Οἱ ἐπαναστάσεις γίνονται ἀπὸ μυαλὰ καθαρά, ὑγιῆ, διαυγῆ…
Ἡ ἀπελπισία ἐλάχιστα ἀπέχει ἀπὸ τὴν κατάθλιψι καὶ τὸν θάνατο…
Καὶ κάποιος ἀπελπισμένος ἀδυνατεῖ νὰ συγκροτήσῃ τὶς σκέψεις του… Πολλῶ δὲν μᾶλλον νὰ συγκροτήσῃ κι ἐπανάστασιν…
Οἱ ἐπαναστάσεις, οἱ πραγματικὲς ἐπαναστάσει, κι ὄχι αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν χώρα μας, γίνονται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν κάτι νὰ χάσουν καὶ ποὺ θὰ τολμήσουν. Γίνονται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ζυγίσει Συνέχεια
Ἐπεὶ δὴ αὐτὸ ποὺ ζοῦμε, ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια, δὲν εἶναι κρίσις ἀλλὰ παράκρουσις, καλὸ θὰ ἦταν νὰ βάζουμε κάποια πράγματα σιγὰ σιγὰ στὶς σωστές τους θέσεις.
Γιὰ παράδειγμα, καλὸ εἶναι νὰ ἀποφασίσουμε ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ πὼς αὐτὸ ποὺ εἴχαμε, ὡς κοινωνικὸν ἐπίπεδον, πάει, τὸ ἐχάσαμε. Ἔήξε!!! Δὲν θὰ τὸ ξανὰ εὕρουμε, ὅσο κι ἐὰν ἐλπίζουμε, προσευχόμεθα, τάζουμε, σκύβουμε, παρακαλοῦμε, ἀγκομαχοῦμε…
Ἐπίσης, καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀποδεκτοῦμε ταχύτατα τὴν νέα πραγματικότητά μας, διότι ὅσο ἀργότερα θὰ τὸ πράξουμε, τόσο ταχύτερα θὰ …χαθοῦμε. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, θὰ μᾶς συνυπολογίσουν, στὶς «παράπλευρες ἀπώλειες». Συνέχεια
Κάποιοι ἄνθρωποι ἔχουν γεμίσει τὴν καρδιά τους μὲ τόσα ἀρνητικὰ συναισθήματα, φόβους, δυσαρέσκειες ἀπὸ τὸ παρελθόν, τραυματικὲς ἐμπειρίες, ποὺ ὅταν ἀνοίξουν τὴν πόρτα στὴν ἀγάπη, δὲν ὑπάρχει χῶρος γιὰ νὰ φιλοξενηθεῖ.
Ὁ θυμός, ἡ μνησικακία καὶ οἱ φόβοι, ἐνῶ εἶναι ἀρνητικὰ καὶ ἀνεπιθύμητα συναισθήματα, κατέχουν Συνέχεια
Όταν οι ιστορικοί αναφέρονται στον «Μαύρο θάνατο», εννοούν την επιδημία πανώλης (πανούκλας) που έπληξε την Ευρώπη στα μέσα του 14ου αιώνα. Ο Μαύρος Θάνατος ήρθε στην Ευρώπη τον Οκτώβριο του 1347 και μέχρι το τέλος του 1349 διαδόθηκε τάχιστα στο μεγαλύτερο μέρος αυτής και το 1350 μεταδόθηκε στην Σκανδιναβία και Ρωσία. Συνέχεια
Μπουνάτσα… Ἀλλὰ ὄχι ὅποια κι ὅποια μπουνάτσα… Μία μπουνάτσα μάλλον …ἐπικίνδυνη. Μία μπουνάτσα ποὺ μᾶς προειδοποιεῖ γιὰ μίαν πολὺ μεγάλη καταιγίδα ποὺ ἔρχεται…. Κι ἔρχεται, τὸ γνωρίζουμε ὅλοι μας…
Οἱ ναυτικοὶ γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὸ τί λέω.
Ἡ μεγαλυτέρα τους ἀνησυχία δὲν ἐμφανίζεται ὅταν τὸ πλοῖο τους κινδυνεύει νὰ τὸ ῥουφήξουν τὰ κύματα…
Ἡ μεγαλυτέρα τους ἀνησυχία ξυπνᾶ στὴν νηνεμία… Τότε ποὺ «μυρίζουν» τὴν καταιγίδα ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ προσδιορίσουν οὔτε τὸ μέγεθός, οὔτε τὴν ἔντασι ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν διάρκεια… Εἶναι οἱ στιγμὲς ἐκεῖνες ποὺ δὲν ξέρουν ἐὰν θὰ ἐπιβιώσουν ἀπὸ τὸν κίνδυνο… Δὲν γνωρίζουν τὸ μέγεθος τοῦ κινδύνου… Οὔτε τὸ ἀπὸ ποῦ θὰ ἔλθῃ… Κι ὅλη αὐτὴ ἡ ἄγνοια εἶναι ἕνας ἐπὶ πλέον παράγων γιὰ νὰ τοὺς κάνῃ νὰ αἰσθάνονται ἕτοιμοι νὰ τὸ βάλουν στὰ πόδια… Συνέχεια
