Ἀργία ἐγέννησε βλακεία…

Αὐτὰ τά, σπουδαία γιὰ ἐμᾶς πρόσωπα, οὐδέποτε ἦσαν ἄεργα ἢ …χαλαρά. Σήμερα θαυμάζουμε Λεωνίδες, Ἀλεξάνδρους καὶ Κολοκοτρώνηδες (κι ὄχι μόνον!!!)…
Ἀλλά τί κάνουμε γιά νά τούς μιμηθοῦμε;
Μὲ εὐχολόγια δὲν ξεπερνᾶ κάποιος τὸ φράγμα τῆς ἀδρανείας. Αὐτὸ τὸ φράγμα σπάει μόνον μὲ συνειδητὴ καὶ στοχευμένη ἐργασία…!!!

Συνέχεια

Νὰ λὲς πάντα «Μπορῶ»!!!

Ἀκόμη κι ἐὰν δὲν τὸ πιστεύῃς….
Ἀκόμη κι ἐὰν ὅλα δείχνουν τὸ ἀντίθετον…
Ἀκόμη κι ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ κάτι, γιὰ νὰ κρατηθῇς ἀπὸ ἐπάνω του καὶ νὰ συνεχίσῃς….!!! Συνέχεια

Διαγράφοντας κάθε εἴδους προπαγάνδα ἀπὸ μέσα μας

Γιὰ νὰ διακρίνουμε τὸ τὶ προπαγάνδα ἔχουμε ἀποδεχθεῖ ὡς κάτι ἀληθές, θὰ πρέπη νὰ καταπιασθοῦμε, λεπτομερῶς, μὲ ὅλες αὐτές, μίας πρὸς μίαν, ἀλλὰ τὶς περισσότερες φορὲς εἶναι καὶ ἀδύνατον καὶ παράλογον, ἐφ΄ ὅσον ἔχουν περιπεπλεχθεῖ μέσα μας τὰ πάντα, σὲ ἕνα ὁμοιογενὲς ἰδεοληπτικὸ κουβάρι, ποὺ ἀρχὴ καὶ τέλος δὲν ἔχει.
Συνέχεια

Βαθμοὶ ὡριμότητος

Οἱ βαθμοὶ ὡριμότητός μας εἶναι πολυεπίπεδοι καὶ ἐν τελῶς διαφορετικοὶ γιὰ κάθε τομέα τῆς ζωῆς μας.
Ἄλλον βαθμὸ ὡριμότητος διαθέτουμε, γιὰ παράδειγμα, στὰ προσωπικά μας ζητήματα καὶ ἄλλον στὰ κοινωνικά μας.

Ἄλλον βαθμὸ ὡριμότητος διαθέτουμε στὰ ἐργασιακά μας καὶ ἄλλον στὰ πολιτειακά μας.
Ἄλλον βαθμὸ ὡριμότητος διαθέτουμε στὰ οἰκογενειακά μας ζητήματα κι ἄλλον στὰ ἐθνικά μας. Συνέχεια

Θεωρώντας ὡς …«Μεγάλο» τὸ κάθε …«σκουπίδι»!!!

Πόσες φορές ἔχουμε ἀναρωτηθῆ γιά τό πόσο …«μεγάλοι» εἶναι αὐτοί πού μᾶς παρουσιάζονται ὡς μεγάλοι;
Πόσες φορές προβληματισθήκαμε γιά τό πόσο …σπουδαία εἶναι τά ἔργα αὐτῶν τῶν …μεγάλων;
Πόσες φορές σταθήκαμε νά ἐξετάσουμε τό τί …μεγάλο μᾶς προβάλλεται ὡς μεγάλο, ἐνᾦ στήν πραγματικότητα δέν εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό σκουπίδια πού θολώνουν τίς σκέψεις μας καί μολύνουν τά μυαλά μας; Συνέχεια

Δὲν μάθαμε νὰ ζοῦμε…

Ἡ βία καὶ ἡ σκληρότης τῆς καθημερινότητός μας μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἑστιάζουμε διαρκῶς σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ ἀληθὲς νόημα τῆς ζωῆς.
Λησμονοῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε, βιαζόμεθα νὰ χορτάσουμε ἂν τί νὰ φᾶμε, ξεχνᾶμε τὸν πραγματικὸ ἔρωτα, ἀγαπᾶμε μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τοὺς περιοριστικοὺς ὅρους, ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ χαλαρώνουν μόνον ὅταν αἰσθανόμεθα ἀσφαλεῖς καί, τελικῶς, ἀφήνουμε τὸν χρόνο νὰ κυλᾷ μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας, ἀδυνατῶντας νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε, τὴν ὥρα ποὺ τὸ ἔχουμε.
Συνέχεια