Ἔχουμε μήπως ἀναρωτηθῆ γιά τό πόσο ἀνεξάρτητοι, ὡς προσωπικότητες, εἴμαστε; Μήπως τελικῶς ὅλη αὐτή ἡ εἰκόνα πού ἔχουμε «δομήση» γιά ἐμᾶς εἶναι μία πλάνη πού ἀπαιτεῖται (ἐπὶ τέλους!!!) νά καταῤῥιφθῇ, γιά νά ἐπαναδομηθῇ σέ ἄλλα, γερά, θεμέλια;
Μήπως καταλήξαμε νά νομίζουμε ἄν τί νά γνωρίζουμε;
Ἐὰν διαπιστώνουμε, διαρκῶς, πὼς κάτι στὶς ζωές μας εἶναι λάθος, τότε τὸ πρόβλημά μας γιὰ νὰ ἐπιλυθῇ πρέπει νὰ ἀναζητηθῇ τὸ αἴτιον. Συχνὰ ἀρεσκόμεθα νὰ πιστεύουμε πὼς τὸ αἴτιον κάποιων λάθος ἀποφάσεών μας εὑρίσκεται ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς. Πιστεύουμε, γιὰ παράδειγμα, πὼς ὁ καταιγισμὸς τῆς παραπληροφορήσεως ἢ ὁ τρόπος ποὺ μᾶς ἐξεπαίδευσε ἡ οἰκογένειά μας ἤ, ἀκόμη, ἴσως καὶ τὰ σχολικά/ἐφηβικά μας χρόνια εὐθύνονται γιὰ αὐτὸ ποὺ σήμερα πιστεύουμε ἢ καὶ εἴμεθα. Ἡ περίπτωσις νὰ εὐθυνόμεθα ἐμεῖς ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον γιὰ ὄλα αὐτά, ἀποκλείεται ἐκ τῶν προτέρων.
Κι ὅμως… Κι ὅμως…
Πράγματι ἀπὸ μωρὰ παιδιὰ μᾶς ἐκπαιδεύουν γιὰ νὰ καταλήγουμε πιστὰ ἀντίγραφα τῆς οἰκογενείας μας ἢ τῶν κοινωνικῶν προτύπων ποὺ ἐπιβάλλονται μέσῳ τῶν κρατικῶν μηχανισμῶν καὶ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως. Τὰ βιβλία ποὺ …«ἐπιτρέπεται» νὰ διαβάζουμε εἶναι κάτι γλυκανάλατα μυθιστορήματα ἢ κάτι παραποιημένες ἱστορικὲς ἐκδοχὲς ἢ κάτι ποὺ …«φιλοσοφοῦν» ἐκ τῆς ἀρλουμπολογίας. Ἀληθεῖς καὶ σὲ βάθος προβληματισμοὺς οὐδέποτε ἐγγίζουμε, ὅπως φυσικὰ δὲν ἐγγίζουμε ὅ,τι δήποτε ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὸ «Εἶναι». Περιοριζόμεθα στὸ «ἔχειν» (ἤ, ἀκόμη χειρότερα, στὸ «θὰ ἤθελα νὰ ἔχω»), διότι εἶναι σαφῶς εὐκολότερον τὸ νὰ κυττᾶμε γύρω μας ἂν τί μέσα μας. Σὲ ἀρκετὲς μάλιστα περιπτώσεις τὸ πηγαίνουμε στὸ …μὴ παρέκει, ἐφ΄ ὄσον ἐναποθέτουμε τὴν ἐπίλυσιν τῶν προβλημάτων μας εἴτε στὸν θεό μας εἴτε στὸ …κόμμα μας εἴτε ἀκόμη καὶ στοὺς …ἐξωγηΐνους.
Ἠ περίπτωσις νὰ ἤμαστε ἐμεῖς τὸ αἴτιον ὅλων τῶν προβλημάτων μας ἀποκλείεται ἐξ ἀρχῆς.
