Ὅταν ἐδιάβασα τὸ παρακάτω κείμενον συνειδητοποίησα γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ πὼς οἱ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ Ἕλληνες δὲν κρύβονται κάτω ἀπὸ χρώματα, σημαῖες καὶ «ἰδεολογίες».
Δὲν δολοφονοῦν, διότι οἱ ἴδιοι δημιουργοῦν τὴν ζωή.
Δὲν κάνουν διακρίσεις, διότι ἀντιλαμβάνονται πὼς ὁ πλανήτης αὐτὸς ἐδημιουργήθη μὲ ἀπόλυτο Ἔρωτα γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ μόνον τὰ ἀνθρωποειδὴ μποροῦν νὰ τὸν ἐπισκιάσουν ἢ καὶ νὰ τὸν καταστρέψουν.
Δὲν ἀρνῶνται τὴν γνώσι ἤ τὴν ἐμπειρία τους, σὲ κανέναν, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν τοὺς χωρίζῃ ἤ ὄχι κάτι.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἄνθρωποι
Μόνον ἔτσι μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε τὸν κόσμο.
Ἕνας ἐπαναστάτης μὲ αἰτία…
Ο νεαρός που βλέπετε στην φωτογραφία, λέγεται Jack Andraka και είναι επαναστάτης..!
Όχι σαν αυτούς τους εγκληματίες με τα Καλάσνικωφ που έχουμε συνηθίσει να μας πλασάρουν για «επαναστάτες» ..
Γιατί λοιπόν τον λέμε έτσι;;
Γιατί στα 15 του μόλις χρόνια, έγινε ο ίδιος η αλλαγή που ήθελε να δει στον κόσμο.
Πως;;
Πάλεψε ενάντια στο ανθρωποδιωκτικό σύστημα που ζει, ώστε να προσφέρει στην ανθρωπότητα έργο, από αυτό που θα σώζει κι όχι θα καταστρέφει ζωές..
Αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται ένας φυσιολογικός 15χρονος, στην πραγματικότητα διεξάγει έρευνες για το Συνέχεια
«Δὲν κοστολογοῦνται τὰ κεφάλια τῶν ἀδελφῶν μου».
Τὸ παρακάτω κείμενον τοῦ Σαράντου Καργάκου τὸ ἔχω πολλὲς ἡμέρες στὰ ἐν «ἀναμονῇ κείμενα».
Ὅταν τὸ πρωτοδιάβασα θυμήθηκα τὶς ἱστορίες ποὺ μᾶς ἐξιστοροῦσαν οἱ παπποῦδες μου, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς μητέρας μου.
Ἀνάλογες ἱστορίες, ὅπως ἡ παρακάτω.
Ἱστορίες ποὺ ὅταν τὶς σκέπτεσαι θυμᾶσαι, κι ἄς μὴν ἤσουν ἐκεῖ.
Ζεῖς μαζὺ μὲ τὰ θύματα, κι ἄς μὴν τὰ γνώρισες.
Ἀναπνέεις τὸ αἷμα τους, κι ἄς σὲ χωρίζουν ἀρκετὲς δεκαετίες ἀπὸ τὴν τελευταία τους ἀνάσα.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ μὲ «κρατοῦσε» ἀπὸ τὴν δημοσίευσι δὲν εἶναι ἡ μνῆμες. Εἶναι ἡ μεγαλοσύνη.
Ἀδυνατοῦσα νὰ χωνέψω, ὅπως ὁμολογεῖ καὶ ὁ Καργάκος παρακάτω, στὰ νιάτα του, πὼς μποροῦσε κάποιος ποὺ πόνεσε, ποὺ πληγώθηκε, ποὺ φτώχυνε, ποὺ ὑπέφερε, ποὺ πλήρωσε ἄδικα ἀτιμίες ἄλλων, ποὺ τέλος πάντων δὲν ἐπέλεξε νὰ ἐμπλακῇ, ἀλλὰ τὸν ἐνέπλεξαν, νὰ συγχωρέσῃ.
Συνέχεια
Τίποτα καλὸ δὲν χάνεται.
Τον Νοέμβριο του 1958, ο γνωστός συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ, έλαβε ένα γράμμα από τον έφηβο γιό του, Τομ. Στο γράμμα του ο Τομ, αναφερόταν σε μια συμμαθήτρια με το όνομα Σούζαν με την οποία πίστευε πως ήταν ερωτευμένος.
Ο Στάινμπεκ απάντησε την ίδια μέρα…
Νέα Υόρκη
10 Νοεμβρίου 1958
Αγαπητέ Τομ:
Λάβαμε το γράμμα σου σήμερα το πρωί. Θα σου απαντήσω από τη δική μου οπτική γωνία και η Ελαίν φυσικά από τη δική της.
Πρώτα απ” όλα αν είσαι ερωτευμένος, είναι καλό πράγμα. Είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Μην αφήσεις λοιπόν κάποιον αυτό το γεγονός να στο υποβαθμίσει.
Γεμίζοντας τὰ κενά.
Ο πατέρας γέμισε μπροστά στα δύο του παιδιά ένα βάζο με πέτρες.
Tα παιδιά του, τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» και τα παιδιά απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο».
Αυτός πήρε ένα σακουλάκι με μικρά βοτσαλάκια και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» τα παιδιά απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο».
Αυτός τότε, πήρε ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να τον αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα Συνέχεια