Ὅλοι μας κάθε ἡμέρα, μὲ κάθε τρόπο, ἠθελημένα ἡ ἀσυνείδητα σπᾶμε τὰ παλαιά μας ὅρια καὶ προχωρᾶμε κάνοντας πράγματα ποὺ ἐχθὲς φοβόμασταν. Ὁ ἑαυτός μας ἐπεκτείνεται ἀλλὰ ταὐτόχρονα νοιώθουμε ὅτι κάτι μᾶς φταίει ….ὅτι κάτι μᾶς κρατᾶ.
Εἶναι σὰν νὰ ἤμαστε δεμένοι ἀπὸ τὸ πόδι μὲ μιὰ ἁλυσίδα στὸ κέντρο ἑνὸς κύκλου. Καθὼς σπᾶμε ὅρια καὶ κάνουμε καινούργια πράγματα ἡ ἁλυσίδα μεγαλώνει ὁ κύκλος ἐπεκτείνεται καὶ ξεμακραίνουμε ἀπὸ τὸ κέντρο … ἀλλὰ πάντα κάτι μᾶς φταίει ….καὶ συνεχίζουμε νὰ προχωρᾶμε, ἡ ἁλυσίδα νὰ μεγαλώνῃ, νὰ μᾶς δίνῃ μιὰ μεγαλύτερη ἐλευθερία κινήσεων ἀλλὰ πάλι κάτι μᾶς κρατᾶ….
Καὶ φθάνει μιὰ στιγμὴ στὴν ζωὴ ὅλως μας ποὺ χρειάζεται νὰ ἀποφασίσουμε νὰ σπάσουμε τὴν ἁλυσίδα καὶ νὰ ἐλευθερώσουμε τὸν ἑαυτό μας. Τὸ σπάσιμο τῆς ἁλυσίδος ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς στάσεως μας ἀπέναντι στὴν ζωή. Συνέχεια →

Δὲν εἶναι τὸ φῶς ποὺ χρειαζόμαστε, ἀλλὰ ἡ φωτιά…
Δὲν εἶναι ἡ βροχούλα, ἀλλὰ ἡ βροντή….
Χρειαζόμαστε τὴν καταιγίδα, τὸν ἀνεμοστρόβιλο καὶ τὸν σεισμό…
Kαλημέρα….
Συνέχεια →

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι περπατοῦν γρήγορα καὶ ἔχουν τὰ μάτια τους στραμμένα στὸ πεζοδρόμιο ἤ τὸ πολὺ πολὺ στὰ ῥοῦχα καὶ στὰ πρόσωπα τῶν περαστικῶν.
 Ἂς κυττάξουμε ὑψηλὰ ἀγαπημένοι μου φίλοι. Συνέχεια →

Εἴμαστε συνταξειδιῶτες στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο.
Ἐχουμε σταματήση γιὰ νὰ γνωρισθοῦμε μεταξύ μας, νὰ ἀγαπήσουμε ὁ ἔνας τὸν ἄλλο καὶ νὰ μοιρασθοῦμε αὐτὰ ποὺ ἔχουμε.
 Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι παροδικὸς καὶ πολύτιμος. Συνέχεια →

Ὅταν εἶσαι κάπου καὶ νοιώθεις χαρά, φαίνεται ὅτι αὐτὴ ἡ χαρὰ ἔρχεται ἀπ΄ ἔξω. Στὴν πραγματικότητα δὲν συμβαίνει αὐτό, ἡ χαρὰ εὑρίσκετο μέσα σου καὶ τὸ ἐξωτερικὸ ἐρέθισμα εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀφορμή ποὺ βοήθησε τὴν χαρὰ νὰ βγῇ πρὸς τὰ ἔξω.

Συνέχεια →