Αὐτὰ ὅλα, μὰ καὶ πάρα πάρα πολλὰ ἀκόμη, εἶναι διεπιστωμένο καὶ κοινῶς ὁμολογούμενον, πὼς εὐθύνονται γιὰ τὸ τί εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα. Ἀλλά ποῦ ἀκριβῶς εὐρίσκεται ἡ ἀτομική μας βούλησις; Πότε ἐμεῖς καί μόνον ἐμεῖς ἀποφασίσαμε νά τά παύσουμε; Πότε ἐμεῖς καί μόνον ἐμεῖς ἐπιλέξαμε νά σταθοῦμε μόνοι μας στά πόδια μας μή ἀναμένοντες καθοδήγησιν; Πότε ἐμεῖς καί μόνον ἐμεῖς ἀποφασίσαμε νά ἀφήσουμε πίσω μας κάθε εἴδους καί ἐκδοχῆς ἀπόψεις γιά νά δομήσουμε ἀπό τό μηδέν ὅλο μας τό πεποιθησιακό σύστημα; Πότε τέλος πάντων παύσαμε νά παπαγαλίζουμε; Πότε περιορίσαμε τούς μιμητισμούς μας;
Ἀρεσκόμεθα νά νομίζουμε πώς διαθέτουμε τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως, ἀλλὰ τελικῶς, ἐὰν ἐξετάσουμε στὶς λεπτομέρειες ὅλην αὐτὴν τὴν ἀρέσκεια, θὰ διαπιστώσουμε εὔκολα πὼς τὸ μόνον ποὺ ἔχουμε εἶναι ὁ παπαγαλισμός. Ἡ ἐπίπονος ἀτομικὴ προσπάθεια ἐρεύνης καὶ «φιλτραρίσματος» εἶναι κάτι ἀπεχθές. Ἡ ἐκκαθάρισις τῶν περιττῶν ἀπόψεων, ἀπὸ μέσα μας, εἶναι κάτι ἀδιανόητον, ἐφ΄ ὅσον ἔχουμε πείση πρὸ πολλοῦ τοὺς ἑαυτούς μας πὼς δροῦμε αὐτοβούλως. Καί, φυσικά, τὸ καθημερινὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐπιλογῶν μας εἶναι μία ἀκόμη …καταστροφή, ποὺ ἂν τί νὰ μᾶς ἐπιλύῃ προβλήματα, μᾶς τὰ πολλαπλασιάζει.
Τὰ πάντα, μᾶς ἀρέσει δὲν μᾶς ἀρέσει, προέρχονται μόνον ἀπὸ ἐμᾶς. Τὸ πῶς βλέπουμε τὸν κόσμο, τὸ τί πιστεύουμε γιὰ αὐτόν, τὸ τί ἐλπίζουμε, τὸ ποῦ βολευόμεθα, τὸ πότε ἀνησυχοῦμε μὰ καὶ τὸ πότε δροῦμε ἢ ἀκινητοποιούμεθα, προέρχονται ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς νομίζουμε πὼς πιστεύουμε. Αὐτὰ ποὺ νομίζουμε πὼς πιστεύουμε σαφῶς καὶ μᾶς τὰ ἐνεφύτευσαν ἄλλοι, μὰ ἡ ἐμμονή μας στὸ νὰ τὰ διατηροῦμε, δίχως νὰ ἀμφισβητῶνται, μᾶς ὑποχρεώνει νὰ αὐτό καταδυναστευόμεθα. Ἡ αὐτοκαταδυνάστευσις ὅμως εἶναι ἀτομική μας ὑπόθεσις.
Εἶναι ἁπλὸ τὸ νά ἀποφεύγονται οἱ ἐπίπονοι προβληματισμοί μας. Εἶναι ἁπλούστερον τὸ νὰ ἐπιῤῥίπτουμε σὲ ἄλλους τὶς εὐθύνες τῶν δικῶν μας πράξεων. Εἶναι ἁπλούστατον τὸ νὰ παραμένουμε παρατηρητὲς τῶν ζωῶν μας.
Μὰ εἶναι πλέον ἀναγκαῖον τὸ νὰ παύσουμε νὰ ἀμπελοφιλοσοφικοαρλουμπολογοῦμε καὶ νὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητα ὡς ἔχει. Αὐτό-παρηγορούμεθα μὲ ἀναβολὲς καὶ ἀναστολές, πρὸ κειμένου νὰ καθηστερήσουμε τὶς ἀναγκαῖες, γιὰ ἐμᾶς, ἀποφάσεις καὶ πράξεις.
Ἐφ΄ ὅσον ὅμως ἰσχύει αὐτό, τότε καλὸ εἶναι καὶ νὰ παύσουμε νὰ ἐλπίζουμε, διότι καταντήσαμε αὐτοκτονικοί. Δὲν θὰ μᾶς σώση κάποιος. Μόνον ἐμεῖς εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κάνουμε.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
.
ΕΚΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ,
ΖΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ…
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ…
ΟΣΑ ΟΜΟΡΦΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ ΕΓΡΑΨΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ….
ΕΔΩ ΚΑΤΩ Η ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΉ ΓΡΑΜΜΗ
ΜΕΤΑΞΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΛΕΠΤΗ – ΑΔΙΟΡΑΤΗ –
ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΛΙΓΩΝ …
.
Όταν ο άνθρωπος χάνει το ένστικτο της επιβίωσης χάνει την ικανότητα του να είναι παίκτης και να παίζει παιχνίδια και γίνεται ο ίδιος παιχνίδι· σε παιχνίδια άλλων.
Δεν υπάρχει επιλογή ή είσαι το πιόνι ή είσαι ο παίχτης.
