Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν παρέκαμψα (συνειδητῶς) τὸ εἶδος καὶ τὶς ὁποίες …«ἐξαρτήσεις» τῶν κεντρικῶν ὁμιλητῶν στὸ συλλαλητήριο τῆς Θεσσαλονίκης γιὰ τὴν Μακεδονία μας. Παρέκαμψα ἐπίσης καὶ τὶς καταγγελίες μελῶν τῆς ὀργανωτικῆς ἐπιτροπῆς, γιὰ τὶς ἀνατροπὲς ποὺ συνέβησαν, σχετικὰ μὲ τὸ πῶς αὐτὰ τὰ πρόσωπα ἐπροτάθησαν καί, τελικῶς, ἐπεβλήθησαν, ἀλλὰ καὶ προεβλήθησαν, ὡς …ἀδιαπραγμάτευτα, ἀλλὰ καὶ ὡς τὰ πλέον ἐνδεδειγμένα.
Καὶ τὰ παρέκαμψα ὅλα αὐτὰ διότι στόχος μας, αὐτὴν τὴν περίοδο, δὲν γίνεται νὰ εἶναι ἡ διχόνοια ἀλλὰ ἡ ἑνότης.
Κατὰ κοινὴ ὁμολογία τῶν πολιτικῶν ἀναλυτῶν δὲ ἀναγνωρίζεται εὔκολα ἡ -ἔμμεσος ἀλλὰ πασιφανής- ἐμφάνισις τοῦ Φραγκούλη ὡς …ἐλπιδοφόρου κομματάρχου. Ἑνὸς …ἐλπιδοφόρου κομματάρχου ποὺ διετέλεσε μνημονιακὸς ὑπουργός, σὲ ὑπηρεσιακὴ μνημονιακὴ κυβέρνησιν. Κοινῶς ὁ ἐν ἀποστρατίᾳ στρατηγὸς Φράγκος Φραγκούλης θεωρεῖ (καὶ ὀρθῶς) ἐθνικὴ ἀπειλὴ τὴν σκοπιανὴ παραφιλολογία, ἀλλὰ συμφωνεῖ μὲ τὰ μνημόνια ποὺ δουλοποιοῦν ὅλους τοὺς Ἕλληνες.
Τί νά πῶ; Συνέχεια →