Μήπως εἶναι μισέλληνες;
Μήπως εἶναι μισάνθρωποι;
Ἤ μήπως τίποτα ἀπό αὐτά καί ἁπλῶς ἀναμένουν (ἐπὶ τέλους) νά ἀλλάξῃ σέ αὐτόν τόν τόπο κάτι πρός τό καλλίτερον;
Γιὰ ἀρχὴ θὰ πρέπη νὰ κατανοήσουμε πὼς ναί, πάντα, παντοῦ γύρω μας, ὑπάρχουν καὶ οἱ μισάνθρωποι.
Ὑπάρχουν φυσικά, ἐπίσης σὲ μεγάλες δόσεις, ἀρκετοὶ μισέλληνες, ἑλληνογενεῖς ἢ μή, μὰ παραλλήλως ὑπάρχουν καὶ ἀρκετοὶ ἐντεταλμένοι, ποὺ γιὰ ἀστεία ἀνταλλάγματα, ἐνσπείρουν συνειδητῶς ζιζάνια καὶ δηλητήρια μέσα στὶς κοινωνίες μας. Εἶναι, βλέπετε, χρήσιμος πάντα ὁ διαχωρισμὸς κάθε εἴδους, ἀλλὰ καὶ ἐξυπηρετικὲς οἱ κοινωνικὲς διασπάσεις.
Σὲ γενικὲς γραμμὲς ὅμως στὴν ἀνθρωπότητα τὸ μῖσος, ἐὰν δὲν καλλιεργηθῇ ἐντέχνως, ἀπὸ θρησκευτικές, κρατικὲς ἢ κομματικὲς προπαγάνδες, δὲν εἶναι ἔμφυτον. Ὁ ἄνθρωπος, γενικῶς, ὅπως δὲν ἀρέσκεται στὸ νὰ τὸν μισοῦν, ἔτσι καὶ δὲν μισεῖ.
Ἀλλὰ αὐτὰ συμβαίνουν σὲ γενικὲς γραμμὲς καὶ μόνον.
Συνέχεια →