωτιά…
Δὲν εἶναι ἡ βροχούλα, ἀλλὰ ἡ βροντή….
Χρειαζόμαστε τὴν καταιγίδα, τὸν ἀνεμοστρόβιλο καὶ τὸν σεισμό…
Kαλημέρα….
Συνέχεια →

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι περπατοῦν γρήγορα καὶ ἔχουν τὰ μάτια τους στραμμένα στὸ πεζοδρόμιο ἤ τὸ πολὺ πολὺ στὰ ῥοῦχα καὶ στὰ πρόσωπα τῶν περαστικῶν.
 Ἂς κυττάξουμε ὑψηλὰ ἀγαπημένοι μου φίλοι. Συνέχεια →