ORGONODROME
Υ.Γ.
ΜΑΖΙΚΑ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ
Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΒΙΩΝΕΙ ΜΟΝΟ
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ…
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ…
……..
.
Κι ὅμως… γιὰ κάποιον λόγο, κάπου στὸ βάθος τοῦ εἶναι μου, ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ κάτι. Δὲν ξέρω γιατί, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι.
Ο της σκέψεως τρόπος σαν διαδικασία ακολουθουσα την σειράν παρατηρησις – ερωτησις – κρίσις -απαντησις – συμπέρασμα υπόκειται σε παρεμβολές προερχόμενες από υποβολιμιαια γνώσιν ην ελαβαμε σε μικραν ηλικίαν
Είς τά θηλαστικά ισχύει πως διδαχές εντυπωμενες είς ηλικιακόν στάδιον αναλογικως ίδιο ανά είδος καθίστανται σχεδόν μη αναιρεσιμες
Είς τό των ανθρώπων είδος αυτό το στάδιον
ευρίσκεται εις την πρώτην επταετιαν και ότι
εδιδαχθη εντυπωνεται και μένει ως εάν να είναι
αλήθεια αυταποδεικτος
Λειτουργεί ως φίλτρον για τις επόμενες κρίσεις καθισταμενο αιτία για μεροληπτικήν αντιληψιν
Ως εάν η κρίσις μας να ” λογοκρίνει” τις προσλήψεις εμπειριών μέσω των αισθήσεων
Τούτο άγει τα άτομα να μήν αλλάζουν ομάδα η βαπτιστικον όνομα κλπ
Η βουλησις πλέον δεν δύναται να αναγνωρισθεί ως ελευθέρα διότι δεν είναι
Αυτό το φαινόμενον συνεπικουρουμενον από την παρεμβολή του ορμεμφύτου – ενστίκτου στην διαδικασία μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο όρος ” ανθρώπινα όντα” είναι ικανός να περιγράψει μόνον μικρόν του πληθυσμού μέρος δηλαδή εκείνον το τμήμα όπου εξαιρείται του κανόνος
Δια το μεγαλύτερον τμήμα του πληθυσμού ο όρος
” όντα ” αρκεί
Αὐτό, τὸ «ὄντα», νομίζω πὼς ἀποτυπώνει ὅλην τὴν πραγματικότητά μας.
Ἐν τούτοις ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω καὶ νὰ ἐλπίζω πὼς ὅλο καὶ κάποιοι θὰ ἐπιτύχουν νὰ ξεφύγουν τῆς …«πεπατημένης».
Στοιχείον βασικον για αυτήν την εκ του κανόνος εξαίρεσιν είναι η γνώσις γλώσσας Ελληνικής
Το πλήθος των εννοιών όπου αντιλαμβάνεται ο έχων καλήν γνώσιν δημιουργεί ένα έδαφος εύφορο για την ανάπτυξιν αμφιβολιών και αμφισβητήσεων άρα και αναζητήσεων περί του βέλτιστου
Οι τού κανόνος εξαιρουμένοι από τούδε και στο εξής θα καλούνται εξαιρετικοί με την σωστην έννοια τού όρου
Είναι εκείνοι όπου δύνανται να αρνηθούν την θρησκείαν ην εδιδαχθησαν είναι εκείνοι όπου δύνανται να μεταβάλλουν την γνωμιν τους περί ενός ζητήματος αναλόγως και της των συνθηκών μεταβολής κλπ
Αυτοί οι εξαιρετικοί λοιπόν διακατέχονται από μιαν βασικην προκαταληψιν η οποία αποτελεί και χαρακτηριστικόν προς αναγνωρισιν
Δεν υποθέτουν δεν φαντάζονται αλλά δυστυχώς πιστεύουν πως δεν είναι εξαιρετικοί αλλά απλώς προσεπαθησαν κάτι το οποίον είναι δυνατόν για όλους
Κατ αυτούς αρκεί μια προτροπή η παραινεσις ώστε να προβληματίσει καί τούς άλλους και να τους οδηγήσει στην αναζητησιν και τα συνεπακόλουθα αυτής
Ως εάν να αρκούν μερικές συμβουλές από το Τεντογλου ώστε να γίνω εγώ άλτης
Ας κατανοήσει επιτέλους ο Τεντογλου πώς αφ’ ενός εγεννηθην με πτωχήν σωματικήν προίκα και αφ’ ετέρου ακολουθών της μοιρας μου το γραμμένο δεν εκπαιδευθην επαρκώς και καταλλήλως
Αν θέλει ας με οικτιρει αλλά δεν δικαιούται να ζητεί από έμεναν τα όσα αυτός δύναται
Το του άνωθεν παραδειγματος νόημα είναι πιστεύω ευληπτον
Δεν χαίρομαι που συμβαίνει αλλά εφόσον συμβαίνει οφείλουμε να το δεχθούμε
Δεν στέκει ορθόν το να θεωρούνται όλοι οντα αυτόβουλα και οδηγουμενα από την σκέψιν άρα ικανά για περίσκεψιν
Τραγικόν αλλά αληθές το φαινομενον
Την καλησπέρα μου στις φίλες Νέμεσις και Φιλονοη
Νὰ εἶσαι καλά!
