Ἑλληνικὰ σώματα στὸν Βάλτο Γιαννιτσῶν

Τό 1903 στό βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν δροῦσαν ἢδη τά μικρά σώματα τοῦ καπετάν Τζόλα Περήφανου, τοῦ Θεοχάρη Κούγκα, τοῦ καπετάν Γκόνου, τοῦ Γκρέκου ἢ Νικοτσάρα.

Ὁ Θεοχάρης Κούγκας ἐργαζόταν ὡς ζωέμπορος καί μετέφερε ζῶα ἀπό τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα στήν Μακεδονία. Στήν Λάρισσα τοῦ ἀνατέθηκε ὑπό τοῦ τότε Μακεδονομάχου Δημάρχου Πετρωτοῦ Νικολάου νά μεταφέρῃ πολεμικό ὑλικό κρυφά μέσα σέ κοφίνια μέ λεμόνια πού τά παρέλαβε ἀπό τό Δερλί Λάριδσας καί τά μετέφερε στό Κλειδί Ἠμαθίας καί ἀπό ἐκεῖ διοχετεύονταν σέ ὁλόκληρη τή Μακεδονία γιά τόν ἀπελευθερωτικό Συνέχεια

Οἱ πρῶτοι Κρῆτες Μακεδονομάχοι

Οἱ πρῶτοι Κρῆτες ΜακεδονομάχοιΤὸν Ἰούνιο τοῦ 1903, φθάνουν στὴν Μακεδονία οἱ Εὐθύμιος Καούδης, Γεώργιος Δικώνυμος Μακρῆς, Λαμπρινὸς, Σκουντρῆς, Βρανᾶς, Περάκης, Μπονᾶτος, Ζουρίδης, Σεϊμένης, ὅλοι Κρητικοὶ καὶ μάλιστα Σφακιανοί. Τοὺς ἔστελνε ὁ Παῦλος Μελᾶς.
Ἦταν οἱ πρῶτοι Κρητικοὶ ποὺ ἄνοιξαν τὸν δρόμο πρὸς τὴν Μακεδονία, ἕναν δρόμο ποτισμένο μὲ τόσο κρητικὸ αἷμα.
Συνέχεια

Ὁ Μακεδονομάχος Γρηγόριος Μπάκαρης

Ὁ Μακεδονομάχος Γρηγόριος ΜπάκαρηςὉλόσωμη ἀναμνηστικὴ φωτογραφία τοῦ Γρηγορίου Μπάκαρη, ἀπὸ τὴν Καστοριά, ὁ ὁποῖος ἔδρασε μὲ τὸ σῶμα τοῦ Γεωργίου Τσόντου (Βάρδα).
Ἡ φωτογραφία ἔχει τραβηχτεῖ σὲ ἐξωτερικὸ χῶρο καὶ ὁ Μπάκαρης βρίσκεται σὲ θέση «ἐπὶ σκοπόν».
Δεξιά του διακρίνεται σὲ πρῶτο πλάνο ἕνα κριάρι, σύμβολο καλοτυχίας γιὰ τοὺς ἀγωνιστές.
Συνέχεια

Τὰ πρῶτα Ἑλληνικὰ Σώματα ποὺ ἔδρασαν στὸν Βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν

     Τὸ 1903 στὸ βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν δροῦσαν ἤδη τὰ μικρὰ σώματα τοῦ καπετὰν Τζόλα Περήφανου, τοῦ Θεοχάρη Κούγκα, τοῦ καπετὰν Γκόνου, τοῦ Γκραίκου ἢ Νικοτσάρα.

      Ὁ Θεοχάρης Κούγκας ἐργαζόταν ὡς ζωέμπορος καὶ μετέφερε ζῶα ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα στὴν Μακεδονία. Στὴν Λάρισα τοῦ ἀνατέθηκε ὑπὸ τοῦ τότε Μακεδονομάχου Δημάρχου Πετρωτοῦ Νικολάου νὰ μεταφέρῃ πολεμικὸ ὑλικὸ κρυφὰ μέσα σὲ κοφίνια μὲ λεμόνια ποὺ τὰ παρέλαβε ἀπὸ τὸ Δερλὶ Λάρισας καὶ τὰ μετέφερε στὸ Κλειδὶ Ἠμαθίας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ διοχετεύονταν σὲ ὁλόκληρη τὴ Μακεδονία γιὰ τὸν ἀπελευθερωτικὸ ἀγῶνα.

Συνέχεια

Ἡ στρατηγικὴ θέση τοῦ βάλτου τῶν Γιαννιτσῶν τὴν περίοδο τοῦ Μ. Ἀ.

      Οἱ Βούλγαροι μετὰ τὴν ἀποτυχία τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ Ἴλιντεν, τὸ 1903, καταδιωκόμενοι ἀπὸ τὰ τουρκικὰ ἀποσπάσματα εὑρῆκαν καταφύγιο στὸ βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν. Ὁ Βάλτος αὐτός ἦταν μία ἀβαθῆς λίμνη, ποὺ ἐκτεινόταν περίπου στὸ χῶρο μεταξύ Γιαννιτσῶν – Κρύας Βρύσης – Ἁγίας Μαρίνης – Νησίου – Ν. Μοναστηρίου καὶ Παραλίμνης, καὶ ἐπικοινωνοῦσε μὲ τὴ θάλασσα μέσω τοῦ Λουδία ποταμοῦ.  Αὐτός ποὺ κυριαρχοῦσε στὸν χῶρο τοῦ Βάλτου, μποροῦσε νὰ ἐλέγχει τὶς δύο ἀρτηρίες Θεσσαλονίκης – Βέροιας καὶ Θεσσαλονίκης – Ἐδέσσης, καθῶς καὶ τὰ γύρω χωριά.  Ἡ ἀπέραντη αὐτὴ ἑλώδης ἔκταση καλυπτόταν ἀπὸ πυκνὴ βλάστηση ὑδροχαρῶν φυτῶν καὶ ἰτιῶν, τὰ ὁποῖα ἔκαναν τὸν βάλτο ἀδιαπέραστο. Σύννεφα ἀπὸ κουνούπια σκέπαζαν ὅλη ἐκείνη τὴν ἔκταση, τὰ νερὰ ἦταν γεμάτα βδέλλες καὶ ἡ ὑγρασία σάπιζε τὰ πάντα.
Συνέχεια

Ἡ Λουΐζα Ῥιανκοῦρ.

Οἱ φιλέλληνες, ὅταν ἦσαν πραγματικοὶ φιλέλληνες, μόνον καλὸ ἔκαναν στὸν τόπο.
Ἐπισήμως πάντα, μία ἀπὸ αὐτοὺς ἡ κόμισσα Λουΐζα Ῥιανκοῦρ ποὺ οὐσιαστικῶς ἔζησε στὴν χώρα μας, ἀφιερώνοντάς της, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγάπη  της κι ἕνα σημαντικὸ τμῆμα τῆς περιουσίας της, σὲ δωρεές.
Πρὸς τιμήν της ὑπάρχει ἀκόμη ἕνας δρόμος σήμερα ποὺ φέρει τὸ ὄνομά της.

Συνέχεια