Κῦττα στὰ ἄστρα!!!
Κῦττα στὸν Ἥλιο μας!!!
Κῦττα πιὸ ἐπάνω ἀπὸ ἐσέναν…!!!
Κῦττα στὸ ἄπειρον καὶ ξέχνα τὴν ἄβυσσο ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ῥίξουν!!! Συνέχεια →

Διότι κάθε φορὰ αὐτὴ μὲ ἀποκοιμίζει.
Διότι κάθε φορὰ διαψεύδομαι.
Διότι κάθε φορὰ ὁ (κάθε ὀρατὸς ἢ ἀόρατος) ἐχθρὸς κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν …διανομή της.

Ἔχω πλέον μόνον ἕνα δικαίωμα (μὰ καὶ ὑποχρέωσιν): τὸ νὰ καταστρέψω ὅλες τὶς ἐλπίδες ποὺ μὲ κρατοῦσαν (κι ἀκόμη μὲ κρατοῦν) ὅμηρο σὲ συνθῆκες καὶ συμβάσεις τέτοιες, ποὺ μοῦ περιορίζουν τὸν ὁρίζοντα καὶ τὶς ἐλευθερίες. Συνέχεια →

Νὰ …«γεμίζω» διαρκῶς, μὲ ὅλες τὶς εὐκαιρίες, ὁπουδήποτε καὶ ὁποτεδήποτε.
Νὰ …«γεμίζω» ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Ἡλίου μὲ ζεστασιά…
Νὰ …«γεμίζω» ἀπὸ τὸ χαμόγελο τῶν παιδιῶν, δικῶν μου καὶ ξένων,  μὲ  ὄνειρα…
Νὰ …«γεμίζω» μὲ τὸ σφίξιμο τοῦ χεριοῦ μου ἀπὸ τὸν φίλο, μὲ ἀγάπη…
Νὰ …«γεμίζω» μὲ εὐθύνη ἀπὸ τὴν συνειδητοποίησιν τῆς μοναδικῆς μου π Συνέχεια →

Μὲ τὴν δική μου ματιά.
Ὄχι μὲ τὴν λογικὴ ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ ἀφήνομαι, νὰ κλείνῳ τὰ μάτια καὶ νὰ ὀνειρεύομαι.
Τὸ αὔριο πάντα, ὅσο κι ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ τὸ ἀποδεχθοῦμε, εἶναι ἀποτέλεσμα καὶ συνδυασμὸς ἐπιθυμιῶν, φόβων καὶ ὀνείρων μας. Ἀναλόγως τῆς βαρύτητας ποὺ δίδουμε σὲ κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτά, θὰ μοιάζη, λιγότερο ἤ περισσότερο, μὲ αὐτὸ ποὺ πράγματι χρειαζόμεθα καὶ λαχταροῦμε. Συνέχεια →

Ἐπιτρέπουμε στὸ Φῶς, εἰδικῶς αὐτὴν τὴν ἐποχή, ποὺ εἶναι ἄφθονο, νὰ μᾶς «λούζῃ» καθημερινῶς.
Τὸ Φῶς «ἀνοίγει» τὰ μυαλά, «διευρύνει» τὴν ἀντιληπτικότητα καὶ μειώνει τὰ ἄχθη.
Ὅσο λοιπὸν τὸ Φῶς γύρω μας εἶναι ἄφθονο, ἂς φροντίζουμε διαρκῶς, ὅσο τὸ δυνατόν, νὰ τὸ ἀπολαμβάνουμε. Συνέχεια →

Προφανῶς καὶ δὲν τὰ γνωρίζουμε, διότι κάθε πόνος μας, ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως, μᾶς φαίνεται ἐγειρόμενος ἀπὸ διαφορετικὰ αἴτια. Μά πόσο διαφορετικά εἶναι αὐτά τά αἴτια, ἐφ΄ ὄσον τελικῶς εἴμαστε ἐμεῖς πού πονοῦμε;

Ἀγνοοῦμε, ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, πὼς ὁ κάθε μας πόνος, μικρὸς ἢ μεγάλος, ἔχει τὰ αἴτιά του σὲ κάτι, ὁ,τιδήποτε, μικρὸ ἢ μεγάλο, ποὺ ἀποκολλᾶται ἀπὸ μέσα μας. Σὲ κάτι ποὺ πιστεύουμε ἤ ἐπιθυμοῦμε κι ὄχι σὲ κάτι ποὺ χάνουμε. Συνέχεια →