Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω γιατί εἶναι κακὸ ποὺ ἡ Πρωτομαγιὰ παύει νὰ εἶναι ἡμέρα ἀπεργίας καὶ γίνεται ἐπισήμως ἀργία. Ἀρκετὰ πιὰ μὲ τὴν ὑποκρισία καὶ τοὺς ἐξωραϊσμούς. Ἀργία ἦταν πάντα, οὔτως ἢ ἄλλως.
Καί, ἐδῶ, στὴν Γερμανία, ἐπίσημος ἀργία εἶναι, μὲ τὸν νόμο, χωρὶς φροῦ-φροῦ κι ἀρώματα καὶ ὀνομάζεται «Ἡμέρα τῆς Ἐργασίας» (Tag der Arbeit), ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν τιμᾶται ἡ ἐργασία.
Στὴν ἀρχὴ τῆς κρίσεως ἡ κυριάρχος ἀπόφανσις, ἦταν: «ε, δὲν θὰ γίνουμε Βουλγαρία».
Ἦταν τόση ἡ ἄγνοια γιὰ τὸ τί εἶχε πραγματικὰ συμβεῖ, τόση ἡ βεβαιότης ὅτι εἴμαστε πλέον ὑψηλά, ὡς ὁ λαὸς ποὺ «κατεξιώθη καὶ ἀνήκει στὸν σκληρὸ πυρήνα τῆς Εὐρώπης», τόση ἡ ξιπασιὰ ἀπέναντι στοὺς κατωτέρους γείτονές μας, ποὺ θὰ ἀνεχόμασταν πολλά, ἀλλὰ ὄχι δὰ καὶ νὰ γίνουμε, ἐμεῖς οἱ ἄρχοντες, ἡ βαρειὰ ἀριστοκρατία τῶν Βαλκανίων, Βουλγαρία. Καὶ γιὰ νὰ μὴ γίνουμε Βουλγαρία μὲ τίποτα ἀποκοτιές, δώσαμε στὰ γρήγορα ἄφεσι στὴν ἀλητεία ποὺ μᾶς κατήντησε στὴν χρεωκοπία καὶ τῆς ἀναθέσαμε νὰ συνεχίσῃ νὰ μᾶς κυβερνᾷ γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ.
Συνέχεια
Ἄδωνις Γεωργιάδης: Ἡ κρίσις ἔχει ὀνοματεπώνυμον: Ἀλέξης Τσίπρας.
****************************************
Ὑπάρχουν πολλοὶ ἀνάμεσά μας, ποὺ θεωροῦν αὐτὸν τὸν γελοῖο σαλτιμπᾶγκο, ὡς ἕναν ἀπὸ τοὺς καλλιτέρους πολιτικοὺς ποὺ διαθέτουμε. Εἶναι, λέν, ἀποτελεσματικός, γιὰ αὐτό. Σπανίως περνοῦν τέτοιοι ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ προσκήνιο. Ἔχουν γενικῶς ἐντυπωσιασθῆ. Συνέχεια
Καὶ ἐκεῖ ποὺ κοντεύαμε νὰ τὸν ἐξεχάσουμε, τσοῦπ, ἐξεφύτρωσε κι αὐτός, γιὰ νὰ μᾶς δώσῃ τὸ δικό του πασχαλινὸ «μήνυμα», λὲς κι ἐνδιαφέρεται κάποιος νὰ τὸν ἀκούσῃ.
Οἱ νόμοι φτιάχνονται σὲ μίαν συγκεκριμένη ἐποχή, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν συγκεκριμένες ἀνάγκες, ὑπὸ συγκεκριμένες συνθῆκες. Τὰ χρόνια ὅμως περνοῦν καὶ οἱ ἀνάγκες ἀλλάζουν. Ἀλλάζουν καὶ οἱ συνθῆκες.
Οἱ διεθνεῖς κι ἐθνικοὶ νόμοι γιὰ τοὺς πρόσφυγες ἐδημιουργήθησαν μετὰ τὸν πόλεμο γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθῇ, κυρίως, τὸ πρόβλημα τῶν φυγάδων πρὸς τὴν Δύση, ἀπὸ τὶς τότε χῶρες τοῦ Σιδηροῦ Παραπετάσματος.
Ἀναρωτῶνται πολλοὶ κι ἀνησυχοῦν, γιὰ τὸ πότε θὰ γίνη ἡ πρώτη τρομοκρατικὴ ἐπίθεσις στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλᾶχ καὶ στὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἄποψίς μου εἶναι ὅτι δὲν θὰ γίνῃ. Τοὐλάχιστον δὲν θὰ γίνῃ συντόμως, στὸν ὁρατὸ χρονικὸ ὁρίζοντα καί, εἰδικότερα, μέσα στὸ πλαίσιο προθέσεων καὶ κινήτρων στὸ ὁποῖον γίνονται οἱ ἀντίστοιχες ἐπιθέσεις σὲ ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρώπης.
Καί, δὲν θὰ γίνῃ, ὄχι ἐπειδή, ὅπως ἰσχυρίζονται, ἡ Ἑλλὰς τοὺς χρειάζεται γιὰ πέρασμα καὶ δὲν θὰ τὴν προκαλέσουν ἢ ἐπειδὴ ἡ Ἑλλὰς δὲν ἔχει διαφορὲς μαζύ των ἀπὸ τὸ παρελθὸν κι ἄλλες γεωστρατηγικές, ὑψηλοῦ -δῆθεν- ἐπιπέδου συνωμοσιολογικὲς θεωρίες. Οἱ ἐπιθέσεις δὲν συντονίζονται κεντρικῶς ἀπὸ τὸν ISIS.
