Ἀλλά ποιά ζωή;;;
Καλὸ τὸ ἐρώτημα.
Ζωὴ ΔΕΝ εἶναι αὐτὸ ποὺ φοβόμαστε ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ χαιρόμαστε!!!
Ὀ Φόβος ΔΕΝ ἔχει θέσιν στὴν πραγματικὴ ζωή!
Ὁ Φόβος λειτουργεῖ ὡς ἀνακλαστήρας, ποὺ δὲν ἐπιτρέπει σὲ αὐτὰ ποὺ χρειαζόμαστε νὰ φθάσουν σὲ ἐμᾶς καὶ νὰ τὰ ἀπολαύσουμε.
Ὀ Φόβος εἶναι συνήθως δικό μας δημιούργημα καὶ ΜΟΝΟΙ μας πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: φόβος
Ὑπεύθυνοι κάθε «τύχης» ἢ «ἀτυχίας» μας…
Οἱ περισσότεροι συνάνθρωποί μας πιστεύουν πὼς ἡ τύχη καὶ ἡ ἀτυχία τοὺς συντροφεύουν, κατὰ περίπτωσιν. Αὐτοὶ οἱ συνάνθρωποί μας εἶναι ποὺ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους ἐξηρτημένους ἀπὸ τὶς ἐξωτερικὲς συνθῆκες καί, μονίμως, καταδεικνύουν κάτι ἢ κάποιον, ἔξω ἀπὸ αὐτούς, ποὺ εὐθύνεται γιὰ τὰ κακὰ ἢ τὰ καλὰ τῆς ζωῆς τους. Μποροῦν μάλιστα νὰ ἀποδείξουν, βάσει ἐπαναλαμβανομένων «συμπτώσεων» τὸ ἐὰν εἶναι ἤ ὄχι τυχεροί!
Καὶ θὰ ἦταν ἔτσι, ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν ἀποδείξεις, ὄχι μεμονωμένες ἢ κατ’ ἐξαίρεσιν, γιὰ τὸ ἀντίθετον. Διότι αὐτὸ μποροῦν νὰ τὸ ἀνατρέψουν μόνον ὅσοι συνειδητοποιοῦν πὼς ἀνατρέπεται. Συνέχεια
Φόβος ἤ αἰσιοδοξία;
Τί εἶναι προτιμότερον νά αἰσθανόμεθα;
Πῶς θά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τόν φόβο τοῦ ἀγνώστου, πού βιώνουμε καί καλούμεθα νά ἀντιμετωπίσουμε;
Πῶς θά ἀντιπαρέλθουμε τῶν ἐμποδίων γιά νά ξαναχαμογελάσουμε στήν ζωή; Συνέχεια
Ξανα-ζωντανεύουμε τὸ παιδὶ …μέσα μας!!!
Ὑπάρχει πάντα ὁ φόβος νὰ ἔχουμε χάση, πρὸ πολλοῦ, τὸ «παιχνίδι» τῆς (πραγματικῆς) ζωῆς.
Λίγο ἡ ῥουτίνα…
Λίγο ἡ κόπωσις…
Λίγο τὸ ἀστικὸ περιβάλλον…
…μᾶς μετατρέπει, εὔκολα, δίχως ἐμφανῆ σημάδια, σὲ κάτι ἢ κάποιους, ποὺ διαβιοῦν ἀπὸ κεκτημένη ταχύτητα κι ὄχι λόγῳ ἀνάγκης γιὰ δημιουργικότητα. Συνέχεια
Φοβᾶσαι;
Φοβᾶσαι πολύ;;
Ὅλοι μας φοβόμαστε λίγο, ἐὰν ἀφήνουμε τοὺς κατσαπλιάδες τῆς ζωῆς μας νὰ ἀσκοῦν ἐπάνω μας ἐπιδράσεις…
Μὰ δὲν ἔχει νόημα, διότι δὲν μᾶς λὲν ἀλήθειες.
Δὲν ἔχει νόημα, διότι οὔτως ἤ ἄλλως πρέπει νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὴν …κόλασιν κυριολεκτικῶς, γιὰ νὰ εὕρουμε τοὺς Ἑαυτούς μας. Τοὺς πραγματικούς μας Ἑαυτούς. Τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἐχάσαμε κάπου στὴν πορεία τοῦ χρόνου καὶ στὰ «πεπολιτισμένα» μας μονοπάτια. Συνέχεια
Ὑπάρχουν λοιπόν καλά νέα;
Ἐδῶ καὶ χρόνια κάνω πράξιν μία ἰδέα-στάσιν ζωῆς ποὺ μοῦ «χάρισε» ἕνας παπποῦς, πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, στὴν Κρήτη.
Μεγάλος ἄνθρωπος. Πολὺ μεγάλος. Ἴσως νὰ εἶχε περάση καὶ τὸν αἰώνα στὰ χρόνια…
Κι ἐκεῖ, στὸ πουθενά, μέσα σὲ ἕνα μικρὸ χωραφάκι, κάπου ἔξω ἀπὸ τὰ Σφακιά, φύτευε μερικὰ δενδρίλια.
Ἀνόητη ἐγώ, μόλις εἶχα κλείση τὰ 18 μου χρόνια καὶ πίστευα πὼς γνώριζα τὰ πάντα γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Τὸν παρατηροῦσα γιὰ ὥρα… Μοῦ φαινόταν ἀστεῖο αὐτὸ ποὺ ἔκανε…
Στὸ τέλος δὲν ἄντεξα καὶ τὸν πλησίασα. Πολὺ εἰρωνικὰ τὸν ῥώτησα: «Γιατί τά φυτεύετε; Πιστεύετε πώς θά …προλάβετε νά τά δεῖτε νά γίνονται δένδρα;» Συνέχεια