Διάβασα τήν παρακάτω συνέντευξι καί δάκρυσα…
Ὃλοι γνωρίζουμε τήν Ἑλένη Φωκᾶ! Ὃλοι θαυμάσαμε καί ζηλέψαμε τό θάρρος της καί τήν δύναμί της!
Ὃμως, ἒνοιωσα μίαν μεγάλη πίκρα… Δέν εἶναι ἡ Ἑλένη καί ἡ προσωπική της ἱστορία πού μέ πίκρανε τόσο… Εἶναι πού στό πρόσωπό της, στίς ἐμπειρίες της, στίς τραγωδίες της εἶδα τήν Πατρίδα μου! Εἶδα ὃλη τήν ἱστορία τῆς Ἑλλάδος μας! Ὃλες τίς προδοσίες! Ὃλους τούς βιασμούς! Ὃλον τόν θάνατο ἀλλά καί κάθε Ἀνάστασι!!
Αὐτή ἡ γυναίκα, ὃσο κι ἐὰν ἐκτυπήθη, ἐστάθη ὂρθια! Πολέμησε, μέ τά μικρά της χέρια, μέ τά ἀνύπαρκτα ὃπλα της, μέ τούς φευγάτους συμμάχους της… Καὶ ἐστάθη ὂρθια! Ὂρθια!!