Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1903, φθάνουν στὴν Μακεδονία οἱ Εὐθύμιος Καούδης, Γεώργιος Δικώνυμος Μακρῆς, Λαμπρινὸς, Σκουντρῆς, Βρανᾶς, Περάκης, Μπονᾶτος, Ζουρίδης, Σεϊμένης, ὅλοι Κρητικοὶ καὶ μάλιστα Σφακιανοί. Τοὺς ἔστελνε ὁ Παῦλος Μελᾶς.
Ἦταν οἱ πρῶτοι Κρητικοὶ ποὺ ἄνοιξαν τὸν δρόμο πρὸς τὴν Μακεδονία, ἕναν δρόμο ποτισμένο μὲ τόσο κρητικὸ αἷμα. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: καπετὰν Μπουνᾶτος (Μπονατάκης-Μπονᾶτος) Μανοῦσος
Ἡ κορυφή τῆς Κρητικῆς θυσίας
17 Ἰουνίου 1771. Ἐκείνη τήν ἡμέρα οἱ τοῦρκοι γενίτσαροι σκότωσαν (ἔγδαραν ζωντανό) τόν Ἰωάννη Δασκαλογιάννη. Τόν ἥρωα τῆς Κρήτης. Τόν πρῶτο ἐπαναστάτη. Τόν καθαρότερο ἀλλά πιό εὔπιστο ἀπ΄ ὅλους. Ἔτσι, ἐκεῖνος ἔγινε θρῦλος καί πῆρε ἐκδίκησι….χρόνια μετά! Τότε ὑπῆρχαν ἥρωες πού ἐθυσιάζοντο γιά αὐτούς πού τούς ἀκολουθοῦσαν καί γιά τίς ἰδέες τους. Τώρα, μόνον Νενέκοι……
Τό πραγματικό του ὄνομα ἦταν Γιάννης Ἀνδρουλιδάκης ( υἱός τοῦ Ἀνδρέα, δηλαδή). Δάσκαλο τόν ἀποκαλοῦσαν, προφανῶς ἐπειδή ἦταν μορφωμένος. Λίγοι, μορφωμένοι καί πολυταξιδεμένοι, ὑπῆρχαν τούς καιρούς ἐκείνους……..