Ὅταν ἐδιάβασα τὸ παρακάτω κείμενον συνειδητοποίησα γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ πὼς οἱ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ Ἕλληνες δὲν κρύβονται κάτω ἀπὸ χρώματα, σημαῖες καὶ «ἰδεολογίες».
Δὲν δολοφονοῦν, διότι οἱ ἴδιοι δημιουργοῦν τὴν ζωή.
Δὲν κάνουν διακρίσεις, διότι ἀντιλαμβάνονται πὼς ὁ πλανήτης αὐτὸς ἐδημιουργήθη μὲ ἀπόλυτο Ἔρωτα γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ μόνον τὰ ἀνθρωποειδὴ μποροῦν νὰ τὸν ἐπισκιάσουν ἢ καὶ νὰ τὸν καταστρέψουν. 
Δὲν ἀρνῶνται τὴν γνώσι ἤ τὴν ἐμπειρία τους, σὲ κανέναν, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν τοὺς χωρίζῃ ἤ ὄχι κάτι.

Ἰατρὸς Ἠλίας Μοσχάκης σήμερα!
Ὁ ἰατρὸς ποὺ δὲν διέκρινε καλοὺς καὶ κακούς, ἐχθροὺς καὶ φίλους, λογικοὺς καὶ παραλόγους. 
Ποιός τόν θυμᾶται;
Ἀφήσετέ τά…
Οὐδείς μας…
Ντροπή μας!

Φιλονόη. 

Ο Δρ. Ηλίας Αλεξ. Μοσχάκης, αδελφός του Μόσχου, γεννήθηκε το 1916 και σπούδασε κι αυτός ιατρική. Ειδικεύτηκε στην Χειρουργική, στην ομάδα του καθηγητή Καραγιαννόπουλου της Σχολής του Νοσοκομείου ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ.
Απέκτησε τεράστια φήμη σαν μοναδικός δεξιοτέχνης χειρουργός. Αν και ο ίσκιος του Μόσχου, ήταν βαρύς πάνω του και τον είχε πάντα πρότυπο, κατάφερε με τη σειρά του, με την κατάρτιση, τον πατριωτισμό και την αγάπη για το συνάνθρωπο να ξεχωρίσει και να θεωρείται μια αυθεντία στην επιστήμη του. Στη διάρκεια του εμφυλίου έδειξε το μεγαλείο της ψυχής του.
Τα γραπτά αποδεικνύουν
Ας αφήσουμε όμως τις μαρτυρίες να το αποκαλύψουν. Και ας πάρουμε αποσπάσματα από το βιβλίο του Μανώλη Χριστουλάκη διακεκριμένου καρδιολόγου «Η Μάχη της Φλώρινας».
«Η Μάχη της Φλώρινας», γράφει μεταξύ άλλων, «δεν αποτελεί στρατιωτική αναφορά ή πολεμική ανταπόκριση. Είναι η αντικειμενική περιγραφή μετά από σχεδόν μισό αιώνα, ενός περιστατικού, μιας πτυχής της μάχης που έζησε, εβίωσε ένας απλός στρατιώτης.
Τα συναισθήματα είναι αδύνατον να καταγραφούν, όσοι όμως έτυχε να ζήσουν παρόμοια περιστατικά είναι σε θέση να συναισθανθούν αυτόν τον στρατιώτη.
Η μνήμη του άδικου χαμού τόσων αθώων παιδιών ήταν το κίνητρο της συγγραφής αυτού του σύντομου σημειώματος.
Γύρω από το 1033, σ΄ένα ύψωμα που καταλήγει η Μποσδροβίτσα, 500 μέτρα πάνω από τη Φλώρινα γίνεται σκληρή μάχη. Κάποια στιγμή ήρθε διαταγή όλοι οι φοιτητές να μεταβούν στο Νοσοκομείο της Φλώρινας.
Στο νοσοκομείο γινόταν χαμός
Είμαστε καμιά δεκαπενταριά πρωτοετείς και δευτεροετείς της Ιατρικής της Φαρμακευτικής και της Οδοντιατρικής. Στο νοσοκομείο γινόταν χαμός! Θάλαμοι, διάδρομοι, σκάλες γεμάτα από τραυματίες και κάθε τόσο διακομίζονταν και καινούργιοι.
Χειρουργός ήταν ο οπλίτης-ιατρός Ηλίας Μοσχάκης, αποσπασμένος εκεί απ’ την 250 χειρουργική Μονάδα. Έφεδρος πολίτης ιατρός! Ο Σωτήρας. Παλαιότερα ήταν επιμελητής στο Λαϊκό Νοσοκομείο της Αθήνας, δεξί χέρι του καθηγητή Καραγιαννόπουλου.
Παρουσιαστήκαμε στο Μοσχάκη και μετά τα πρώτα λιγοστά λόγια μας ανέθεσε …καθήκοντα. Στραβάδια εμείς τότε της Ιατρικής (πρωτοετείς και δευτεροετείς) θα αναλαμβάναμε να παίξουμε σημαντικούς ρόλους μέσα σ’ ένα χειρουργείο, που στην ουσία βλέπαμε για πρώτη φορά! Βοηθοί χειρουργού, εργαλειοδότες, αναισθησιολόγοι, νοσοκόμοι κ.λπ.
Ο Μοσχάκης μας έστειλε να ψάχνουμε ανάμεσα στους τραυματίες να βρούμε τα πιο επικίνδυνα περιστατικά.
Τα τραύματα στην κοιλιά από θραύσματα ολμοβομβίδων ήταν τα πιο ύπουλα, τα πιο επικίνδυνα.
Το θραύσμα έκανε μια μικρή τρυπούλα στο τοίχωμα, ο τραυματίας αισθανότανε ένα καυτερό τσίμπημα και μετά το ξεχνούσε. Μέσα του όμως είχε φωλιάσει ο θάνατος!
Αμέσως μετά τον τραυματισμό η κοιλιά γινότανε σκληρή σαν «σανίδι». Αυτή την κατάσταση της κοιλιάς έπρεπε με την ψηλάφηση να διαπιστώσουμε εμείς.

