Ἔξω, ἐκεῖ, μακρυά, στὰ ξένα… ποὺ ἡ Πατρίδα φαίνεται ὡς κάτι μακρινὸ καὶ ἄπιαστο, τὴν τιμοῦν μὲ σεβασμὸ καὶ μὲ φροντίδα…
Ἰδίως τώρα ποὺ ἐπετράπησαν οἱ παρελάσεις…
Βέβαια, τὸ γιατὶ ἐπετράπησαν εἶναι μία ἄλλη ἱστορία, ποὺ θὰ τὴν ἐξετάσουμε ἐν καιρῷ….
Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει σήμερα εἶναι τὸ πῶς αἰσθάνονται οἱ Ἕλληνες τῆς Ἀμερικῆς (κι ὄχι μόνον) τώρα ποὺ ἔχουν τὸ δικαίωμα, ἐπισήμως, νὰ ἑορτάζουν τὴν ἐθνική μας ἐπέτειο…
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἕλληνες
Τὰ πρῶτα Ἑλληνικὰ Σώματα ποὺ ἔδρασαν στὸν Βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν
Τὸ 1903 στὸ βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν δροῦσαν ἤδη τὰ μικρὰ σώματα τοῦ καπετὰν Τζόλα Περήφανου, τοῦ Θεοχάρη Κούγκα, τοῦ καπετὰν Γκόνου, τοῦ Γκραίκου ἢ Νικοτσάρα.
Ὁ Θεοχάρης Κούγκας ἐργαζόταν ὡς ζωέμπορος καὶ μετέφερε ζῶα ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα στὴν Μακεδονία. Στὴν Λάρισα τοῦ ἀνατέθηκε ὑπὸ τοῦ τότε Μακεδονομάχου Δημάρχου Πετρωτοῦ Νικολάου νὰ μεταφέρῃ πολεμικὸ ὑλικὸ κρυφὰ μέσα σὲ κοφίνια μὲ λεμόνια ποὺ τὰ παρέλαβε ἀπὸ τὸ Δερλὶ Λάρισας καὶ τὰ μετέφερε στὸ Κλειδὶ Ἠμαθίας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ διοχετεύονταν σὲ ὁλόκληρη τὴ Μακεδονία γιὰ τὸν ἀπελευθερωτικὸ ἀγῶνα.
Ἡ Κωνσταντινούπολις κατὰ τὴν Ἐπανάστασι τοῦ ’21. R. Walsh
Κωνσταντινούπολις 1821
Βιαιότητες τῶν Τούρκων ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων στὴν Κωνσταντινούπολη, μετὰ τὴν κήρυξη τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821. Ἄγνωστος χαράκτης, τέλη δεκαετίας 1820.
Ὁ Ἄγγλος κληρικὸς R. Walsh, βρέθηκε στὴν Πόλη ὅταν ξέσπασε ἡ Ἐπανάσταση, ὡς ἀκόλουθος τοῦ πρεσβευτοῦ τῆς Ἀγγλίας στὴν Κων/λη, λόρδου Stangford. Καὶ ὅταν ἄρχισε ὁ μεγάλος κατατρεγμὸς τῶν Ἑλλήνων, μὲ γενναιότητα καὶ ἀντοχὴ ἔβγαινε κάθε μέρα στοὺς δρόμους καὶ κατέγραφε τὰ γεγονότα. Κυκλοφοροῦσε στὰ σοκάκια τῆς Πόλης δρασκελίζοντας τὰ ἀποκεφαλισμένα πτώματα τῶν Ἑλλήνων, παρακολούθησε σκοτωμοὺς καὶ βασανισμούς. Ὁ Walsh καταγράφει εὐσυνείδητα ὅ,τι βλέπει καὶ ἀκούει, εἶναι ἐρευνητικὸς καὶ δείχνει ἀντικειμενικότητα.
Στὴν ἀρχή ἦταν ἀδιάφορος καὶ ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὴν τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴ φιλοτουρκικὴ ἀγγλικὴ πολιτική. Σιγά-σιγὰ ὅμως, παρακολουθῶντας τὶς ἐξελίξεις, προσεγγίζει τὴν Ἐπανάσταση καὶ ἐκδηλώνει φιλελληνικὰ αἰσθήματα.
Σκέψου νὰ εἶναι ψεύτικος ὁ Ὅμηρος…
Εἴχαμε μίαν συζήτησιν μὲ φίλους, πρὸ ἡμερῶν, καὶ μέσα στὰ πολλὰ ποὺ εἴπαμε καὶ γράψαμε, ἀμφισβητήθηκε ἀκόμη καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Ὁμήρου. Ἀμφισβητήθηκε οὐσιαστικῶς ἡ ὕπαρξις τοῦ Ὁμήρου.
Ὑπάρχουν, κατὰ πῶς ἰσχυρίστηκε φίλος, κάποιοι «ἀκαδημαϊκοί» (;;;) οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦν τὴν ὕπαρξιν τοῦ Ὁμήρου καὶ τὸ βασίζουν στὸ ὅ,τι ἑπτὰ πόλεις ἐρίζουν γιὰ τὴν καταγωγή του*. Ἐπίσης, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι «ἀκαδημαϊκοί» ἰσχυρίζονται πὼς ἀποκλείεται νὰ ἔγραψε ἕνα πρόσωπο δύο τόσο σημαντικὰ ἔπη καὶ πὼς ὅλος αὐτὸς ὁ θησαυρὸς εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ συλογικοῦ πνεύματος τῶν Ἑλλήνων. Συνέχεια
Ἡ παγκόσμιος γεωδαισία καὶ οἱ Ἕλληνες.
Στὰ παρακάτω κείμενα, ποὺ γράφει ὁ Παναγιώτης, δὲν θὰ παρέμβω.
Γνωρίζω, λόγῳ Μανιᾶ, καὶ τῶν μελετῶν του, πὼς ναί, πράγματι, στὸν Αἰγαιακὸ χῶρο (κι ὄχι μόνον) κάθε πόλις, ναός, ἀφιέρωμα ἔχουν τὴν θέσιν τους καὶ τὴν σημασία τους. Ὁ Θεοφάνης Μανιᾶς ἔχει κάνῃ
Κωστῆς Τσικλητήρας, ἕνας θρῦλος ἐκτὸς Ἑλλάδος!
Καθ’ ὅλον τὸ 2012 οἱ Σουηδοὶ γιόρταζαν τὰ 100 ἔτη ἀπὸ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς τοῦ 1912 στὴν Στοκχόλμη.
Ἐξέχουσα θέση εἶχε ὁ σημαιοφόρος τῆς ἑλληνικῆς ἀντιπροσωπείας Τσικλητήρας, ὁ ὁποῖος πῆρε ἕνα χρυσὸ μετάλλιο στὸ μῆκος (3,37 μέτρα ἄνευ φορᾶς)
Συνέχεια