Χαλκιδικὴ πάλι σήμερα.
Εἶναι μίαν ἀκόμη ἀναφορὰ γιὰ τὰ ὅσα συμβαίνουν ἐκεῖ, δίχως νὰ ἐρωτηθοῦν οἱ ἄμεσα ἐνδιαφερόμενοι: οἱ κάτοικοι.
Σκηνὲς βίας, μίσους, ἀηδίας…
Κτήνη, ποὺ πρῶτα τὰ μαστουρώνουν καὶ μετὰ τὰ ἐξαπολύουν γιὰ νὰ σκοτώσουν.
Ὁ φόνος, ὁ φόνος ὁ πραγματικός, αὐτὸς ποὺ ἡ «πολιτεία» ἐκλαμβάνει ὡς φόνο, δὲν ἀργεῖ… Μίαν στιγμὴ ἀπέχει…
Ἔτσι…
Γιὰ νὰ προστατευθοῦν τὰ συμφέροντα τῆς πολυεθνικῆς, οἱ προμήθειες ποὺ ἔλαβαν οἱ ἐκχωρητὲς καὶ ἡ κρατούσα τάξις.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἱερισσός
Νερὸ ἀπὸ …χρυσάφι!
Ἄς μὴ χαιρόμαστε καλλίτερα μὲ αὐτὲς τὶς εἰκόνες.
Οὔτε νὰ γελᾶμε.
Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ χειρότερα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φανταζόμαστε γιὰ τὴν Χαλκιδική.
Θλίψι καὶ πόνο προκαλοῦν αὐτὲς οἱ εἰκόνες.
Νερὸ μολυσμένο, βρώμικο, κίτρινο.
Ἐνοχλούμασταν ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῶν ὑδάτων τῆς Ἀφρικῆς καὶ τώρα τὰ ἴδια ἔχουμε μέσα στὰ σπίτια μας ἤδη.
Ἴσως ὄχι ἀκόμη στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ ἡ Μακεδονία κοντεύει.
Συνέχεια
Στὶς Σκουριὲς καταστρέφουν μὲ τὸν «νόμο».
Ἀποψίλωσις τοῦ δάσους στὶς Σκουριές, μὲ τὸν νόμο!
Ἐδῶ ἕναν θάμνο κλαδεύεις, καὶ πλακώνουν δασαρχεῖα, δασοφύλακες, ἐλικόπτερα τοῦ στρατοῦ…
Κι ἐκεῖ ἐπάνω δροῦν γκακστερικά, ὅλα τὰ κατακάθια τοῦ πλανήτου, ἀλλὰ προστατεύονται ἀπὸ τὸν νόμο καὶ τὰ ΜΑΤ!
Κι ἄλλο ἐπεισόδιον στὶς Σκουριές.
Τὴν στιγμὴ ποὺ καταγγέλλεται νέα παρανομία τῆς «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ», ἀπὸ τὸ παρατήριον μεταλλευτικῶν δραστηριοτήτων, τὴν ἴδιαν στιγμὴ εἴχαμε νέες συγκρούσεις τῶν κατοίκων μὲ τὰ ΜΑΤ.
Τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀνακύπτει φυσικὰ εἶναι τὸ τὶ θέλουν τὰ ΜΑΤ ἐκεῖ.
Δέν ἔχουν καταλάβει πόσο γελοῖοι γίνονται οἱ κρατοῦντες;
Τά ΜΑΤ τί δουλειά ἔχουν σέ μίαν ἰδιωτική δραστηριότητα; Καί γιά πόσο ἀκόμη θά μποροῦν νά ἐπικρατοῦν; Τόσο γρήγορα ξεχνοῦν τήν Κερατέα;
Σκουριές, ἡ Κερατέα τῆς Χαλκιδικῆς.
Ποιός ἦταν τότε στήν ἐξουσία; Τό μΠΑτΣΟΚ;
Ποιός ἔδιδε τίς ἐντολές γιά τήν χρήσιν χημικῶν τότε; Τό μΠΑτΣΟΚ; Διά χειρός Παπουτσῆ καί Χουντοχοΐδου;
Ἔ λοιπὸν τίποτα δὲν ἄλλαξε.
Πάλι τὸ μΠΑτΣΟΚ κυβερνᾶ, πάλι τὰ ἴδια σκ@τόμουτρα στὴν ἐξουσία ἀποφασίζουν ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ νὰ ἀποκοψουν κατοίκους ἀπὸ τὸ φυσικό τους περιβᾶλλον.
Συνέχεια
Μία νύκτα κόλασις στὴν Ἱερισσό!
Εἴπαμε, δὲν συμπαθῶ οὔτε τὴν βία, οὔτε τὰ δακρυγόνα, οὔτε τὶς ΜΟΛΟΤΩΦ.
Ἀλλὰ ἔχουμε πόλεμο πλέον!
Ἂνοικτόν!
Δὲν ἔχουμε ἄλλα ὅπλα, πλὴν αὐτῶν ποὺ μᾶς ἔδωσαν αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἐξουσιάζουν!
Ὁ λόγος καὶ ἡ σκέψις εἶναι σοβαρότατα ὅπλα, μὲ τὴν προϋπόθεσιν πὼς ἐπιτρέπεται νὰ χρησιμοποιηθοῦν! Ἐὰν ὅμως φθάσῃ ἡ φίμωσις, τότε τὰ πράγματα περιπλέκονται! Κι ἐδῶ ἀρχίζει ὁ πολίτης νὰ ἀντιστέκεται μὲ τὰ φτωχά του μέσα. Ὅποια κι ἐὰν εἶναι αὐτά! Συνέχεια