Ἤ διαφορετικῶς, διαχειρίσιμες ἐλπίδες…

Οἱ ἐλπίδες, ὅταν μοιράζονται σὲ κοινωνίες, ποὺ ἤδη ἐλέγχονται καὶ καθοδηγοῦνται πολὺ προσεκτικά, εἶναι τοὐλάχιστον ἐπικίνδυνες καὶ γενοκτονικές, διότι καθιστοῦν τὰ μέλη τῶν κοινωνιῶν ἀδρανῆ καὶ ἀνίκανα νὰ ἀντιδράσουν στὴν ἐμφάνισιν τῶν ὁποίων κινδύνων. Οὐσιαστικῶς ἀδυνατοῦν αὐτὰ τὰ ἄτομα νὰ ἐντοπίσουν καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τοὺς κινδύνους, διότι οἱ κίνδυνοι παραμένουν συγκεκαλημμένοι, πίσω ἀπὸ προπαγάνδες, πολλῶν εἰδῶν ἐλπίδες καὶ ὁπωσδήποτε μπόλικη ἀχλή…
Φυσικὰ οἱ πραγματικοὶ κίνδυνοι ὄχι μόνον δὲν μειώνοντα, ἀλλὰ ὅταν ἐμφανίζονται εἶναι τοὐλάχιστον καταστροφικοί.

Ποῦ ὅμως κρύβεται ἡ ἀνάγκη γιά ἐλπίδα; Καί γιατί τήν χρησιμοποιοῦν ὅλοι οἱ «σωτῆρες» καί οἱ καπελωτές μας ὡς μέσον καταστολῆς κι ἐλέγχου μας;
Ἡ ἐλπίδα κρύβεται μέσα στὴν ἴδιαν τὴν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεώς του ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Ἡ ἐλπίς εἶναι μία ἄλλη ἔκφρασις τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἀνθρώπου νὰ διαβιῇ μέσα στὸν φόβο. Και δυστυχῶς ἐτοῦτος ὁ πλανήτης, καθὼς καὶ ὅλες οἱ ἐκφράσεις τῆς ζωῆς ἐπάνω του, διαβιοῦν ἐν μέσῳ φόβου καὶ βίας. Ἐὰν ὅμως ἀποφασίσουμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὰ πάντα μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα τοῦ φόβου, τότε κινδυνεύουμε νὰ …αὐτοκτονήσουμε. Κι ἔτσι ἐπιλέγουμε, ὡς σανίδα σωτηρίας μας, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν καθημερινότητα, τὸ νὰ συντηροῦμε ἐλπίδες.

Ἕνα ἄλλο σημεῖο ποὺ πρέπει νὰ προσέξουμε εἶναι ἡ διαβάθμισις τῆς ἐλπίδος, ποὺ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς συντηρεῖ μέσα του.
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, γιὰ παράδειγμα, ποὺ ἀρέσκονται στὸ νὰ πιστεύουν πὼς ὅλη αὐτὴ ἡ καταστροφή, τὴν ὁποίαν βιώνουμε, εἶναι κάτι πρόσκαιρο καὶ συντόμως θὰ ἐξέλθουμε τῆς κρίσεως. Αὐτοὶ οἱ συγκεκριμένοι συνειδητῶς ἐπισκιάζουν κάθε πληροφορία μὲ μίαν διαφορετικὴ ἐλπίδα, πρὸ κειμένου νὰ μὴ ἐντάξουν ἑαυτοὺς μέσα στὸ κάθε πρόβλημα. Κι ἔτσι διαπιστώνουμε πὼς ναὶ μὲν θὰ κοποῦν οἱ συντάξεις, ἀλλὰ ὄχι οἱ δικές μας. Ναὶ μὲν θὰ ἀπολυθοῦν κάποιοι, ἀλλὰ ὄχι ἐμεῖς. Ναὶ μὲν θὰ μείνουν κάποιοι δίχως ῥεῦμα, ἀλλὰ ὄχι ἐμεῖς…
Κι ἔτσι τελικῶς οἱ ἀπανωτὲς σφαλιάρες εὑρίσκουν ἐν τελῶς ἀπροετοίμαστους αὐτοὺς ποὺ τὶς δέχονται, διότι μία ἐλπὶς  καθυστέρησε τὴν συνειδητοποίησιν τῶν προβλημάτων καὶ τὴν ἀνάγκη λήψεως ἀποφάσεων πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τὸ …ἀργά!!!

