Τὴν Κυριακὴ 7 Μαΐου, ἡμέρα τῶν γαλλικῶν ἐκλογῶν καὶ λίγο πρὸ τῶν ὁριστικῶν ἀποτελεσμάτων, ἀπεφάσισα νὰ δημοσιεύσω (ῥισκάροντας) τὶς ἀπόψεις μου γύρω ἀπὸ τὸ «φαινόμενο Λεπέν», ποὺ πιστεύω πὼς πλησιάζει ταχύτατα τὴν ἐξουσία (παρὰ τὰ πρόσφατα ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα), καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ βρώμικο παιχνίδι προπαγάνδας ποὺ ἔστησαν ἀπροκάλυπτα κι ἐκεῖ.
Ἔγραψα, μεταξὺ ἄλλων, τὰ ἐξῆς: Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Κεμὰλ Ἀτατοῦρκ
Λαθρο …σουλτάνος ὁ σουλτάνος;
Θὰ ἀκούσουμε πάρα πολλὰ γιὰ τὸν Ἐρντογὰν ἀκόμη, ἀνάλογα (ἢ καὶ χειρότερα) αὐτῶν ποὺ ἀκούσαμε γιὰ τὸν Καντάφι, γιὰ τὸν Ἄσαντ, γιὰ τὸν Σαντὰμ καὶ γιὰ τὸν Μιλόσεβιτς. Δόσεις ἀληθείας ἴσως νὰ ὑπάρχουν πράγματι στὰ ὅσα θὰ ἀκούσουμε, ἀλλὰ σὲ οὐδὲ μίαν περίπτωσιν θὰ ἀνταποκρίνονται στὴν ἀπόλυτο ἀλήθεια.
Ἤ τοὐλάχιστον δὲν θὰ ἀνταποκρίνονται σὲ μίαν ἀλήθεια ποὺ ἀφορᾶ στὴν δική μας πραγματικότητα, παρὰ μόνον στὸ …φαίνεσθαι καὶ στὸ …δίκαιον τοῦ ἰσχυροῦ. Συνέχεια
Φθάνοντας στὸ τέλος …περιφερειακῶν ῥόλων
Ἡ νίκη τοῦ Ἐρντογᾶν στὸ πρόσφατο δημοψήφισμα, σφραγίζει τὸ τέλος τῆς τουρκικῆς δημοκρατίας κι ἑτοιμάζει μίαν ἀναγέννηση τοῦ τουρκικοῦ ἔθνους μέσα ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ τῆς πορείας του.
Παράλληλα δὲ σημαίνει καὶ τὸ τέλος ἑνὸς ὁλοκλήρου περιφερειακοῦ συστήματος, ἡ κατάῤῥευσις τοῦ ὁποίου οὐσιαστικὰ κλείνει καὶ μίαν ἱστορικὴ φάση βιαίας μεταλλάξεως τῆς Ἑλλάδος.
Μίας μεταλλάξεως μὲ πολλὰ στάδια κι ἐπίπεδα, ποὺ διαφοροποίησαν τοὺς σκοποὺς καὶ τοὺς λόγους ὑπάρξεως τοῦ Ἔθνους μας, διατηρώντας μας σὲ ῥόλους περεφερειακοὺς πολλῶν ἱστορικῶν κύκλων, μὲ κέντρο ὅμως πάντα τὴν Τουρκία. Συνέχεια
Πῶς τὸν Μάρτιο τοῦ 2008 «ἀπέδρασε» ἡ Τουρκία ἀπὸ τὸ Δ.Ν.Τ.
Πῶς ὅμως ἔγινε αὐτό;
Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ 2001, τὸ ΑΕΠ τῆς Τουρκίας μειώθηκε κατὰ 5.7%, ὁ πληθωρισμὸς στὶς τιμὲς τῶν καταναλωτικῶν ἀγαθῶν ἔφθασε τὸ 55% καὶ ἡ τουρκικὴ λίρα ὑπετιμήθη κατὰ 51%, ἔναντι τῶν κυρίων ξένων νομισμάτων.
Οἱ χρεωκοπίες ἐπιχειρήσεων ἀνεκοινώνοντο ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλην καὶ χιλιάδες ἐργαζομένων εὑρέθησαν στὸν δρόμο.
Συνέχεια
Δημιουργία Μαρξισμοῦ καὶ σύνδεσίς του μὲ τὸν καπιταλισμὸ
Γνωρίζοντας ἱστορία ἀντιλαμβάνεσαι ψυχραιμότερα τὰ σημερινὰ γεγονότα
Καὶ μὲ τὴν ἰδιότητά μου αὐτὴν τοῦ φερέλπιδος Ἱστορικοῦ, θὰ τονίσω κάτι:
Tὸν «μαῦρο» Αὔγουστο τοῦ 1922, ὅταν ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας εἶχε καταῤῥεύση καὶ ὑποχωροῦσε ἄτακτα, μὲ ἐξαίρεση τὸ 5/42 τοῦ Πλαστῆρος, τὸ Ἀπόσπασμα Λούφα, τὴν Μεραρχία Ἱππικοῦ καὶ τὴν Ἀνεξάρτητη Μεραρχία, οἱ Τοῦρκοι στὶς μάχες ἐνικήθησαν παντοῦ. Μίαν ἀλήθεια ποὺ τὴν ἀγνοοῦν ὅλοι, γιατὶ οὐδεὶς Ἱστορικός, μὲ ἐξαίρεση τὸν Κ. Χατζηαντωνίου, στὸ βιβλίο του γιὰ τὴν Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία, (ἐκδ.ΠΕΛΑΣΓΟΣ) ἀναφέρει ὅτι ὅπου οἱ Ἑλληνικὲς μονάδες ἐσταμάτησαν κι ἐπολέμησαν, ἀπέκρουσαν τὶς τουρκικὲς ἐπιθέσεις, δίδοντας χρόνο σὲ ἄλλες μονάδες νὰ γλυτώσουν τὴν αἰχμαλωσία καὶ σὲ πρόσφυγες νὰ ἀποφύγουν τὸν ἐξανδραποδισμό. Συνέχεια