Θυμᾶσθε τήν Μαντᾶμ Σουσοῦ;
Θυμᾶσθε τό γέλιο πού κάναμε μέ τίς κοτσάνες της;
Ἔ, κάποιος ἀνεγκέφαλος, κι ὄχι σαφὼς ὁ Ψαθᾶς ποὺ κατεῖχε ἄριστα τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀπεφάσισε νὰ μᾶς ἀντιμετωπίζῃ ΜΟΝΟΝ ὡς φιλοθεάμον κοινὸ τῆς Σουσοῦς. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ὑπουργεῖον ἀΠαιδείας
Πανεπιστήμια καὶ «Πανεπιστήμια».
Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα ὅταν τὰ κόμματα ἐμπλέκονται στὴν ἐκπαίδευσι τῶν νέων.
Δὲν εἶναι μόνον τὰ κόμματα…
Εἶναι πολλὰ περισσότερα…
Εἶναι οἱ ἐκπτώσεις μας… Εἶναι ἡ ἐμπλοκὴ τῶν ἐπαγγελματικῶν μας μὲ τὰ κοινωνικά μας…
Εἶναι ἡ παραλογία τοῦ νὰ μετατρέψουμε τὶς πεπαιδευτικὲς φωλιὲς σὲ φωλιὲς παραγωγῆς μαζανθρώπων… Συνέχεια
Κι ἀπό πότε βρέ «κουμπάρε» εἶναι δικά σας τά Πανεπιστήμια;
Ποιός μωρέ τά πληρώνει; Ποιός πληρώνει τούς δικούς σας μισθούς; Ποιός πληρώνει τήν ζέστη σας; Τίς μετακινήσεις σας; Τίς ἄδειές σας; Τίς αἴθουσές σας;
Τί μᾶς λές βρέ «κουμπάρε»;
Κι ἀπό πότε τά Πανεπιστήμια εἶναι μόνον κτίρια; Εἶναι μόνον ἐγκαταστάσεις;
Ἀπό πότε τά Πανεπιστήμια εἶναι ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ δημόσιοι ὑπάλληλοι πού κατέληξαν συνδικαλιστές; Συνέχεια
Παιδεία δὲν εἶναι ἡ συσσώρευσις γνώσεων…
Παιδεία δὲν εἶναι ἡ συσσώρευση γνώσεων ἀλλὰ ἡ ζύμωση τοῦ νοῦ, τοῦ φρονήματος και τοῦ χαρακτήρα. Συσσώρευση γνώσων π.χ. εἶναι νὰ ξέρῃ κάποιος τὰ κλασσικὰ χωρία περὶ εὐγνωμωσύνης, παιδεία εἶναι νὰ εἶναι εὐγνώμων ὁ ἴδιος πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν εὐεργέτησαν. Συνέχεια
Ἡ κρύα ψαρόσουπα τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης.
Απεχθάνομαι το πρωινό ξύπνημα.
Απεχθάνομαι το πρωινό ξύπνημα σχεδόν όσο και την κρύα ψαρόσουπα.
Η ψαρόσουπα -υπό τις κατάλληλες συνθήκες- μπορεί να είναι πολύ νόστιμη. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο αποτρόπαιο, πιο εξευτελιστικό, πιο τραυματικό, από το να τρως ένα πιάτο κρύα ψαρόσουπα, αυγοκομμένη και -ω, θεέ του αποτροπιασμού!- με ρύζι. Συνέχεια
Μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη…
“Δεν αναφέρεται το καθεστώς της 4ηςΑυγούστου, ως δικτατορία. Το βιβλίο παρουσιάζει τον Ιωάννη Μεταξά να αναλαμβάνει την εξουσία μετά από ‘κοινωνική αναταραχή που εκφραζόταν με πορείες , διαδηλώσεις και απεργίες‘. Η αφήγηση δίνει στους μαθητές νακαταλάβουν πως ήταν κάτι σαν πατέρας του έθνους, που ήρθε για να επιλύσει ‘την πολιτική αστάθεια‘ από την οποία ‘η Ελλάδα ταλανιζόταν‘. Ενώ υπόρρητα διατυπώνεται πως οι πορείες , οι διαδηλώσεις και οι απεργίες δεναποτελούν μέσα πάλης του λαού για τα δίκια του, αλλά ‘ταλανίζουν‘ τη χώρα , όταν εκδηλώνονται. […] Ωσαύτως παραδίδονται στη λήθη όλα όσα ο ελληνικός λαός βίωσε και γνωρίζει για τους κυβερνήτες τυχοδιώκτες εκείνης της περιόδου, που στα δύσκολα παρέδωσαν το
λαό και τη χώρα στους κατακτητές, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς”. Συνέχεια