Ὑπάρχουν ἄλλοι συμπολῖτες μας ποὺ ἄν καὶ διαπιστώνουν πὼς τίποτα ἀπὸ ὅσα μᾶς παρουσιάζουν δὲν εἶναι ὅπως φαίνεται, παρὰ ταὔτα ἐπίσης ἐπιλέγουν νὰ διαβιοῦν μεταξὺ σφύρας κι ἄκμονος, ἀρνούμενοι ἐπίσης νὰ συνειδητοποιήσουν τὸ ποιὲς εἶναι οἱ πραγματικὲς στοχεύσεις τῶν κρατούντων, σὲ ὅλην τὴν ἔκτασίν τους, καὶ πόσο πολὺ μᾶς ἀφοροῦν ΟΛΟΥΣ μας. Αὐτοὶ οἱ δεύτεροι ἔχουν διπλῆ συμπεριφορά, ἀναλόγως τῆς περιστάσεως. Σὲ θέματα ποὺ τοὺς ἀφοροῦν προβάλλουν ἐλπίδες, μὲ ἀποτέλεσμα ἐπίσης νὰ ἀναβάλουν τὶς ἀποφάσεις τους. Σὲ θέματα ποὺ δὲν τοὺς ἀφοροῦν ἄμεσα ἔχουν ἀπόλυτον διαύγεια καὶ καθαρότητα κρίσεως. Κατὰ μίαν ἔννοιαν βλέπουν μόνον τὴν καμπούρα τῶν ἄλλων…

Τέλος ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ ἄν καὶ πράγματι ἔχουν μίαν πιὸ ὁλοκληρωμένη εἰκόνα γιὰ τὰ ὅσα μεθοδεύονται κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος, ἄν καὶ προετοιμάζονται σὲ πολλοὺς τομεῖς, ἐν τοῦτοις σὲ κάποια ζητήματα καταφέρνουν, λόγῳ ἐλπίδος, νὰ θεωροῦν ἑαυτοὺς ἐκτὸς τῶν ὁποίων κακῶν ἔρχονται. Ἴσως διότι πράγματι ἔχουν λάβει, κατὰ τὴν κρίσιν τους, κάποια μέτρα… Ἴσως διότι γνωρίζουν τὸ πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ διαφύγουν τῶν πολλῶν κινδύνων, δίχως αὐτὸ νὰ σημαίνῃ πὼς ἔχουν προετοιμασθεῖ καταλλήλως γιὰ νὰ τοὺς ἀποφύγουν… Ἤ ἴσως  διότι ἔχοντας τὴν ἱκανότητα νὰ βλέπουν ἀπὸ μεγαλυτέρα ἀπόστασιν τὰ γεγονότα καὶ μέρος ἀπὸ τὰ μελλούμενα, βάσει πάντα ἐπεξεργασίας ὑπαρχόντων δεδομένων, νὰ ἔχουν πλάσει κάποιον ἄλλον κόσμο, δικό τους, ποὺ ὅμως δὲν ἀποδεικνύεται γιὰ νὰ εἶναι καὶ πραγματικός. Κι αὐτοὶ δῆλα δή, μὲ τὴν σειρά τους, σὲ μικρότερο βαθμό, διατηροῦν ἐλπίδες, πρὸ κειμένου νὰ μποροῦν νὰ ἐξακολουθοῦν τὴν ὁποίαν δράσιν τους. Βέβαια αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι, ἐπεὶ δὴ κυρίως δροῦν, ἔχουν πράγματι μεγαλύτερες πιθανότητες νὰ ἀντεπεξέλθουν τῶν ὁποίων προβλημάτων.

Ἡ ἐλπίς ἦταν ἄλλως τὲ καὶ τὸ τελευταῖο ἀπὸ τὰ κακά, ποὺ ἐμπεριεῖχε τὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας…  Κακὰ ποὺ ἐσκόρπισαν στὸν πλανήτη, μὰ ποὺ ἴσως νὰ μᾶς εὕρουν, ἴσως καὶ νὰ μὴ μᾶς εὕρουν. Δῆλα δὴ λόγῳ τοῦ σκορπίσματός τους, ἔχουμε πολλὲς πιθανότητες νὰ μὴ τὰ συναντήσουμε ΠΟΤΕ…. Τὴν ἐλπίδα ὅμως δὲν τὴν ἀποφεύγουμε… Εἶναι ἐδῶ, στὸν πᾶτο τοῦ κουτιοῦ καὶ καθημερινῶς τὴν ἀνασύρουμε, πρὸ κειμένου νὰ ἀποφύγουμε τὶς σκέψεις καὶ τοὺς φόβους, ποὺ θὰ μᾶς ἀκινητοποιήσουν.
Μοχλὸς λοιπὸν εἶναι ἡ ἐλπίς, πρὸ κειμένου νὰ μποροῦμε νὰ μὴ βλέπουμε ἐμπρός μας ἐπακριβῶς τὰ ὅσα συμβαίνουν, ἀλλὰ νὰ βλέπουμε κυρίως αὐτὰ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ δοῦμε νὰ μᾶς συμβαίνουν…
Ὅμως εἶναι τελικῶς κάτι καλό ἡ ἐλπίς ἤ κάτι καταστροφικό;

