Εἶναι ἀνιστόρητος! Τὸ ἔχω ξαναπεῖ. Εἶναι ἀνιστόρητος καὶ συνεπῶς ἀνήθικος. Διότι δὲν εἶναι κακὸ νὰ μὴν γνωρίζῃς ἰστορία. Κακὸ εἶναι νὰ τῆς ἀλλάξῃς τὰ φῶτα συνειδητά. Κι ὁ Καζάκης τὸ κάνει. (Τοῦ χρωστῶ λοιπὸν μίαν ἀπάντησι, γιὰ κάποιο πρόσφατό του ἄρθρο, ἀλλὰ λόγῳ ἄλλων ὑποθέσεων θὰ τὴν λάβῃ σὲ μερικὲς ἑβδομᾶδες. Θὰ τὴν λάβῃ ὅμως. Νὰ περιμένῃ. Καὶ νὰ εἶναι βέβαιος πὼς θὰ ἀποδείξω τὸ ψεῦδος καὶ τὰ φίλτρα του!)
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀληθινὴ ἱστορία
Οἱ Διόσκουροι.
«Όταν οι μαύρες θύελλες σηκώνουν μαυρισμένα κύματα, οι άνθρωποι στέκουν όρθιοι στην πλώρη και προσεύχονται στα θεϊκά παιδιά του Δία και σφάζουν άσπρα αρνιά. Τότε αμέσως γαληνεύουν τα κύματα της αφρισμένης θάλασσας και ο διάπλους γίνεται εύκολος και ακίνδυνος».
Ομηρικός ύμνος
Ο ΜΥΘΟΣ
Σύμφωνα με τον μύθο, οι δίδυμοι ήρωες Διόσκουροι, Κάστορας και Πολυδεύκης, γεννηθήκαν στον Ταΰγετο, το μεγάλο βουνό της Σπάρτης και του Ταινάρου, έτσι είναι κατεξοχήν ήρωες δωρικής καταγωγής.
Στην Σπάρτη, ο βασιλιάς Τυνδάρεως, είχε για γυναίκα του την πανέμορφη Συνέχεια
Μυστικά χαραγμένα στήν πέτρα
ΤΕΡΠΩΝ ΕΙΜΙ ΘΕΑΣ ΘΕΡΑΠΩΝ ΣΕΜΝΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ…
Σε παρουσίαση στο περιοδικό Archéologia του αρχαιολογικού μουσείου της πόλης Antibes, το οποίο στεγάζεται στο οχυρό του 17ου αιώνα (έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Vauban) που προστάτευε την πόλη από τη μεριά της θάλασσας, διαβάσαμε, μεταξύ άλλων, ότι το πιο χαρακτηριστικό αντικείμενο της ιστορίας της πόλης αυτής, κατά την άποψη του διευθυντή του μουσείου, Ερίκ Ντελαβάλ, είναι η κροκάλα του Τέρποντος.
Πρόκειται για μια αρκετά μεγάλη, λειασμένη από το νερό, μαύρη στενόμακρη κροκάλα από Συνέχεια
Καλὰ νὰ πάθουν οἱ «ἀντιπαραγωγικοί»!
«Νὰ μὴ πληρώνονται. Νὰ ἐργάζονται δωρεάν, παρέχοντας τὶς ὑπηρεσίες τους στήν Πατρίδα γιὰ τὴν Πατρίδα, δίχως ἀμοιβή καὶ κορδελίτσες.» Τἂδε ἔφη Πάγκαλος ἐμμέσως…. (Πλὴν σαφῶς!)
Οἱ κολλῆγοι.
Ἀνέφερα πρό μερικῶν ἡμερῶν στὸ σημείωμα: Πόσο θλιβεροὶ εἶναι, τοὺς διαλόγους ποὺ διεξήχθῃσαν στὴν βουλὴ τοῦ 1910, μετὰ τὰ γεγονότα στὸ Κιλελέρ. Σήμερα, πρὶν παρουσιάσω μίαν γενικὴ ἄποψι τῶν τότε γεγονότων (ἀπὸ τὸ ἱστολόγιον σὰν σήμερα) θὰ προσθέσω κάποιες ἀκόμη πληροφορίες, ποὺ ἀντλῶ ἀπό τὸ σύγγραμα τοῦ Σπύρου Μελᾶ, Ὁ γιὸς τοῦ Ψηλορείτη.
Ἡ δυστυχία τοῦ νὰ εἶσαι Τοῦρκος.
Τὸ παρακάτω ἄρθρο, ἐξαιρετικότατον, ὅπως κι ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὴν Ζαγάλισα, ἀποδεικνύει γιὰ ἀκόμη μία φορὰ τὰ ὅσα πιστεύω. Δὲν ὑποτιμῶ κανέναν λαό. Θεωρῶ πὼς κάθε λαὸς ἔχει νὰ «παίξῃ» ἕναν συγκεκριμένο ῥόλο στὸν πλανήτη. Τὸν ὁποῖον καὶ θὰ «παίξῃ» σωστά, μόνον ὅταν ἔχει τὴν ἐπίγνωσι ποὺ ἀπαιτεῖται. Ὁ τοῦρκος δὲν τὴν ἔχει. Πάντα πάσχιζε νὰ γίνῃ κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πράγματι ἦταν. Κι ἀκριβῶς ἐκεῖ εἶναι τὸ πρόβλημά του.
Ποιός εἶναι ὁ ῥόλος τοῦ τούρκου στὸν πλανήτη; Εἰλικρινῶς δὲν ξέρω. Ἀλλὰ ἀπὸ Συνέχεια