Ἐμμένω. Ἐν + μένω… Ἐντὸς μένω…
Κλειδωμένος μένω κάπου… Φυλακισμένος…
Παραμένω κάπου, ἐντός, δίχως νὰ (τολμῶ τὶς περισσότερες φορὲς ἤ νὰ μπορῷ) νὰ φύγῳ ἀπὸ ἐκεῖ.
Ἐμμένω κι ἐμμονές… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: «Ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις»
Ἀνατροπή.
Τρέπω σημαίνει ἐκ-τρέπω ἀπὸ τῆς πορείας του κάτι. Στρέφω. Ἀλλάζω πορεία.
Ἐὰν προσθέσουμε καὶ τὸ «ἀνά», τότε ἔχουμε οὐσιαστικῶς …ἀναποδογύρισμα.
Ναί, ἀλλά…
Αὐτὸ ποὺ μὲ ἀφορᾶ καὶ μὲ ὁδηγεῖ στὸ νὰ καταπιάνομαι σήμερα μὲ τὴν λέξιν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τὰ ὅσα θεωρῶ ἔως τώρα ἀπόλυτα κι ἀδιαπραγμάτευτα, τὰ ὁποία καὶ ὀφείλω νὰ ἐπανεξετάσω καὶ νὰ καθάρω. Συνέχεια
Συνείδησις…
Ἡ συνείδησις, μία πολὺ σπουδαία ὑπόθεσις, ἐπίσης κατὰ πολὺ παρεξηγημένη.
Συν-εἰδός, μᾶς λέει ὁ Δημητράκος. (Συνειδητὴ καί) συνολικὴ γνώσις μετ΄ ἄλλου, ἐπίγνωσις, συναίσθησις.
Οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, ἡ λέξις συνείδησις σημαίνει νὰ γνωρίζῳ καλὰ τὰ τοῦ ἑαυτοῦ μου.
Δῆλα δὴ πάλι καταλήγουμε στὸ ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ. Συνέχεια
Βούλομαι, βούλησις καὶ …βουλιμία!!!
Βούλομαι, κατὰ τὸν Δημητράκο, σημαίνει νὰ ἐπιθυμῷ λελαγιασμένως, κατόπιν σκέψεως, ἧτοι ἐπιγνώσεως τοῦ σκαποῦ ἤ ἐπιλογῆς τῶν μέσων.
Καὶ φυσικὰ ἡ λέξις βούλησις σημαίνει ἐπίσης τὴν ἐπιθυμία πρὸς ἐπιδίωξιν καὶ ἐπίτευξιν σκοποῦ τινος.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἐμεῖς συνδέουμε μὲ τὴν βούλησιν εἶναι ἡ …βουλιμία, ποὺ ὅμως σημαίνει ἁπλῶς τὴν μεγάλη πείνα ἤ τὴν ἀδηφαγία καὶ τὴν ἀνεχορταγιά.
Διότι κατὰ τὸν τρόπο ποὺ βιώσαμε τὰ δεδομένα τῆς ζωῆς μας, ἔτσι κρίνουμε καὶ τὶς ἔννοιες. Συνέχεια
Ἄρχω Ἀρχίζω καὶ Ἀρχή.
Ἡ λέξις Ἀρχὴ σημαίνει ἔναρξις, ἀφετηρία, πρώτη αἰτία, βασικὸν στοιχεῖον, προϋπόθεσις, θεμελειώδης πρότασις ἀμέσως φανερά, μὴ χρήζουσα ἀποδείξεως.
Ἡ πραγματικὴ ἐπανάστασις.
Αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε, ὠς ἄτομα κι ὡς κοινωνίες, εἶναι τὸ ποῦ εἴμαστε καὶ τὸ ποῦ θέλουμε νὰ φθάσουμε.
Θὰ φθάσουμε, ἐκεῖ ποὺ θὰ φθάσουμε, ἀπὸ κάποιον δρόμο ποὺ θὰ ὁρίσουμε. Ἀλλὰ γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ ζητούμενον, ἀναγκαῖον εἶναι νὰ ξέρουμε τὸ ποιὸ εἶναι τὸ ζητούμενον.
Τί θέλουμε; Τί ἀκριβῶς ὀνειρευόμαστε; Τί εἴμαστε ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε ἤ νά διεκδικήσουμε;
Τὸ πρόβλημα πάντα εἶναι ἡ πραγματικότης μας, τὴν ὁποίαν συνήθως ἀρνούμεθα νὰ συνειδητοποιήσουμε.
Μᾶς φταίει τὸ ἕνα, μᾶς φταίει τὸ ἄλλο ἀλλὰ ποτὲ δὲν μᾶς φταίει ὁ ἑαυτός μας.
Καὶ δὲν μᾶς φταίει ὁ ἑαυτός μας, διότι θεωροῦμε δεδομένον πὼς ἐμεῖς τὰ ἔχουμε ὅλα ξεκαθαρίσει μέσα μας.
Μά εἶναι ἔτσι; Συνέχεια