Ἡ ἐλπὶς εἶναι πολὺ καλὴ ὅταν χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ μᾶς ἐνεργοποιῇ καὶ εἶναι καταστροφικὴ ὅταν χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ μᾶς ἀκινητοποιῇ. Ὅταν δῆλα δὴ δρῷ ἐλπίζοντας πὼς στὸ πέρας τῆς δράσεως θὰ ἔχω ἀπολαβές, εἶναι κάτι καλὸ κι ἀναγκαῖον. Τίποτα δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ δημιουργήσουμε στὸν πλανήτη ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἐλπὶς τοῦ ἀποτελέσματος.
Φυσικὰ εἶναι δεδομένον πὼς μόνον μὲ ἐλπίδες ἀποτελέσματα δὲν ἔρχονται.
Ὅσο καλλίτερα προετοιμασθῇ κάποιος γιὰ τὸν ὁποιονδήποτε στόχο του, τόσο περισσότερες πραγματικὲς …«ἐλπίδες» ἔχει γιὰ τὸ θετικό ἀποτέλεσμα τῶν δράσεών του. Συνεπῶς συζητᾶμε ὄχι τόσο γιὰ ἐλπίδες ἀλλὰ γιὰ δημιουργία τῶν καταλλήλων ὑποδομῶν καὶ συνθηκῶν ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν ἤ γιὰ νὰ ἀποτύχουν οἱ σχεδιασμοί μας. Ὄχι σπορὰ τῆς τύχης ἀλλὰ συνειδητὴ ἐπέμβασις στὴν …«Μοίρα» μας.
Ἀντιθέτως, ὅσο λιγότερος δράσις ἐπενδύεται κάπου, τόσο περισσότερες ἐλπίδες καλλιεργοῦνται.
Κι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ εἰκόνα, ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ξεκάθαρος.
Ἡ τάσις, παγκοσμίως, πλέον εἶναι στὸ νὰ δροῦν κάποιοι, γνωρίζοντας πὼς τὰ ῥίσκα τους εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ νὰ κατοχυρώσουν ἀποτελέσματα, καὶ παραλλήλως στὸ νὰ μὴ δροῦν πολλοί, ἐλπίζοντας πὼς ἴσως νὰ μὴ εἶναι ἔτσι καὶ νὰ εἶναι ἀλλοιῶς…

Συνεπῶς;
Μᾶς χρειάζεται ἡ ἐλπίς;
Ὅταν ἡ ἐλπὶς βασίζεται σὲ περιορισμένη πληροφορία, ποὺ εἶτε συνειδητῶς, εἶτε  ὄχι, δὲν λαμβάνουμε, τότε σαφῶς καὶ εἶναι περιττή.
Εἶναι καὶ περιττὴ καὶ ἐπικίνδυνη. Δῆλα δὴ λειτουργεῖ σὰν φίλτρο, ποὺ ἐμποδίζει τὴν ἱκανότητα προσλήψεως τῆς πληροφορίας.  Κι ὅσο μικροτέρα ἀντίληψις τῆς πληροφορίας, τόσο μεγαλώνουν οἱ ἐλπίδες. Δῆλα δὴ διαβαθμίζονται ἀναλόγως τῆς ἐπιγνώσεως…
Οὐσιαστικῶς ἡ ἐλπίς δημιουργεῖ προπετάσματα καπνοῦ στὶς σκέψεις  ἀλλὰ ἐπίσης ἀκυρώνει τὸ δικαίωμα διαχειρίσεως αὐτῆς τῆς ἀτομικῆς σκέψεως.
Ὅταν ὅμως εἶναι ἀποτέλεσμα δράσεως, τότε εἶναι κι ἀναγκαία.
Ἁπλῶς πάντα ὀφείλουμε νὰ παρατηροῦμε ΠΡΩΤΑ τοὺς Ἑαυτούς μας, καὶ μετὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ παραμένουμε ὅσο τὸ δυνατὸν ἐγκύτερα στὴν πραγματικότητα, ἐν ᾦ ταὐτοχρόνως νὰ διατηροῦμε τὴν ἱκανότητα τῆς ἐλευθέρας, κι ὄχι τῆς ἐμφυτευμένης, ἐπιλογῆς.

Φιλονόη

φωτογραφία