Εἶναι κάποιες στιγμὲς ποὺ ἐξοργίζομαι, ὅταν διαβάζω κυρίως τὰ ἐπὶ μέρους ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ ἐλάχιστα ἔχουν διασωθῇ ἐξ αὐτῶν, ἀπὸ τὴν ἐπίσημο ἱστορία. Εἶναι λοιπὸν αὐτὲς οἱ στιγμὲς ἄγριες, διότι εἶναι σὰν νὰ «μπαίνω» μέσα στὴν ἱστορία… Εἶναι σὰν νὰ ζῶ μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους, ποὺ μόνον τους κρίμα ἦταν ἡ ἀγαθότητα… Εἶναι σὰν νὰ διαβιῶ ὑπὸ τὶς δικές τους συνθῆκες, μὲ τὰ δικά τους πάθη, μὲ τοὺς δικούς τους πόνους καὶ τὰ δικά τους αἵματα…
Καὶ ναί, ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς μὲ πνίγει ἡ ὀργή…
Κάθε ἱστορία καὶ ἕνα καρφί… Συνέχεια →