Ατέλειωτες ώρες χειρουργούσε
Ατέλειωτες ώρες ο Μοσχάκης μέσα στο χειρουργείο έσωζε ζωές και ζωές. Με μικρές διακοπές για φαγητό και ξεκούραση συνέχιζε να χειρουργεί επί ημέρες».
Στην αναφορά αυτή του Μανόλη Χριστουλάκη, αξίζει να προσθέσουμε και τη βεβαίωση του Κωνσταντίνου Βάκκα, επιάτρου-διευθυντή του 428 Στρατ. Νοσοκομείου, που αναφέρει:
«Ὁ Ἀνθ/τρὸς Μοσχάκης Ἠλίας ὑπηρέτησε ἀπὸ 23/10/48 -30/5/49, ὡς Τμηματάρχης Χειρουργός του ὡς ἄνω Νοσοκομείου.
Κατὰ τὸ χρονικὸ τοῦτο διάστημα ἐξετέλεσεν τὴν ὑπηρεσία του λίαν εὐσυνειδήτως ὡς ἄριστος ἐπιστήμων, ὡς ἀνώτερος ἄνθρωπος καὶ λαμπρὸς πατριώτης.
Ἡ μόνη του σκέψις ἦτο ὁ πόνος τοῦ ἀῤῤώστου καὶ μόνη του φροντὶς ἡ ἀνακούφισις αὐτῶν. Διὰ τῆς ἀρίστης του ἐπιστημονικῆς μορφώσεως κατώρθωσε νὰ διασώσῃ ἐκ βεβαίου θανάτου πλείστους τραυματίας. Διά τους βαρέως τούτους, ἰδιαιτέρως, νυχθημερὸν παρέστεκεν πλησιόντων, κατηύθυνε τὴν νοσηλείαν κι ἤλεγχε αὐστηρότητα κάθε ἀμέλειαν ἢ παράλειψιν.
Κατὰ τὸ ὡς ἄνω διάστημα ἐνοσηλεύθησαν ὑπ’ αὐτοῦ καὶ ἐχειρουργήθησαν, συνολικῶς 1100 ἀσθενεῖς, μὲ ἄριστα ἀποτελέσματα. Ἀπέσπασε πλειστάκις τὰ συγχαρητήρια κατὰ τὰ γενομένας ἐπιθεωρήσεις, ἐπροτάθη παρ’ ἡμῶν διὰ τὸ μετάλλιον ἐξαιρέτων πράξεων καὶ διὰ πολεμικὸν Σταυρὸν Γ’ τάξεως.. .»