Φίλη μου
Έχοντας διάγει μέγα του βίου μου τμήμα κατέληξα στο συμπέρασμα πως θα πρέπει από του δε χρόνου να ονομάζω κάθε τί το παρατηρουμενον με το προσιδιαζον της αξίας αυτού όνομα
Είς απλουστέρα της γλώσσης μορφήν εξηγώ πως κατεννοησα οτι ορθόν είναι τα σύκα να λέγονται σύκα
Όσον δε περί όντων κάποια εξ αυτών αξίζουν τον επιθετικον προσδιορισμον ανθρώπινα τα δε λοιπά αποτυγχανοντας να κερδίσουν αυτήν την αξίαν δεν δύνανται παρά απλώς όντα ονομασθήναι δηλαδή ζωντανά πού έλεγε και ο παππούς μου
Οι της πεπατημενης οδού εκφευγοντες έχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά τα προσδίδοντα εις αυτούς το γνώρισμα των τού κανόνος εξαιρεταιων δηλαδή εξαιρετικών όπου δικαιούνται την θεσην επί τής οποίας ιστανται ή και την πορειαν όπου θα τους οδηγεί να ξεφύγουν της πεπατημενης όπως αναφέρεις
Κατά βάσιν όμως δικαιούνται ως όντα να καλούνται ανθρώπινα
Εξήγησα την απατην εκείνην όπου τρέφουν αυτοί οι εξαιρετικοί δηλαδή δίδουν πιστην και ελπιδαν στο ότι και κάποιοι από τους άλλους θα κατορθώσουν ότι και οι ίδιοι εκατορθωσαν
Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει
Δεν ενθυμουμαι εάν έχω αναφερθεί και σε παρελθούσα μεταξύ ημών συζήτηση σε αυτήν την τραγικην αλήθειαν για αυτό και θα το δηλώσω έστω και σαν επανάληψιν
Ο χαζός γνωρίζει την διαφορά του από τον έξυπνο ο έξυπνος αρνείται να γνωρίσει την διαφορά του από τον χαζό
Μετ’ εκτιμήσεως
Θὰ μπορούσαμε, γιὰ νὰ τὸ λύσουμε ὡς θέμα, νὰ μιλᾶμε γιὰ ἀνθρώπους καὶ γιὰ ἀνθρωποειδῆ. Ὅσο δὲ κυλοῦν τὰ χρόνια τόσο καὶ πείθομαι γιὰ τὴν τεραστία αὐτῶν τῶν ἀνθρωποειδῶν ἀρισθμητικὴ ἰσχύ. Ἐὰν ἐπὶ πλέον κυττάξουμε μὲ προσοχὴ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς ἀντιμετωπίζουν οἱ (φερόμενοι ὡς) κρατοῦντες, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ὅταν ἀπευθύνονται στὴν μεγάλη μάζα τὸ κάνουν ἀκριβῶς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο: ἀγνοοῦν τοὺς λιγοστοὺς -στοιχειωδῶς ἢ ἀρκούντως- σκεπτομένους καὶ ἑστιάζουν μόνον στὸ πῶς θὰ χειρισθοῦν τοὺς μαζανθρώπους.
Ἐξακολουθῶ ὅμως νὰ πιστεύω πὼς εἶναι ἀκραία προσβλητικὸ γιὰ κάποιον νὰ διατυπώνονται τέτοια συμπεράσματα, διότι αὐτομάτως τοποθετεῖ τοὺς μὲν ἀπὸ ἐδῶ καὶ τοὺς δὲ ἀπὸ ἐκεῖ. Καταληκτικῶς πιστεύω πὼς τέτοιου εἴδους ζητήματα (καὶ συμπεράσματα) δὲν πρέπει νὰ ἐκφράζονται ἢ νὰ γράφονται δημοσίως (ὅπως ἀπὸ ἐδῶ μέσα καλὴν ὥρα), ὄχι ἀπὸ φόβο ἀλλὰ ἀπὸ στοιχειώδη σεβασμὸ κι αὐτοσεβασμό.
Υ.Γ. Μοῦ ἄρεσε αὐτὸ τὸ τελευταῖο: «ὁ χαζὸς γνωρίζει τὴν διαφορά του ἀπὸ τὸν ἔξυπνο. Ὁ ἔξυπνος ἀρνεῖται νὰ γνωρίσῃ τὴν διαφορά του ἀπὸ τὸν χαζό».