Ἡ εὐρυτέρα περιοχὴ τῆς Ἀμφιπόλεως, ὑπῆρξε χῶρος τῆς Ῥέας. Ὄχι χωρὶς λόγο, γιατὶ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἤἦταν τὰ εὔφορα ἐδάφη ἐκεῖ. Σὰν κόρη τῆς Γαίας, σιγὰ – σιγὰ ταυτίσθηκε μὲ αὐτὴν καὶ ἐθεωρεῖτο δύναμις ἀστείρευτης γονιμότητος.
Σύμβολα τῆς Μητέρας τῶν Θεῶν, ὅπως ἀποκαλοῦσαν τὴν Ῥέα οἱ Θρᾷκες, ἦταν ὁ Ἥλιος καὶ ἡ Σελήνη μαζύ, χωρὶς ἡ Ῥέα νὰ ἦταν οὔτε ἥλιος οὔτε σελήνη. Κατὰ συνέπειᾳ, τὸ κατ ἐξοχὴν σύμβολο τῆς μητρῴας (Ῥέας) λατρείας, ἀποτελεῖ ὁ ἥλιος μὲ τὴν σελήνη, ποὺ παραπέμπουν στὰ Ἐλευσίνια καὶ Καβείρια Μυστήρια. Μόνη της ἡ Σελήνη, ὅπως ἀποκαλύπτει τὸ λυχνάρι (2), τὸν ἴδιο ῥόλο ἐξυπηρετεί.
Τὸν ἴδιο χῶρο, ὅπως ἀποδείξαμε σὲ παλαιοτέρα δημοσίευση, προσδιορίζει καὶ ὁ λέων τῆς Ἀμφιπόλεως ποὺ ἀνῆκε στὴν Ῥέα. Τὸ ἴδιο προσδιορίζουν καὶ οἱ ἁπανταχοῦ γιγάντιοι λέοντες.
