Ἔχουμε μήπως ἀναρωτηθῆ γιά τό πόσο ἀνεξάρτητοι, ὡς προσωπικότητες, εἴμαστε; Μήπως τελικῶς ὅλη αὐτή ἡ εἰκόνα πού ἔχουμε «δομήση» γιά ἐμᾶς εἶναι μία πλάνη πού ἀπαιτεῖται (ἐπὶ τέλους!!!) νά καταῤῥιφθῇ, γιά νά ἐπαναδομηθῇ σέ ἄλλα, γερά, θεμέλια;
Μήπως καταλήξαμε νά νομίζουμε ἄν τί νά γνωρίζουμε; Συνέχεια →

Κάτι ποὺ διαρκῶς μᾶς ὑποχρεώνει νὰ παραμένουμε ἐν ἐγρηγόρσει. Κάτι πολὺ σπουδαῖο μὰ καὶ συνάμα πολὺ ἀσαφές. Κάτι ποὺ διαρκῶς μᾶς κάνει νὰ αἰσθανόμεθα ὅτι παραλείψαμε ἤ ἀγνοήσαμε σπουδαία στοιχεία μὰ καὶ παραλλήλως ποὺ δὲν προσδιορίζεται λεκτικῶς κι ἐννοιολογικῶς… Κάτι ποὺ αἰσθανόμεθα πὼς εἶναι ἡ ἀρχὴ πολλῶν ἐπερχομένων διεργασιῶν, ἀλλὰ ποὺ ἀκόμη ἀδυνατοῦμε νὰ προσδιορίσουμε τὴν χρησιμότητά του…
Μά τί εἶναι;
Μία διαίσθησις; Μία βεβαιότης; Ἤ μία ἀμφιβολία; Συνέχεια →

Νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι βασανίζονται ἀπὸ μιὰ διπλὴ προσδοκία: νὰ εἶναι πάντα σημαντικοὶ στὴν μνήμη κάποιου καὶ ἐκεῖνοι ποῦ τοὺς πλήγωσαν νὰ ἐπανορθώσουν. Συνέχεια →

Ἀπὸ μίαν τόσην δὰ λεπτούλα κλωστούλα διατηρεῖται ἀκόμη ἡ ἰσχὺς τῶν δεσμῶν μας.
Μίαν κλωστούλα ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε, ἀκόμη, διότι εἶναι καὶ …ἀόρατη, μὰ καὶ …ἀδαμάντινη, ἀλλά, κυρίως, εἶναι ἡ δική μας ἄρνησις ποὺ τῆς προσδίδει ἀκόμη τὴν ὁποιανδήποτε ἰσχύ!!! Εἶναι, ἐν ὀλίγοις, ἕνα (ἂς ποῦμε…!!!) κατάλοιπο τῶν προαιωνίων «προμηθειακῶν ἀδαμαντίνων (κυριολεκτικῶς!!!) δεσμῶν», ποὺ ἂν καὶ ἀδυνατούσαμε νὰ διακρίνουμε, ἐν τούτοις καὶ ὑπαρκτὰ ἦσαν καὶ τόσο ἰσχυρά, ποὺ οὔτε νὰ ἀνασάνουμε μᾶς ἐπέτρεπαν μά, τελικῶς, ὁ «φωτισμός» τους σιγά-σιγὰ τὰ ἀποσυνθέτει.
Ὅμως… Αὐτὸ τὸ «ὄμως», τὸ τόσο κραυγαλαῖο τώρα πιά, μᾶς ὑποχρεώνει, συνειδητῶς ἢ ἀδυνειδήτως, νὰ τὰ διακρίνουμε αὐτὰ τὰ δεσμά, νὰ τὰ σπάσουμε καὶ ἐπὶ τέλους νὰ ἀπελευθερωθοῦμε πλήρως. Συνέχεια →