Ένας παράφρονας θα τον έστελνε στον τάφο
Κι όμως ένας παράφρονας λίγο έλειψε να τον στείλει στον τάφο. Αναφέρει σχετικά στ’ απομνημονεύματά του ο γιατρός Μανόλης Χριστουλάκης:
«Ἑκατοντάδες ζωὲς ἔσωσε ὁ Μοσχάκης. Ξέρετε ποιά ἦταν ἡ ἀνταμοιβή του; Μιὰν ἡμέρα διεκομίσθη στὸ νοσοκομεῖο ἕνας λοχαγός, σὲ ἀθλία κατάστασι, μὲ κουρελιασμένα κυριολεκτικῶς τα δυό του σκέλη ἀπὸ νάρκη, μὲ μεγάλη αἱμοῤῥαγία καὶ σὲ κατάστασι σὸκ καὶ «δηλητηριάσεως» ποὺ προκαλοῦσε ἡ ἀποῤῥόφησις τοξικῶν οὐσιῶν ἀπὸ τὰ κατατεμαχισμένα σκέλη του. Τὸν ἐβάλαμε στὸ χειρουργεῖο καὶ παρὰ τὶς ὑπεράνθρωπες, ἄψογες ἐπιστημονικῶς, προσπάθειες τοῦ ἰατροῦ Μοσχάκη ὁ λοχαγὸς ἀπέληξε.
Πρὶν καλὰ καλὰ γνωστοποιηθεῖ ἐπισήμως ὁ θάνατος, τὰ «χωνιά», ἀπέναντι, μετέδιδαν στοὺς ἀπο ἐδῶ, μὲ τὴν γνωστὴ πιὰ στὶς ἡμέρες ἐκεῖνες φρασεολογία «…σᾶς φάγανε τὸν λοχαγὸ στὸ χειρουργεῖο της Φλώρινας, ὅλοι ἔτσι θὰ πᾶτε».
Ἄγνωστο γιὰ ποιό λόγο, ὁ ἀνθυπασπιστὴς τοῦ λόχου ποὺ διοικοῦσε ὁ λοχαγός, ἐξεκίνησε γιὰ τὴ Φλώρινα, μπῆκε μὲ δυό-τρεῖς ἄλλους στὸ νοσοκομεῖο, ἀνεζήτησε τὸ ἰατρὸ Μοσχάκη, ποὺ μόλις ἔβγαινε ἀπὸ τὸ λουτρὸ καὶ τὸν ἐπυροβόλησε στὴν κοιλιά!
Εὐτυχῶς ὁ ἰατρὸς Μοσχάκης ἐχειρουργήθη ἀπ’ τον χειρουργὸ Γαϊτάναρο, ποὺ ἦλθε ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο της Κοζάνης καὶ στὴν συνέχει,α ἀφοῦ σταθεροποιήθηκε ἡ κατάστασίς του, διεκομίσθη στὴν Ἀθήνα. Ὁ δράστης μετὰ ἀπὸ χρόνια κατεδικάσθη σὲ τρία χρόνια φυλάκισι μέ …ἀναστολή!»

Πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη

Για τον Ηλία Μοσχάκη δεν υπήρχαν τραυματίες της μιας ή της άλλης πλευράς σε εκείνη την παράλογη εποχή του εμφυλίου πολέμου. Και αναφέρει σχετικά, ο ίδιος, σε μια σειρά από μνήμες του με γενικό τίτλο «Οδοιπορικό θανάτου»:
«Κάποτε οἱ ἐγχειρήσεις καὶ ἡ περίθαλψη τῶν τραυματιῶν στρατιωτῶν τελείωσε. Ὅμως οἱ διάδρομοι τοῦ νοσοκομείου ξαναγέμισαν μὲ τραυματίας ἀντάρτας. Μοῦ συνεστήθη ἀπὸ τὴ Διεύθυνση τοῦ Νοσοκομείου ὅτι ἔπρεπε νὰ ξεκουρασθῶ καὶ μετὰ νὰ ἐπιληφθῶ της περιθάλψεως καὶ τῶν τραυματιῶν αὐτῶν. Ἀντέδρασα ἔντονα. Μὲ δική μου εὐθύνη καὶ πρωτοβουλία ἔθεσα σὲ κίνηση καὶ πάλι ὅλο τὸ μηχανισμό.
Ἡ ψυχὴ καὶ τὸ κουράγιο κρατοῦσαν γερά, μὰ τὸ σῶμα εἶχε κουρασθεῖ. Τὰ πόδια μου παρουσίαζαν ἔντονα ὀρθοστατικὰ οἰδήματα.
Ξαναμπῆκα στὸ χειρουργεῖο καὶ ἐχειρούργησα ὅλους τοὺς τραυματίας ἀντάρτας χωρὶς ἐξαίρεσι, χωρὶς διάκρισι μὲ τὴν ἴδια προσοχὴ καὶ φροντίδα. Τοῦτο διεπιστώθη ἀπὸ κλιμάκιο τοῦ Ο.Η.Ε, ποὺ ἔφθασε μεσάνυκτα στὸ νοσοκομεῖο κι ἐπιστοποίησε τὴν ἄψογο ἐπιστημονικὴ κι ἀνθρωπιστικὴ ἀντιμετώπισι καὶ περίθαλψι τῶν τραυματιῶν.
Ὅμως μιὰ σφαῖρα ἀπ’ ἕναν ἐπαγγελματία φονιᾶ διέκοψε ἄδικα τὸ ἔργο ἐκεῖνο. Μόνο ὅσοι ἀντεμετώπισαν τὰ βαρειὰ τραύματα ἀπὸ τὶς νάρκες μὲ τὰ μὴ ἀνατασσόμενα τοξικὰ shock γνωρίζουν γιατί ἀπέθανε ἕνα παλληκάρι, ὁ λοχαγὸς τοῦ φονιᾶ.
Ἡ σφαῖρα ἐκείνη-πιστεύω ἀπὸ θεία πρόνοια-ἐκτύπησε στὴν πόρπη τῆς ζώνης μου, ἐπῆρε λοξὴ κατεύθυνσιν χωρὶς νὰ θίξῃ ζωτικὰ ὄργανα. Φαίνεται πὼς κάποτε καὶ οἱ σφαῖρες σέβονται. Γιὰ τὸ ἐπεισόδιο ἐκεῖνο ἐξεδόθησαν διαταγὲς τῆς ΙΙ Μεραρχίας καὶ τοῦ Β6 /ΓΕΣ πρὸς ὅλας τα ὑγειονομικὰς μονάδας.
Ἡ συμπάθεια καὶ ἡ συμπαράστασις τῆς Ἰατρικῆς κοινότητος ὑπῆρξε συγκινητική. Τὸ τραῦμα ἐπουλώθη. Ὅμως ἡ οὐλὴ παρέμεινε.».

πηγή

Σημείωσις

Τὴν ἀρχικὴ πηγὴ δὲν κατάφερα νὰ τὴν ἐντοπίσω καὶ μεταφέρω τὸ κείμενον ἀπὸ σχολιασμὸ τοῦ παραπάνω ἱστολογίου.

φωτογραφία