
Εἶπα κι ἐγὼ νὰ μὴ καταπιασθῶ περαιτέρῳ, διότι τὴν μία μὲ ἀποκαλοῦν συνωμοσιολόγα, τὴν ἄλλην μὲ ἀποκαλοῦν ὀνειροπαρμένη καὶ τὴν παρ΄ ἄλλην ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου.
Θὰ δεκτῶ λοιπὸν πὼς ὅλα αὐτὰ πράγματι ἰσχύουν ταὐτοχρόνως. Θὰ δεκτῶ πὼς ἔχω ἀλλοφρονήσει, πὼς βλέπω παντοῦ ἐχθροὺς καὶ πὼς θὰ πέσῃ ὁ …οὐρανὸς στὸ κεφάλι μας.
Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχω καταλάβει ὅμως, καὶ τὸ ὁποῖον οὐδεὶς μοῦ ἐξηγεῖ, εἶναι τὸ γιατὶ ἔχουμε τόσο ἀρσενικὸ στὸ νερό μας. Ἤ τὸ γιατὶ ἔχουμε τόσο ἀλουμίνιο καὶ βάριο στὸν ἀέρα μας. Ἤ τὸ γιατὶ ἔχουμε τόσο φθόριο καὶ χλώριο στὶς τροφές μας. Ἀπό ποῦ μᾶς ἔρχονται αὐτά; Καί γιατί δέν ὑπῆρχαν ἀπό ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ἀλλά μᾶς προέκυψαν μόλις τίς τελευταῖες δεκαετίες;
Συνέχεια →